หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 996

“ทำไมลูกสองคนถึงยังไม่เข้านอนอีก?”

รษิกาชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เธอมองเด็กชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอด้วยแววตาสับสน

อชิและเบนนี่สบตากันแล้วพูดว่า “เราคิดว่าแม่ดูอารมณ์ไม่ดีเลยครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาไม่สามารถระงับอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว และอารมณ์เหล่านั้นก็ปลุกเร้าในตัวเธออีกครั้ง

“แม่ครับ เกิดอะไรขึ้นที่ทางเข้าบ้านคุณเลอศิลป์?”

อชิมองแม่อย่างจริงจัง คำพูดของเขาบอกเป็นนัยว่าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่อันที่จริงแล้วเขาไม่เห็นอะไรเลย

รษิกาลูบหัวของอชิราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ไม่มีอะไรหรอก จู่ๆ แม่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าแม่มีงานที่ต้องทำ”

อชิกับเบนนี่ยืนกราน “แล้วเราจะไปเยี่ยมคุณเลอศิลป์พรุ่งนี้กันใช่ไหมครับ?”

สีหน้าของรษิกาเย็นชาเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

เด็กๆ จ้องเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง โดยพยายามค้นหาความจริงจากการสังเกตสีหน้าของรษิกา

รษิกาเงียบไประยะหนึ่งก่อนที่พูดอีกครั้ง เธอฝืนยิ้มและพูดว่า “พรุ่งนี้แม่มีเรื่องสำคัญที่ต้องไปจัดการที่ทำงาน อีกอย่างคุณเลอศิลป์เป็นเพียงหวัดและมีไข้เท่านั้น แม่มั่นใจว่าพรุ่งนี้เขาคงหายดี”

ในตอนแรก เธอกังวลว่าอัญชสาอาจทำอะไรบางอย่างกับเลอศิลป์

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นภาพนั้นปรากฏต่อหน้าเธอในตอนนั้น ความกังวลทั้งหมดของเธอก็หายไป

เมื่อพิจารณาจากท่าทีที่เลอศิลป์ปฏิบัติต่ออัญชสา อัญชสาคงบรรลุเป้าหมายของเธอแล้ว และคงไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรเขาอีกต่อไป

อชิกับเบนนี่คิดเอาไว้แล้วว่ารษิกาจะต้องปฏิเสธ

เบนนี่ยังคงไม่อยากจะยอมแพ้ ในขณะที่เขาคว้าชายกระโปรงของรษิกาแล้วบ่นว่า “แต่แม่ครับ ตอนที่แม่ไม่สบาย คุณเลอศิลป์ก็มาเยี่ยมแม่ตลอดเลย”

อชิก็เสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำลงไป “เราไปบ้านพ่อแล้ว เรามาคิดวิธีทำให้แม่รู้สึกดีขึ้นกันเถอะ”

เบนนี่ขมวดคิ้ว “แต่แม่ดูเหมือนจะโกรธกว่าเดิม เป็นไปได้ไหมว่าพ่อกำลังแกล้งป่วย?”

บางทีพ่ออาจจะไม่ได้ป่วยจริงๆ และแค่พยายามหลอกเรา แม่รู้ทันจึงโกรธมาก

แต่ว่า…

อชิส่ายหัว “พ่อป่วยหนักมาก ไอวี่ไม่โกหกเราหรอก”

สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งสองคนก็ไม่แน่ใจ

อชิและเบนนี่ไม่สามารถหาคำตอบได้ไม่ว่าพวกเขาจะคิดมากเพียงใด ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปที่ห้องของตัวเอง

ในเวลาเดียวกัน รษิกาก็นอนอยู่บนเตียงและพยายามข่มตานอนไป แต่ทว่าจิตใจของเธอเต็มไปด้วยความทรงจำเกี่ยวกับเธอกับเลอศิลป์