คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 726

ไม่นานนัก เชฟชื่อดังของร้านอาหารในฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น ก็ถูกเรียกตัวให้มาทำอาหารจานโปรดของซูซี่

ทว่าซูซี่ทานไปได้เพียงไม่กี่คำก่อนสะอื้นไห้ขึ้นมาอีกครั้ง “หนูไม่ชอบ ไม่อร่อยเท่าที่คุณแม่ทำ อาหารของคุณแม่ปรุงสุกใหม่ ๆ และหอมน่าทาน แล้วก็มีงาโรยอยู่ข้างบนเยอะ ๆ ด้วยค่ะ ความจริง หนูรู้แล้ว… ว่าหนูคงไม่มีวันได้ทานอาหารฝีมือคุณแม่อีกแล้ว”

ขณะที่เธอพูด น้ำตาเป็นสายก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ ทว่าเธอก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมา

เธอไม่รู้ว่าเมื่อเธอร้องไห้ออกมาแบบนั้น มันยิ่งทำให้ฌอนปวดใจมากขึ้นเท่านั้น เด็กคนนี้อ่อนไหวเหลือเกิน

เขาเองก็เข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดแบบนั้นเหมือนกัน เมื่อครั้งเขายังเป็นเด็ก แม้ว่าเขาจะมีแม่ ทว่าก็เหมือนกับว่าเขาไม่มี

“ซูซี่คะ ไปหาคุณพ่อของหนูกันดีไหมเอ่ย?” ฌอนไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ

“ตกลงค่ะ บอกคุณพ่อให้พาหนูไปหาคุณน้าเคธี่ ฝีมือการทำอาหารของคุณน้าเคธี่ก็อร่อยเหมือนกัน อร่อยเหมือนที่คุณแม่ของหนูทำ” ซูซี่สูดหายใจ

“น้าเคธี่เหรอ?” ฌอนชะงักไป “หนูหมายถึงแคทเธอรีน โจนส์ หรือเปล่า?”

เจ้าเฮงซวยเลียม ฮิลล์! หมอนั่นพาลูกสาวของตัวเองไปเจอกับแคทเธอรีนก่อน เลียมมันหน้าด้านหน้าทนถึงขนาดนี้ได้อย่างไร?

“หนูไม่รู้ค่ะ หนูแค่เรียกเธอว่าน้าเคธี่ น้าเคธี่สวยจริง ๆ นะคะ เธอเป็นคุณน้าที่สวยที่สุดเท่าที่หนูเคยเจอมาเลย แล้วเธอก็ใจดีกับหนูมาก ๆ ด้วย เธอจะมาเป็นคุณแม่คนใหม่ของหนูไหมคะ?” จู่ ๆ ซูซี่ก็ลืมดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอขึ้นแล้วถาม

“...”

ปากของฌอนกระตุกอย่างแรง

แคทเธอรีนจะมาเป็นภรรยาและแม่ใหม่ของซูซี่อย่างนั้นเหรอ?

เพียงแค่คิดก็ทำให้ความโกรธพรั่งพรูออกมาจากส่วนลึกของหัวใจของเขาแล้ว

“ระหว่างพวกเขาเป็นไปไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ? หนูอยากทานอาหารฝีมือคุณน้าเคธี่ตลอดไปเลย” ซูซี่พูดพลางก้มหน้าลง

ฌอนมองเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วอุ้มเธอขึ้นมา “ลุงจะพาหนูไปหาเธอแล้วขอให้เธอทำให้อาหารให้หนู”

“ตกลงค่ะ!” ซูซี่แทบจะกระโดดด้วยความดีใจ ตอนนี้ลูคัสน่าจะอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล ดังนั้นเธอก็คงไม่ได้เจอเขา

...

แคทเธอรีนกำลังประชุมอยู่กับผู้จัดการแผนกหลายคนเมื่อจู่ ๆ ฌอนก็อุ้มซูซี่บุกเข้ามา

ไม่ว่าผู้จัดการแผนกหลายคนนั้นจะตกใจแค่ไหน ทว่าแม้กระทั่งแคทเธอรีนเองก็รู้สึกว่าวิญญาณของเธอแทบจะหลุดออกจากร่างไป

“ประธานโจนส์ นี่… เป็นลูกของคุณกับประธานฮิลล์เหรอ?” ผู้จัดการถามหยั่งเชิง

แคทเธอรีน “...”

เธอปฏิเสธได้ไหม? ซูซี่ถูกเปิดเผยภายในสองวันเลยอย่างนั้นเหรอ?

ทันใดนั้นเอง ซูซี่ก็มองมาที่เธอแล้วเอ่ยเรียกเสียงเจื้อยแจ้ว “คุณน้าเคธี่ขา หนูคิดถึงคุณน้ามากเลยค่ะ”

อะไรกัน?

สมองของแคทเธอรีนไม่อาจตั้งรับไหวพริบของซูซี่ได้ทัน

“เธอเป็นหลานสาวของผม” ฌอนจ้องมองไปที่ผู้จัดการ “ขอโทษนะ แต่ช่วยออกไปข้างนอกสักครู่ ผมอยากคุยกับประธานของพวกคุณ”