คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 783

ฌอนกุมขมับ "ทําไมฉันถึงมาอยู่นี่ได้?"

ตอนนั้นเขาอยู่กับซูซี่และแคทเธอรีน กำลังกินแมคโดนัลด์ในสวนสนุกนี่นา

“นายไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันหลายวัน ทำให้เป็นลมเนื่องจากความผิดปกติของเส้นประสาทสมอง

แคทเธอรีนพานายมาส่งที่นี่” เชสเตอร์ชำเลืองมองเขาอยู่นานเอ่ยว่า “แทนที่จะเป็นลม เรียกว่านายผล็อยหลับไปเพราะว่าเหนื่อยมากคงจะดีกว่า นายคิดว่าตัวเองเป็นคนเหล็กหรือไง?

ฌอนค่อย ๆ ย่นคิ้วเข้าหากัน

“แล้วนายหิวไหม? ฉันจะเรียกเฮดลีย์…”

“ฉันจำได้ที่นายบอกว่าฉันเคยกินเคเอฟซีกับแคทเธอรีนมาก่อน” ฌอนขัดจังหวะเขาทันที

“ใช่ ทําไมนายพูดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาล่ะ?”

“ว่าแต่ฉันเคยไปกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อนด้วยไหม?” ฌอนถาม

"ฉันจะรู้ได้ไง?" เชสเตอร์รู้สึกไม่อยากเชื่อ “อาจจะไม่ ทำไมเหรอ?"

"ก็ไม่มีอะไร"

แม้ฌอนพูดแบบนั้น แต่เขาก็ผลุดลุกนั่งทันที เปิดผ้าห่มออกและเปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้า “ช่วยฉันจัดการเอกสารออกจากโรงพยาบาลด้วย ฉันจะไปแล้ว"

"ฌอน ฮิลล์" เชสเตอร์โกรธมาก “นายจริงจังกับสุขภาพของตัวเองหน่อยได้ไหม”

“ตอนนี้ฉันหายแล้ว ไม่เป็นไร”

ฌอนเปิดประตู ยาเอลซึ่งรออยู่ที่ประตูพูดทันทีว่า “คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณจะไปไหนคะ? ฉันจะไปส่งคุณ”

"ทําไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?" ฌอนกราดสายตาที่เฉียบคมมองไปที่ยาเอล เธอสะดุ้งด้วยความกลัว

เธอต่างจากเฮดลีย์และเป็นสมาชิกของไลโอน่า เธอไม่ค่อยมาดูแลฌอนถ้าเขาไม่เรียกหาตัว

...

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

มีรถคันหนึ่งมาจอดอยู่หน้าฮัดสัน คอร์ปอเรชั่น

ขณะฌอนเตรียมจะลงไป เขาพลันเห็นลัมโบร์กินีสีดําจอดอยู่ที่ริมถนน ไม่นานไอแซคก็โผล่มาจากในรถพร้อมถือดอกไม้ เขากําลังโทรศัพท์อยู่

ใบหน้าของฌอนเย็นชาขณะที่ปิดประตูดังโครมและออกจากรถ เขาเดินจ้ำอ้าว

“โอเค ผมจะรอคุณครับ” ไอแซคเอ่ยเบา ๆ ขณะที่เงาสูงปรากฏขึ้นเหนือเขา เขาหันไปเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอน

"สวัสดีครับประธานฮิลล์" เขายิ้มอย่างสง่า แม้ว่าโดยปกติเขาจะไม่ได้ติดต่อกับฌอน แต่ก็มักพบเขาตามงานเลี้ยงในเมือง

ดวงตาที่เย็นชาของฌอนเหลือบมองดอกไม้สีชมพูในมือของเขา "นั่นสําหรับแคทเธอรีนหรือเปล่า?"