คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 722

ถึงอย่างไร… ซูซี่ก็เป็นลูกสาวของเลียม ลูกสาวของเลียม คนที่เขาชังน้ำหน้ามากที่สุดมาตั้งแต่เขายังเด็ก

ถ้าลูก ๆ ของเขายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็คงจะน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม?

ฌอนหยิบบัตรเครดิตใบสีดำออกมาแล้ววางลงบนมือของซูซี่ “นี่เป็นเงินค่าขนมของหนูนะคะ”

ดวงตาของลีอาแทบจะถลนออกมาด้วยความตกใจ

เธอไม่เคยคิดว่าฌอนจะใจดีกับลูกสาวของเลียมมากขนาดนี้ เหนือสิ่งอื่นใด ฌอนยังทำตัวเย็นชาใส่ทุกคน อาจจะมีซูซี่เพียงคนเดียวที่ได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากเขา

“นี่อะไรคะ? คุณปู่ทวดก็ให้บัตรกับหนูเหมือนกัน ที่คุณปู่ทวดมอบหนูให้หนึ่งใบก็พอแล้วค่ะ” ซูซี่คืนบัตรเครดิตให้กับฌอน “หนูรับเอาไว้ไม่ได้ค่ะ”

ฌอนรู้สึกชื่นชม ดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะอบรมสั่งสอนเธอมาเป็นอย่างดี “ไม่เป็นไรค่ะ บัตรใบนั้นเป็นคุณปู่ทวดที่ให้หนู แต่ใบนี้เป็นคุณลุงที่ให้หนูไงคะ ความหมายมันต่างกันนะ”

“ซูซี่ เก็บบัตรเครดิตเอาไว้เถอะ คุณลุงของหลานมีเงินเยอะอยู่แล้ว อย่าทำหายนะลูก” ลีอาเตือนเธอ

ซูซี่เอียงคอพลางครุ่นคิด แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เธอจะให้รถกับลูคัสได้หนึ่งคัน

ถึงพวกเขาจะไม่รู้ว่ามีลูคัสอยู่อีกคน แต่เธอก็แบ่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้รับมากับลูคัสได้

นอกจากนั้น จะเป็นการทำให้แม่เลี้ยงใจร้ายคนนั้นได้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอไม่ใช้เงินของคุณพ่อนิสัยไม่ดีน่ะ?

“ตกลงค่ะ”

หลังจากที่ซูซี่ตอบด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา เธอก็คว้ามือของฌอน “คุณลุงฌอนคะ คุณลุงไปดูลูกแมวกับหนูหน่อยได้ไหมคะ?”

ลีอาคิดว่าฌอนคงจะปฏิเสธซูซี่แน่ ๆ ขณะที่เธอกำลังจะพูดแทรกพวกเขาขึ้น ฌอนก็ตอบตกลงอย่างคาดไม่ถึง เขายังยอมให้ซูซี่ขี่คอและพาเธอออกไปเล่นข้างนอก

วาเลรี่เดินมาขณะที่กำลังทานถั่ว เธอพูดขึ้น “ใครที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยคงจะคิดว่าพวกเขาเป็นพ่อลูกกันแน่ ๆ”

“เธอพูดถูก”

...

ช่วงกลางดึกหลังจากที่งานปาร์ตี้จบลง

ฌอนค้างคืนที่คฤหาสน์

อาจจะถึงเวลาแล้วที่เขาจะสร้างครอบครัวของตัวเอง ไม่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงอิจฉาเลียมที่มีลูกสาวน่ารักน่าชังมากขนาดนี้?

หลังจากคิดเรื่องไร้สาระอยู่สักพัก เขาก็ผล็อยหลับไปเหมือนกัน

ตอนที่เขาตื่นขึ้นมา เป็นเพราะมีบางคนดึงขนตาของเขา อีกทั้งเขายังได้ยินเสียงเด็กหัวเราะอย่างไร้เดียงสาอีกด้วย

เขาลืมตาขึ้น ก่อนจะอึ้งไปสักครู่หนึ่งเมื่อเขาเห็นตัวเขาเอง แต่เป็นขนาดย่อส่วนนั่งอยู่บนตัวของเขา

“คุณลุงฌอนขา อันนี้คืออะไรเหรอคะ?” จู่ ๆ ซูซี่ก็ชูสร้อยคอเพชรสีแดงให้เขาดู

ฌอนตกใจ เมื่อเขามองใกล้ ๆ เขาก็เห็นว่ามันเป็นสร้อยคอเพชรสีแดงที่มีราคาแพง

เขารู้สึกคุ้น ๆ แต่เขาจำไม่ได้ “หนูไปเอาสร้อยเส้นนี้มาจากไหนคะ?”

“มีกล่องเล็ก ๆ อยู่ในตู้ค่ะ แล้วก็มีตัวเลขเยอะแยะเลย หนูก็เลยลองเล่นดูแล้วมันก็เปิดออกมา” ซูซี่โกหก ความจริงแล้ว เธอใส่ตัวเลขวันเกิดของคุณแม่ของเธอลงไปต่างหาก

ทว่าเธอไม่รู้ว่ามันจะปลดล็อกได้ นั่นพิสูจน์ได้ว่าคุณแม่ของเธอเคยอยู่ในห้องนี้มาก่อน