คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 725

หัวใจของซาร่าที่เพิ่งจะรู้สึกโล่งอกไปกลับต้องมาตกใจเพราะเรื่องอื่นขึ้นมาอีก เธอดูเหมือนพนักงานมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ไม่ใช่ค่ะ เธอเป็นคู่หมั้นของคุณลุง” ฌอนอธิบาย

“สวัสดีค่ะคุณป้า” ซูซี่ทักทายซาร่าเจื้อยแจ้ว

“สวัสดี” ซาร่ายิ้มเจื่อน ๆ “ฌอนนิค ฉันไม่เคยรู้ว่าคุณชอบเด็ก ดูเหมือนว่าเราควรจะรีบมีของเราสักคนนึงแล้วนะคะ”

“ใช่” ฌอนตอบเรียบ ๆ “อาจเป็นเพราะเด็กคนนี้เหมือนผมมากเหลือเกิน”

“ไม่เป็นไรนะคะ ในอนาคตลูกของเราจะดูเหมือนคุณมากกว่านี้อีกค่ะ” ซาร่ายิ้มพลางยกมือขึ้นปิดปาก

ดวงตาของซูซี่เศร้าหมอง เธอทำหน้าผิดหวังแล้วคว้าแขนเสื้อของฌอนไว้แน่น “คุณลุงฌอนขา ในอนาคตตอนที่คุณลุงมีลูกของคุณลุงเอง คุณลุงจะไม่รักซูซี่แล้วเหรอคะ?”

ดวงตาสีเข้มของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและผิดหวัง ใบหน้าของเธอซีดเซียว อีกทั้งหน้าผากของเธอก็ยังพันผ้าพันแผลเอาไว้อีกด้วย

ฌอนรู้สึกบีบหัวใจ เขาพูดปลอบเธอด้วยเสียงทุ้มเบา “ไม่หรอก ถึงในอนาคตลุงจะมีลูก ลุงก็ยังรักหนูนะซูซี่”

“ขอบคุณนะคะ คุณลุงฌอน” ซูซี่หอมแก้มเขา

สีหน้าของซาร่าชะงักนิ่งไป ถึงซูซี่จะอายุเพียงสองขวบเท่านั้น ทว่าเธอก็รู้สึกเกลียดเด็กคนนี้โดยไม่รู้ตัว

นอกจากนี้ฌอนยังอ่อนโยนกับซูซี่มาก เขาไม่ได้ปฏิบัติกับเธอเหมือนเช่นปกติ

“ฌอนนิคคะ วันนี้เรา...”

“คุณลุงคะ นี่อาหารของคุณลุงเหรอคะ?” จู่ ๆ ซูซี่ก็ถามขึ้น

“ค่ะ” ฌอนเห็นความต้องการในแววตาของเด็กน้อย เขาจึงเลิกคิ้วขึ้น “หนูหิวเหรอคะ? อยากทานไหม?”

“ทานค่ะ” ซูซี่หยิบช้อนขึ้นมาแล้วเริ่มตักอาหาร เธอขมวดคิ้วหลังจากที่ทานไปได้ไม่กี่คำ “ว้าว รสชาติแย่มากเลยค่ะ ไม่อร่อยเท่าฝีมือคุณแม่ของหนูเลย”

ใบหน้าของซาร่าเกือบจะบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ซูซี่ทานอาหารที่เธอทำ แล้วยังพูดว่ารสชาติแย่มากอีก

ฌอนไม่ทันได้สังเกตเห็นเพราะเขาเองก็รู้สึกเหมือนกับซูซี่ เขาคิดว่าอาหารรสชาติแย่เหมือนกัน “คุณแม่ของหนูทำอาหารอร่อยเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ ซี่โครงหมู หมูย่าง กุ้งผัดเนยกระเทียม แล้วก็มันบดที่คุณแม่ของหนูทำอร่อยมาก ๆ เลยค่ะ”

เธอคิดว่าเลียมมีลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอก แล้วสถานะของแม่ของเด็กคนนั้นทำให้ตระกูลฮิลล์เสียเกียรติ ดังนั้น ตระกูลฮิลล์จึงรับลูกกลับมา แล้วห้ามไม่ให้เด็กกับแม่ได้พบกัน

ทว่าซูซี่ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของซาร่า

ฌอนจ้องมองซาร่าอย่างไม่พอใจหลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของเธอ เขาพูดเสียงตะคอก “แม่ของเธอเสียชีวิตแล้ว!”

“...”

ดวงตาของซาร่าแดงก่ำจากการถูกตะคอกใส่ “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง...”

ถึงอย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นฌอนก็ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ของซูซี่เท่านั้น เขาไม่มีเวลามาสนใจซาร่า

“คุณน่าจะกลับไปก่อน” ฌอนอุ้มซูซี่แล้วมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารของบริษัท

ซาร่าที่ถูกทิ้งเอาไว้กระทืบเท้าด้วยความโกรธ

ยัยเด็กเหลือขอนั่นมาจากไหน? เธอเกลียดมันมาก