คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 724

โชคดีที่เลยช่วงเวลาที่พนักงานมาเข้าทำงานไปแล้ว ไม่อย่างนั้น แคทเธอรีนนึกภาพตอนที่พนักงานหญิงทุกคนในบริษัทกลับมาชื่นชมความหล่อของเขาออกในทันที

“คุณมาที่นี่อีกทำไม?” แคทเธอรีนเดินมาหา นิ้วเรียวสวยของเธอเคาะรถของเขา “ประธานฮิลล์ คุณจอดรถตรงนี้ไม่ได้นะ”

ฌอนมองมาที่เธอ วันนี้เธอมีใบหน้าเปลือยเปล่าและไม่ได้แต่งหน้าเลย ทว่านั่นก็ไม่ได้ส่งผลให้ความสวยของเธอลดน้อยลงเลย แต่กลับทำให้ใบหน้าเรียวของเธอดูสะอาดและนุ่มนิ่ม เครื่องหน้าของเธอยังดูงดงามหมดจดเมื่อเธอไม่ได้แต่งหน้า

เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตบริเวณหน้าอกลงหนึ่งเม็ด อีกทั้งริมฝีปากของเขาก็รู้สึกแห้งผาก

“นี่… เป็นของเธอ”

เขาหยิบเอากล่องกำมะหยี่จากรถขึ้นมา เขาเปิดออกแล้วเผยให้เห็นสร้อยคอของราชินีที่อยู่ข้างในนั้น

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ

สร้อยคอของราชินีเส้นนี้เขาซื้อให้เธอที่เมลเบิร์นในราคาสามพันล้านดอลล่าร์ มันยังเป็นหลักฐานความรักของพวกเขาอีกด้วย

เธอเก็บเอาไว้เป็นอย่างดีจนกระทั่งเมื่อสามปีที่แล้วเมื่อเธอตกอยู่ในสภาวะซึมเศร้าอย่างหนัก เธอจึงลืมมันไปและทิ้งมันไว้

“เมื่อก่อนสร้อยเส้นนี้เคยเป็นของฉันค่ะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ของฉันอีกแล้ว” แคทเธอรีนยิ้มเยาะ ทว่าแววตาของเธอดูหมองเศร้า เธอซ่อนความรู้สึกที่ซับซ้อนไว้ในดวงตาของเธอ

“เธอหมายความว่ายังไง?” ฌอนขมวดคิ้ว

“ก่อนหน้านี้คุณให้สร้อยเส้นนี้กับฉันเป็นของขวัญ แต่คุณอาจจะจำไม่ได้” แคทเธอรีนพูดเรียบ ๆ

ดวงตาของฌอนหม่นลง “คงจะเป็นเธอที่อ้อนวอนขอร้องให้ฉันซื้อให้ล่ะสิ”

แคทเธอรีนหัวเราะออกมา “แล้วแต่คุณจะคิด แต่ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว คุณเอาไปให้ซาร่าก็ได้”

เธอเดินผ่านเข้าไปหลังจากที่พูดจบ

ฌอนคว้าข้อมือของเธอเอาไว้โดยไม่รู้ตัว เขาวางกล่องนั้นลงในมือของเธอ “ซาร่าคงจะไม่อยากได้ของที่เธอเคยสวมมาก่อนหรอก รับไป”

แคทเธอรีนหลุบตาลงมองกล่อง เธอรู้สึกทำให้ตัวเองดูเป็นคนโง่

กลับกลายเป็นว่าเขาให้สร้อยเส้นนี้กับเธอเพียงเพราะซาร่าไม่ต้องการ

...

เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงแล้วที่เขากลับมายังฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น ซาร่านำอาหารกลางวันมาให้

“ฌอนนิค ฉันไม่ได้เจอคุณตั้งแต่เมื่อวาน ฉันคิดถึงคุณมาก ๆ เลยค่ะ ฉันเลยทำอาหารกลางวันสุดพิเศษมาให้คุณ” ซาร่าเปิดกล่องใส่อาหาร

“ครับ” ฌอนหยิบส้อมขึ้นมา ขณะที่เขากำลังจะทาน ประตูก็ถูกผลักออกเล็กน้อย ศีรษะเล็ก ๆ โผล่มาจากด้านหลังประตู

เมื่อฌอนมองไป ซูซี่ก็วิ่งเข้ามาทันทีแล้วกระโดดขึ้น “หนูคิดถึงคุณลุงมากเลยค่ะ”

เด็กหญิงโผเข้าหาอ้อมกอดของฌอน ซาร่ารู้สึกโมโหขึ้นมาเมื่อเธอเห็นซูซี่ “เธอ… เธอไม่ได้เป็นลูกของคุณใช่ไหม...”

“ไม่ใช่ เธอเป็นลูกของเลียม” ฌอนอุ้มซูซี่ให้นั่งลงบนตักของเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่เคยเข้มงวดต่อหน้าซูซี่ได้เลย “หนูไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์หรือคะ? ทำไมหนูถึงมาที่นี่ล่ะ?”

“หนูมาเล่นที่บริษัทกับคุณพ่อค่ะ แต่คุณพ่อมัวแต่ยุ่งกับงาน หนูเบื่อที่จะอยู่คนเดียว ก็เลยมาหาคุณลุงฌอนดีกว่า”

ซูซี่หันไปมองซาร่า “คุณป้าคนนี้เป็นพนักงานของบริษัทด้วยเหรอคะ?”