คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 780

แคทเธอรีนอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมา เมื่อเธอเห็นน้ำตาของซูซี่ก็จ้องฌอนด้วยความโกรธ “เราไม่ใช่คนที่เป็นต้นเหตุเลยนะ ทําไมคุณถึงมาขึ้นเสียงใส่เรา? ไปหาซาร่าสิถ้าคุณกล้า คุณทำเป็นแต่ตะโกนใส่ฉันทุกครั้ง ไปไหนก็ไป ฉันจะไปกับซูซี่ไม่จําเป็นต้องมีคุณไปด้วยหรอก”

จากนั้นเธอก็อุ้มซูซี่เข้าไปในสวนสนุก

ฌอนซึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังกําหมัดแน่นด้วยความขุ่นเคือง เมื่อเขามองดูทั้งสองคนเดินไกลออกไปเรื่อย ๆ ขายาว ๆ ของเขาก็ไล่กวดตามพวกเขาไปอย่างเร็วรี่ “ซูซี่เป็นหลานสาวของผม หากเธออยากเล่น เธอก็จะเล่นกับผม”

“ลุงคะ หนูไม่ต้องการลุง ลุงดุร้ายเกินไป” ซูซี่ปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี

ฌอนชะงักและทำได้แค่พูดเสียงเบา ๆ ว่า “ซูซี่ เมื่อตะกี้ลุงไม่ได้ตั้งใจ...”

“ลุงคะ ลุงไม่ควรมาขอโทษหนูแต่ควรขอโทษป้าแคธี่ค่ะ” ซูซี่พูดอย่างจริงจัง

ฌอนเหลือบมองแคทเธอรีน แต่ว่าเธอยังคงเดินไปข้างหน้าไม่หยุด เธอไม่ได้สนใจเขาเลย

เขารู้สึกหดหู่ใจ

ซูซี่มองเขาอย่างให้กําลังใจ “ครูของหนูบอกว่าลูกผู้ชายขอโทษเมื่อเขารู้ตัวว่าผิด”

ฌอน “...”

เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่ไร้เดียงสาของเด็ก เขารู้สึกราวกับว่าเขาคงไม่ใช่ผู้ชายถ้าเขาไม่ขอโทษ

เขาถอนหายใจเบา ๆ และคว้าแขนของแคทเธอรีน พูดเสียงอ่อนว่า “ขอโทษด้วย ช่วงนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีและพูดเสียงดังเกินไปเมื่อตะกี้ อย่าถือเป็นจริงจังเลย”

แคทเธอรีนหันกลับมาโดยไม่จ้องมองหน้าเขาให้รำคาญ แต่ซูซี่พูดว่า “ป้าแคธี่ยกโทษให้เขาเถอะ ลุงก็น่าสงสารเหมือนกันนะ เขาเพิ่งแยกทางตอนแก่แล้ว ส่วนพ่อหนูอายุน้อยกว่าเขาแต่ก็ยังมีลูกสาวตัวโตอย่างหนูอยู่”

“ชิงช้าสวรรค์น่ากลัวยังไงกันคะ? หนูไม่เห็นกลัว” ซูซี่ไม่เห็นด้วยและยืนกรานให้แคทเธอรีนมารวมเล่นด้วย เธอยังดึงฌอนเข้าไปข้างในด้วย

ทั้งสามคนนั่งอยู่ในห้องโดยสารเล็ก ๆ ฌอนนั่งด้านหนึ่ง ขณะที่ซูซี่และแคทเธอรีนนั่งอีกด้านหนึ่ง

ตอนแรกก็ดี แต่เมื่อห้องโดยสารของพวกเขาลอยสูงขึ้น ขาของแคทเธอรีนก็เริ่มอ่อนยวบ เธอคว้าราวด้านข้างด้วยความกลัวและไม่กล้ามองลงไป

ฌอนมองท่าทางหวาดกลัวของเธอและอดขำไม่ได้ เขารู้จักเธอมานานแต่ไม่รู้เลยว่าเธอกลัวความสูงขนาดนี้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะนั่งชิงช้าสวรรค์

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เขาก็อยากทำให้เธอกลัว

เมื่อชิงช้าสวรรค์ถึงจุดสูงสุด เขาจงใจเขย่าห้องโดยสารให้แกว่งไปมาเบา ๆ แต่ว่าแคทเธอรีนตกใจมากจนทั้งใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาวและสั่นไปหมดทั้งตัว แต่เธอไม่ต้องการทําให้ซูซี่ตกใจ เธอจึงนั่งหมอบบนขอบที่นั่งและขดตัวเป็นลูกบอล ฟันของเธอสั่นกระทบกันด้วยความหวาดกลัว