คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 752

ลีอาตะลึงไปชั่วครู่ หลังจากลังเลอยู่สักพักเธอก็พยักหน้า เนื่องจากบรรดาลูกชายของเธอไม่ค่อยเป็นมิตรกันนัก เธอจึงหวังว่าซูซี่อาจเป็นสะพานที่ช่วยเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้ “ถ้าแบบนั้นก็ได้”

ณ ทางเข้าโรงเรียนอนุบาล

ตอนที่ฌอนมาถึง เด็ก ๆ ยังไม่เลิกเรียน เขาแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงลำลองสีขาวเรียบกริบ เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรงหน้าประตูเห็นร่างสูงสง่าของเขาก็แสดงความเคารพโดยไม่รู้ตัว

แม้เด็ก ๆ ในโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ส่วนใหญ่มีพ่อแม่ที่มั่งคั่งเพรียบพร้อม แต่ก็ไม่ค่อยเห็นมีคนที่เหมือนณอนซึ่งแผ่รังสีของผู้มีอำนาจออกมา

“ท่านครับ ไม่ทราบมารับนักเรียนคนไหนครับ?”

“ผมมารับซูซาน โจนส์” ฌอนตอบเรียบๆ

“เธออยู่ชั้นเตรียมอนุบาล ตอนนี้ชั้นเตรียมอนุบาลกำลังมีกิจกรรมกลางแจ้งอยู่ครับ”

ยามรักษาความปลอดภัยนำเขาเข้าไปในโรงเรียนอย่างนอบน้อม เพียงไม่ถึงนาทีพวกเขาก็ไปถึงสถานที่ซึ่งกำลังจัดกิจกรรมกลางแจ้งกันอยู่

เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นอย่างสนุกสนานในบริเวณที่กว้างขวาง

ฌอนมองเห็นซูซี่ภายในไม่กี่วินาทีเพราะชุดสีชมพูโดดเด่นของเธอ แถมเด็กน้อยยังสวยน่ารักที่สุดในบรรดาเด็กหญิงเหล่านั้น

ตอนที่เขากำลังเดินเข้าไปหาซูซี่ ก็เห็นว่าเธอกระโดดจากกระดานไม้ลื่นมาจูงมือเด็กชายตัวน้อยในชุดเครื่องแบบสีขาว

ซูซี่ดึงมือเด็กชายตัวน้อยไว้มั่น พร้อมย่ำเท้าไปมา “ลูคัส อยากไปเล่นกระดานหกกับฉันไหม?”

“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบ” เด็กชายดูนิ่งสงบและไร้เดียงสาเมื่อมองจากด้านหลัง

“ไม่เอา ฉันอยากให้เธอมาเล่นกับฉันนี่” ซูซี่ดึงมือของเด็กชายไม่ยอมปล่อย

ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนมืดครึ้ม เขาบอกได้เลยว่าซูซี่เป็นคนที่ตกหลุมรักคนหน้าตาดีได้ง่าย ๆ ก่อนหน้านี้เขากังวลว่าเธอจะมีความสัมพันธ์แบบชายหญิงตั้งแต่อายุยังน้อย กระนั้นเขาก็คาดไม่ถึงว่าเธอจะจับมือเกี่ยวก้อยร่าเริงกับเด็กผู้ชายภายในไม่กี่วันหลังมาเรียนชั้นอนุบาล

เขาหันกลับมาพร้อมคิดวางแผนจะสอนเธอว่าการที่เด็กชายและเด็กหญิงแตะเนื้อต้องตัวกันนั้นไม่เหมาะสมซะแล้ว

ในขณะที่ครูส่งซูซี่ให้ฌอน หัวใจของเธอเต้นรัวเมื่อเห็นความหล่อเหลาน่ามองของฌอน

“ครูครับ ซูซี่เป็นอย่างไรบ้าง” จู่ ๆ ฌอนก็ถามขึ้น เขาคิดว่าเลียมขาดความรับผิดชอบ เขาจึงรู้สึกว่าจำเป็นต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับซูซี่ด้วยตัวเอง

“เก่งมากเลยค่ะ ซูซี่เป็นเด็กช่างพูด เธอผูกมิตรได้เพื่อนดีตั้งแต่วันแรกที่มานี่ และเธอสนิทสนมเป็นพิเศษกับลูคัสค่ะ” ครูตอบพร้อมยิ้ม

“ลูคัสเหรอครับ?” ฌอนขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมพ่อแม่ของลูคัสถึงได้ตั้งชื่อให้เขาแบบนี้

“ไปกันได้แล้วค่ะลุงฌอน” ซูซี่รู้สึกไม่สบายใจจึงดึงมือเขารีบไปทันทีเพราะเกรงว่าเขาจะเห็นลูคัสเข้า

“อืม” เมื่อฌอน อุ้มซูซี่ขึ้นและเดินออกมา เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ซูซี่ ลูคัสคือเด็กที่หนูจูงมืออยู่เมื่อกี้หรือเปล่า?” ฌอนถามขึ้นในทันที