หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 993

ที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ อัญชสากำลังรับประทานอาหารเย็นร่วมกันกับเลอศิลป์ และไอรดา

ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหาร อัญชสาพยายามอย่างยิ่งที่จะชวนทั้งสองคุย แต่ก็ไม่มีใครตอบเธอเลย

เรื่องนี้ทำให้เธอโกรธ

จริงอยู่ที่เลอศิลป์ไม่ได้ไล่อัญชสาไป ทว่าเขาก็ทำท่าราวกับเธอไม่มีตัวตน เพราะเขาไม่เคยชายตามองเธอเลยสักครั้ง

ในที่สุดพวกเขาก็ทานอาหารเย็นเสร็จ อัญชสายืนขึ้นก่อนแล้วหันไปหาคติยา เธอพูดอย่างใจดีว่า “คติยา ให้ฉันช่วยคุณทำความสะอาดเถอะ”

คติยารู้สึกประหลาดใจและสงสัยว่าทำไมอัญชสาถึงเปลี่ยนไปแบบกะทันหัน

ก่อนที่คติยาจะได้ทันพูดอะไร อัญชสาก็เริ่มทำความสะอาดโต๊ะ

เพราะว่าเลอศิลป์ไม่ยอมรับความรักของเธอ อัญชสาทำได้เพียงกลืนศักดิ์ศรีของตัวเองและพยายามทำให้เขาประทับใจด้วยการทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ

“พ่อขา…”

ไอรดาดึงแขนเสื้อของพ่อของเธออย่างระมัดระวัง

เลอศิลป์ก้มหน้าลงไปหาไอรดา

“หนูอยากไปดูดอกไม้” ขณะที่พูด เธอก็เหลือบไปมองอัญชสา

เธอไม่อยากอยู่กับอัญชสา

ถ้าอัญชสาอยู่ในบ้าน ไอรดาขอออกไปเดินเล่นข้างนอกจะดีกว่า

เลอศิลป์รู้ว่าไอรดากำลังคิดอะไรอยู่ เขาลูบหัวของเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ไปสิพ่อไปด้วย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ไอรดาก็รีบส่ายหัว “หนูไปเองได้ค่ะ หนูจะอยู่แต่ตรงที่สวน พ่อไม่ควรออกไปข้างนอกเพราะพ่อกำลังไม่สบาย”

เลอศิลป์ยิ้มและตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พ่อแค่เป็นหวัดเอง พ่อยังไปดูดอกไม้กับลูกได้อยู่”

หลังจากที่เขาพูดจบ เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นและยื่นมือไปที่ไอรดา

ไอรดาตาเป็นประกาย

แม้ว่าเธอจะบอกว่าเธออยากจะไปดูดอกไม้เพราะเธอพยายามหลีกเลี่ยงอัญชสา แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าเลอศิลป์จะอยากไปด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ไปชมดอกไม้กับพ่อ!

ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็คิดขึ้นได้ว่า ผู้หญิงคนนี้เสแสร้งเวลาที่อยู่ต่อหน้าคุณเลอศิลป์ อะไรก็ตามที่เธอต้องการจะ “ช่วยเหลือ” เป็นเพียงข้ออ้างเพื่อเอาใจเขา ตอนนี้คุณเลอศิลป์และคุณไอรดาออกไปแล้ว เธอก็ขี้เกียจเกินกว่าจะทำตามที่เสนอตัวไว้ต่อ

"คุณรษิกาเคยทำพวงมาลัยดอกไม้ให้หนูมันมีดอกไม้สีเหลืองเล็กๆ แบบนั้นเลย!”

น้ำเสียงของไอรดาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็เลิกคิ้วขึ้น และมีรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเขา

ทันใดนั้น อัญชสาก็ออกมาจากคฤหาสน์พร้อมเสื้อคลุมตัวหนาในมือ

“สวมไว้สิคะ ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ไข้หวัดจะยิ่งแย่ลง” ขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปสวมเสื้อคลุมรอบไหล่ของเลอศิลป์

เลอศิลป์หันกลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงอยู่ แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะเย็นชาในขณะที่เขาพูดว่า “ขอบคุณ”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หยิบเสื้อคลุมจากเธอก่อนที่เธอจะแตะต้องเขา

มือของอัญชสาค้างอยู่กลางอากาศ และสีหน้าของเธอก็ดูร้ายกาจ

ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างและมองไปที่ทางเข้าคฤหาสน์

ในความมืดมิดของราตรี มีรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ที่ทางเข้า แต่ดูเหมือนว่ายังไม่มีใครลงมาจากรถ