ณ โรงแรมริมทะเลระดับเจ็ดดาว ซึ่งกำลังมีพิธีแต่งงานแห่งศตวรรษ
เป็นเวลา 11:48 น. เมื่อแคทเธอรีนและโจเอลปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน
“นั่น แคทเธอรีนและโจเอลใช่ไหม? ทําไมพ่อกับลูกสาวถึงมางานนี้ล่ะ?”
“ตระกูลยูลและตระกูลฮิลล์คุ้นเคยกันมานานเป็นเรื่องธรรมดาที่โจเอลได้รับเชิญ แต่ก็คาดไม่ถึงว่าแคทเธอรีนจะมา เธอเป็นภรรยาเก่าของฌอนนี่”
“อุ๊ยแหม อดีตภรรยาที่เข้าร่วมงานแต่งงานของอดีตสามีตัวเอง เรื่องนี้น่าสนใจจัง”
"..."
เสียงกระซิบกระซาบของบรรดาแขกเหรื่อทําให้บรรยากาศร้อนระอุ
ฌอนซึ่งกําลังทักทายแขกเหรื่ออยู่ที่สนามหญ้า ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของทุกคนจึงหันมามองและเห็นแคทเธอรีนกําลังเดินผ่านไปไปในชุดเรียบ ๆ
บนชุดของเธอมีลายปักใบไม้สีเขียวอ่อน เมื่อต้องแสงแดดก็เปล่งประกายเป็นสีทองงดงาม ทั้งยังเป็นชุด
เข้ารูปช่วยขับเน้นเรือนร่างของเธอให้สวยสง่าราวแบบสาวงามย้อนยุค
ฌอนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้ว่าเธอสวยแต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะสวยจนน่าตะลึงขนาดนี้เมื่อสวมชุดแบบนั้น
เชสเตอร์ เพื่อนเจ้าบ่าวที่ยืนข้างเขา กระแอมในลําคอและเตือนเขาว่า “ทําไมแคทเธอรีนถึงมาได้ล่ะ?”
"ฉันก็ไม่แน่ใจ"
ถึงอย่างไร โจเอลก็เป็นผู้อาวุโส ฌอนจึงตรงไปต้อนรับ "ลุงโจเอล…"
"อืม" โจเอลมองเขาอย่างไม่ใยดี “ผมแค่มาเพื่อปู่ของคุณ”
แคทเธอรีนโบกการ์ดเชิญในมือเธอ “ส่วนฉันได้รับเชิญจากพวกคุณ พูดตามตรงฉันไม่คิดว่าฉันซึ่งเป็นภรรยาเก่าของคุณจะได้รับบัตรเชิญด้วย”
ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนตึง เขาไม่เคยคิดจะส่งลัตรเชิญไปให้แคทเธอรีน แล้วใครเป็นคนส่งให้เธอกัน?
“โอ้ ดูฉันสิ ฉันผิดเองที่ช่างพูด” วาเลอรีตีปากตัวเองเบา ๆ “ฉันแค่สงสารเห็นใจชีวิตของแคทเธอรีนน่ะ แม้ว่าเธอจะได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์พักหยึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถเป็นมาดามของตระกูลฮิลล์ ได้”
"หุบปากเธอเลย" นายท่านฮิลล์ชายตามองเธออย่างเย็นชา “ถ้าไม่มีเรื่องดี ๆ จะพูดก็ไปอยู่ตรงอื่น”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณปู่ ความจริงที่ฉันมาวันนี้หมายความว่าฉันได้ปล่อยวางอดีตไปแล้ว” แคทเธอรีนยิ้มจาง ๆ “ฉันก็อยากหาแฟนนะแต่ฉันยังสาวอยู่ ฉันไม่รีบร้อนค่ะ อีกอย่างรอบตัวฉันแวดล้อมไปด้วยบรรดาชายหนุ่มที่เหมาะสม แค่เลือกนี่ก็ตาล้าแล้ว”
ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็ได้ยินเสียงของไอแซค
"มิสโจนส์ ลุงโจเอล" ไอแซคผู้หล่อเหลาตรึงใจเดินไปหาพวกเขาพร้อมโบกมือทักทายด้วยรอยยิ้ม “มิสโจนส์ ถ้าผมรู้ว่าคุณจะมา ผมคงไปรับคุณกับพ่อของคุณมาด้วย”
“ไม่จำเป็นต้องลำบากเลยค่ะ” แคทเธอรีนยิ้มพร้อมเอ่ยอย่างสุภาพ
"ไม่ใช่ปัญหาสักนิด" ไอแซคยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“คุณทั้งคู่เป็น...” คุณผู้หญิงฮิลล์เอ่ยด้วยสีหน้าซับซ้อนยากอธิบาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...