คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 844

“บ้า ไม่มีทาง ฉันแค่คร่ำครวญไปงั้นเอง ที่จริงซาร่าก็มีชีวิตที่ดีแต่เธอไม่รู้ว่าจะทะนุถนอมมันยังไง ฉันพูดตามตรงอาหารฝีมือร็อดนีย์นั้นสุดยอดจริง ๆ สเต็กและเทมปุระของเขาอร่อยที่สุด” ปากของเฟรยาชุ่มฉ่ำขณะเธอคิดถึงมัน

“งั้นเขาก็ไม่ไร้ประโยชน์ไปซะทีเดียว เดี๋ยวนี้มีผู้ชายน้อยคนมาก ๆ ที่ทําอาหารเป็น ต่างจากฌอน...” สีหน้าของแคทเธอรีนน่ากลัว “เขาแค่อยากกินอาหารฝีมือฉันทั้งวัน ฉันไม่อยากได้ใจผู้ชายด้วยทักษะทําอาหารของฉัน ฉันก็อยากให้ผู้ชายทําอาหารให้ฉันด้วยสักวัน”

"เวสลีย์ไงล่ะ" เฟรยาขยิบตา

แคทเธอรีนเงียบไปทันใด ทุกวันนี้เวสลีย์ไม่ได้ติดต่อกับเธอเลยเพราะแผนของเธอ เธอเป็นหนี้เวสลีย์มากเหลือเกิน

กินไปได้ครึ่งทาง ฌอนก็โทรมา “ผมทานมื้อเย็นเสร็จแล้วล่ะ คุณอยู่ไหน?"

แคทเธอรีนมองดูเวลา เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง "เร็วจังเลยคะ?"

"ครับ ผมเพิ่งทานมื้อเย็นกับกลุ่มหัวหน้ามา ตอนนี้ออกไปกันแล้ว ผมบอกให้เฮดลีย์พาพวกเขาไปสนุกกัน”

“ฉันออกมากินข้าวกับเฟรยาค่ะ คุณตรงกลับไปก่อนก็ได้นะคะ” แคทเธอรีนตอบเนือย ๆ

สีหน้าของฌอนเข้มขึ้นมาทันที “ผมอยากอยู่กับคุณ แต่คุณแค่อยากอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกคนเหรอ?”

“ฉันมีชีวิตด้านอื่นนอกจากงานและคุณบ้างไม่ได้หรือคะ? ฉันก็อยากได้กินอาหารอร่อยบ้างเหมือนกัน”

จากนั้นแคทเธอรีนก็วางสายโทรศัพท์ ทําไมเธอถึงไม่รู้ตัวมาก่อนว่าฌอนเกาะติดหนึบเหลือเกิน?

หลังอาหารเย็นเธอไปร้านเสริมสวยเพื่อนวดหน้ากับเฟรยา

ระหว่างทาง ฌอน ฮิลล์ ยังคงส่งข้อความถึงเธอ: [ทําไมคุณต้องไปที่ร้านเสริมสวยเพื่อนวดหน้าด้วย? แค่ล้างหน้าที่บ้านก็ได้]

แคทเธอรีนส่ายหัวพูดไม่ออก ชายผู้ไร้ความรู้สึกไม่เข้าใจผู้หญิงเอาซะเลยคือใครเหรอ? เขานั่นไง

อย่างงี้?”

พนักงานทั้งสองวิ่งออกไปเลย ขณะเดียวกันชายสี่คนที่ดูเหมือนนักเลงอันธพาลก็พุ่งเข้าประตูมา

“เฮ้ นั่นไงสาวสวยสองคน มามะพวกเราสนุกกันให้หนำใจ” ชายคนหนึ่งที่สวมโซ่ทองเส้นโตเอื้อมมือไปยังใบหน้าของแคทเธอรีน

แคทเธอรีนใช้มือเธอสะบัดออกไป แต่พบว่าร่างกายเธออ่อนปวกเปียกไม่มีแรง

"พวกแกเป็นใคร?” เฟรยาฝืนตัวลุกขึ้นมาจนได้แต่ก็ดูไม่ค่อยไหวเท่าไร

"พวกเรามานี่เพื่อสั่งสอนบทเรียนให้เธอไงล่ะ" ชายคนนั้นโบกมือจากนั้นชายอีกสามคนที่เหลือก็กรูเข้ามาทันที