เฟรยาเหลือบมองฌอนอย่างตั้งใจ “แคธี่ ฉันไม่อยากจะเดินตามรอยเท้าของเธอหรอกนะ ถ้าร็อดนีย์บอกให้ฉันไปให้พ้นแต่ฉันไม่ยอมไป ฉันอาจจะถูกนําตัวส่งโรงพยาบาลบ้า นั่นคงเจ็บปวดเหลือเกิน”
ฌอน “...”
ตอนนี้เขาอยากโยนเฟรยาไปให้ตระกูลสโนว์จริง ๆ
เขาเพิ่งจะคืบหน้าไปบ้าง แต่เธอทําลายทุกอย่างลงซะอย่างงั้น
“ใช่ไหม? นั่นเป็นเหตุผลที่ต้องระวังเวลาจะหาผู้ชายสักคน” แคทเธอรีนกล่าวอย่างตั้งใจ “โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายที่ไร้สติเมื่อพบกับนังแสบตีสองหน้า เธอต้องอยู่ให้ห่างจากพวกนี้เลย ”
หลังจากที่ออกมาจากบ้านของสโนว์ ฌอนก็ถูกพวกเธอรุมประณาม
เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนฉลาดและมีอํานาจ มิเช่นนั้นคงไม่สามารถเป็นผู้นําฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นได้ ทั้งที่รายล้อมไปด้วยพวกคนกลับกลอกไม่ซื่อสัตย์ แต่ในสายตาของผู้หญิงสองคนนี้ เขาก็เป็นแค่คนงี่เง่า
.
มันทําให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเง้างอ
“ประธานฮิลล์...” ในขณะนั้น เฮดลีย์ควบเก๋งซีดานมาอยู่ตรงหน้าทั้งสาม “คุณเรียกผมมาเพื่อ…”
"ส่งเฟรยากลับด้วย" ฌอนลากแคทเธอรีนไปในรถของเขาเองโดยไม่พูดอะไรสักคํา เขาทนให้เฟรยาเป็นก้างขวางคอนานเกินไปแล้ว
“ฌอน ฮิลล์ ปล่อยฉันนะ ฉันอยู่กับเฟรยาเรากลับด้วยกันได้” แคทเธอรีนดึงมือของเธอกลับมาอย่างแรง แต่ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของเขา ฌอนดันร่างเธอเข้าไปนั่งที่เบาะ
“ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร วันนี้ผมช่วยคุณไว้ ดังนั้นคุณต้องไปทานดินเนอร์กับผมนะ ผมหิวแล้ว” ฌอนเลิกคิ้วคมกริบของเขาและพูดอย่างจริงใจ
แคทเธอรีนมองไปยังหน้าตาที่แน่วแน่ของเขาและรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ ดังนั้นเธอจึงคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างช่วยไม่ได้ "คุณอยากกินอะไรเหรอ?"
"ผมกินอะไรก็ได้ที่ผมอยากกินใช่ไหม?" ดวงตาของฌอนสว่างวาบขึ้นมา ก่อนที่แคทเธอรีนจะตอบเขาก็เหยียบคันเร่งแล้ว
ระหว่างทางเขาโทรออก “ส่งซี่โครงและเนื้อสัตว์ 40 ปอนด์ไปที่ไซออน เรซิเดนต์ด้วย”
ดังที่คาดไว้...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...