คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 842

“สําหรับคุณ ฉันก็แค่นักเคมีเครื่องสําอางธรรมดา แต่คุณเคยคิดหรือเปล่าว่าพวกเราทํางานกันหนักเพียงใดเพื่อปีนขึ้นไปในจุดที่เราอยู่?

“ตอนที่พวกคุณบรรดาคุณชายออกไปดื่มกินสรวลเสเฮฮา เรายังคงทำงานกันอยู่จนดึกดื่นเที่ยงคืนในห้องปฏิบัติการ ตอนคุณออกไปเล่นบอลและตกปลา พวกเราก็อยู่บ้านตะลุยอ่านหนังสือเพื่อให้สอบผ่าน”

แล้วดวงตาของเฟรยาแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เธอพูด

“คุณเข้าใจไหมว่าคุณทําให้ฉันเข้าตาจนแค่ไหนเมื่อคุณปิดกั้นหนทางฉันในตอนนั้น? ที่มีเรื่องกับโทมัส นีสันก็บังเอิญเกิดขึ้นในช่วงเดียวกันนั้นด้วย จนฉันถูกปาไข่ใส่ในซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันหางานไม่ได้และอยู่ในประเทศไม่ได้ ต้องไปอยู่ต่างประเทศ

“ในฐานะผู้มาใหม่ในต่างประเทศฉันโดนดูถูกสารพัด แต่ละวันฉันแทบไม่ได้กลับอพาร์ตเมนต์ฉันด้วยซ้ำ จาก 365 วันต่อปี ฉันใช้เวลา 350 วันในห้องปฏิบัติการจนเป็นลมอยู่บ่อย ๆ

“มีสองครั้งที่ฉันนอนบนพื้นเย็น ๆ ทั้งคืนและตื่นขึ้นมาพาตัวเองไปโรงพยาบาล ฉันเคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่ฉันต้องตอบโต้และฟื้นความนับถือตนเองที่หายไปให้กลับมา”

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หัวใจเธอก็ยิ่งเจ็บปวดซ้ำรอยเดิมมากเท่านั้น และน้ำตาของเธอก็ไหลลงมา

"เฮ้ อย่าร้องไห้"

ร็อดนีย์รู้สึกผิดเล็กน้อยขณะฟัง และพอเห็นเธอร้องไห้เขาก็เริ่มไปไม่ถูก

เธอทําให้เขาเหมือนเป็นคนเฮงซวยจริง ๆ

“ฉันทั้งเสียใจและเจ็บปวด แต่คุณไม่ยอมแม้แต่จะให้ฉันร้องไห้ด้วยซ้ำ” หยดน้ำตาเฟรยาไหลลงมาเม็ดเบ้อเริ่ม

มีคํากล่าวที่ว่าถ้าเป็นคนสวย พวกเธอก็ยังดูสวยไม่ว่าจะร้องไห้หนักแค่ไหนก็ตาม มันเหมือนกับหยาดฝนพร่างพรมบนกลีบดอกไม้

"โอเค งั้นร้องไห้ต่อเถอะ" ร็อดนีย์เงียบลงจากการต่อว่าของเธอ

“ลองคิดดูถ้าคุณไม่ร่วมมือกับฉัน ฉันจะยังคงเลือก SE ต่อไป แม้ว่า SE จะถูกนินทาว่าร้าย ทําไมฉันถึงจะไม่อยากได้เงินล่ะ? นอกจากนี้คุณควรเข้าใจความแข็งแกร่งของฉัน นักเคมีเครื่องสําอางที่มีความสามารถอย่างฉันก็หาได้แหละเพียงแต่ไม่เป็นที่ต้องการตัว คุณจะคว้าโอกาสนี้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วล่ะค่ะ”

เฟรยาเคลียร์จมูกจนโล่งและเริ่มกินสเต็กอย่างสง่างาม

รูปโฉมที่ปรากฏนั้นทําให้ร็อดนีย์สงสัยว่าการร้องไห้ของเธอก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพลวงตา

ร็อดนีย์จากไปหลังมื้อเย็น แต่เงื่อนไขต่าง ๆ ของเฟรยาที่เสนอมายังคงคาใจเขา ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาทําคือมุ่งหน้าไปที่บริษัทเพื่อประชุม

จนกระทั่ง 23:00 น. ซาร่าโทรมา เขาจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมไปเยี่ยมซาร่าที่โรงพยาบาล

“ผมขอโทษด้วยซาร่า ไม่ใช่อะไรนะผมยุ่งกับการประชุมต่าง ๆ อยู่ตลอดเลยครับ”