คุณภรรยาเทพนักรบของผม นิยาย บท 3

ตกลงเธอเป็นใครกันแน่?

ถึงก่อนหน้านี้ฉินเป่ยจะถูกรูปร่างหน้าตาอันงดงามของอวี่เจียวหรงทำเอาตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เขาก็ยังสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นนักรบจากการวิเคราะห์อาการบาดเจ็บของเธอ

อวี่เจียวหรงไม่ได้สนใจสายตาของฉินเป่ย เธอนั่งลงที่ข้างเตียงก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้เขา

ฉินเป่ยรับแก้วน้ำไว้ก่อนจะดื่มเสียงดังอึก ๆ ตอนนี้เองที่อวี่เจียวหรงเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “สวัสดีฉินเป่ย ฉันชื่ออวี่เจียวหรง เป็นคู่หมั้นของคุณ!”

“อะไรนะ? คู่หมั้นผม?”

ฉินเป่ยงุนงงจนไม่มีกะจิตกะใจสนใจรูปร่างสะโอดสะองของอวี่เจียวหรง

คู่หมั้นมาจากไหน?

ในระหว่างที่ฉินเป่ยกำลังทำตัวไม่ถูก จู่ ๆ อวี่เจียวหรงไม่รอช้าถาโถมตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะพูดขึ้น “เดิมทีฉันอยากจะยกตัวเองให้คุณตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ว่าคุณดื่มจนเมาไม่รู้เรื่อง ตอนนี้คุณก็ตื่นแล้ว ด้านนอกแสงแดดก็งดงามมาก เราอย่าพลาดยามเช้าอันงดงามแบบนี้ไปเลยนะคะ!”

พูดจบ อวี่เจียวหรงก็ประกบปากเข้าจูบฉินเป่ยทันที

ฉินเป่ยตะลึงจนสมองขาวโพลน แต่ตัวเขาในฐานะเทพเจ้าสงครามแห่งซิวหลัว แน่นอนว่าเขาควบคุมตัวเองได้อย่างยอดเยี่ยม เขาจึงยื่นมือไปดันหัวไหล่ของอวี่เจียวหรง

“คุณหนูอวี่ นี่คุณทำอะไรน่ะ? ชายหญิงจะใกล้ชิดแบบนี้ไม่ได้นะครับ คุณอย่าผลีผลามสิ!”

“คุณไม่คิดว่าเราสองคนควรคุยกันดี ๆ หน่อยเหรอครับ?”

“คุณบอกว่าคุณเป็นคู่หมั้นผม แต่ผมจำไม่ได้เลยว่าเราเคยหมั้นกัน”

“ฉินเป่ยคนนี้ไม่ได้ใจง่ายนะ ทำแบบนี้ก็ไม่ยุติธรรมกับเราทั้งคู่ คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

เมื่ออวี่เจียวหรงฟังคำพูดของฉินเป่ยเธอก็โมโหขึ้นมาทันที

“คุณหมายความว่าอะไร? คุณจะบอกว่าฉันใจง่ายเหรอ?”

“ได้ วันนี้ฉันจะใจง่ายให้คุณดู!”

อวี่เจียวหรงคร่อมร่างของฉินเป่ยก่อนจะใช้มือสองข้างจับหน้าของเขาแล้วกดจูบเขา!

เธอรู้สึกโมโหจริง ๆ

เธอที่เป็นถึงเทพีแห่งสงครามระดับเจ็ดดาวยังถูกปฏิเสธ แค่นี้ก็มากพอแล้ว ฉินเป่ยยังมาบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายอีก!

คำพูดนี้ไม่ว่าจะพูดกับผู้หญิงคนไหนก็คงจะโกรธกันหมด!

ฉินเป่ยรู้สึกว่าริมฝีปากของตัวเองถูกแงะเปิดออก จากนั้นความรู้สึกราวกับมีกระแสไฟไหลเวียนไปทั่วร่างก็ปะทุขึ้น

มีอยู่แว่บหนึ่งที่เขาอยากจะพลิกกลับร่างของอวี่เจียวหรงไปด้านล่าง แต่เมื่อนึกถึงบาดแผลของอวี่เจียวหรง เขาก็สงบลงทันที จากนั้นเขาก็ใช้แรงดันเธอออกแล้วรีบพูดต่อ “คุณหนูอวี่ คุณอย่าโกรธสิ คุณเข้าใจคำพูดผมผิดแล้วนะ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น!”

“แล้วก็บาดแผลคุณหนักขนาดนี้ ยังจะทำเรื่องอย่างว่ากับผมอีก ไม่อยากรักษาชีวิตไว้แล้วเหรอครับ?”

ทันทีที่อวี่เจียวหรงได้ยินก็รู้สึกตกใจ

“คุณดูออกเหรอว่าฉันบาดเจ็บ?”

“ไม่เหลวไหลไปหน่อยเหรอครับ? สีหน้าคุณแย่ขนาดนั้น เป็นใครก็ดูออกทั้งนั้นล่ะ”

“ฉันไม่เชื่อ งั้นคุณลองบอกหน่อยสิว่าอาการบาดเจ็บของฉันเป็นอาการอะไร?”

จู่ ๆ อวี่เจียวหรงก็รู้สึกสงสัยใคร่รู้ในตัวฉินเป่ย แต่เธอไม่เชื่อคำพูดของฉินเป่ย เพราะอาการบาดเจ็บของเธอเป็นอาการบาดเจ็บภายใน อย่าว่าแต่คนธรรมดาเลย แม้แต่เหล่าแพทย์หัตถ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งดินแดนตอนแรกก็ยังมองไม่ออก!

หรือว่าฉินเป่ยจะเป็นเซียน?

อวี่เจียวหรงเคยตรวจสอบฉินเป่ยแล้วก่อนที่เธอจะมา เธอรู้ว่าฉินเป่ยเคยติดคุก และก็รู้เรื่องที่เขาเพิ่งจะถูกนอกใจ ส่วนประวัติส่วนตัวของเขาก็สามารถบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นคนพ่ายแพ้ที่ไม่ประสบความอะไรสักอย่าง แล้วยังเป็นคนที่มีคดีติดตัว!

แต่ถึงยังไงฉินเป่ยก็เป็นถึงศิษย์ของผู้มีพระคุณ เพราะอย่างนั้นเริ่มแรกเดิมทีเธอยังรู้สึกมีความหวังอยู่บ้าง

ตอนนี้เอง ฉินเป่ยที่เอ่ยปาก “เป็นอาการบาดเจ็บภายใน อีกทั้งตรีลมปราณสัตตะชีพจรของคุณขาด แถมยังมีเลือดคั่งที่ปอด”

“ถ้าหากแพทย์ตั้งใจตรวจดูและถามอาการ ขอแค่เป็นแพทย์แผนจีนที่พอมีประสบการณ์อยู่บ้างก็คงจะดูออก พรสวรรค์ด้านการแพทย์ของผมยังถือว่าใช้ได้ เมื่อกี้ผมสังเกตร่างกายกับสีหน้าและการสัมผัสกับร่างกายของคุณ ผมก็สามารถวิเคราะห์อาการบาดเจ็บภายในของคุณได้อย่างง่ายดายเลยล่ะ”

คำกล่าวของฉินเป่ยทำให้หัวใจของอวี่เจียวหรงเกิดคลื่นที่โหมซัดสาดและรู้สึกตกใจสุดขีด!

ถึงเธอจะไม่ใช่แพทย์และไม่เข้าใจทักษะการแพทย์ แต่ในระยะเวลาอันสั้นแบบนี้ ฉินเป่ยยังสามารถวิเคราะห์อาการบาดเจ็บของเธอได้อย่างแม่นยำจากการมองด้วยสายตาและสัมผัสร่างกายของเธอเท่านั้น จะไม่ให้เธอประหลาดใจได้ยังไง

“แต่ว่ามันออกจะกะทันหันไปสักหน่อย อีกทั้งร่างกายคุณก็บาดเจ็บหนัก ถ้าให้อาจารย์ของผมรักษาละก็ ขั้นตอนนี้จะต้องเร็วกว่าผมทำแน่!”

คำพูดของฉินเป่ยจริงเพียงครึ่งเดียว เขาติดต่ออาจารย์ไม่ได้มานานมากแล้ว และเขาก็อยากจะเจออาจารย์ ถ้าหากอวี่เจียวหรงติดต่อเขาได้ก็คงจะดี

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ คุณเป็นศิษย์ของผู้มีพระคุณ ฉันเชื่อฝีมือการรักษาของคุณค่ะ! ฉันเคยติดค้างบุญคุณใหญ่ดั่งฟ้าต่อผู้มีพระคุณแล้ว จะยังไปลำบากเขาอีกได้ยังไงคะ!”

“อีกอย่าง ผู้มีพระคุณก็จากดินแดนมังกรไปนานแล้ว ฉันติดต่อเขาไม่ได้ คุณคิดว่าฉันติดต่อเขาได้เหรอคะ?”

“คุณไม่ต้องรีบร้อน อาการบาดเจ็บของฉันค่อย ๆ รักษาไป ต่อให้ใช้ทั้งชีวิตฉันก็จะยอมเชื่อคุณค่ะ!”

“เรื่องนั้น……”

ฉินเป่ยรู้สึกลังเลเล็กน้อย ที่จริงอวี่เจียวหรงเพียบพร้อมและสวยเกินไป ความสุขนี่มาเร็วเกินไปจนเขารู้สึกเหมือนกำลังฝัน

เขากลัวเขาฝันอยู่ดี ๆ จะตื่นน่ะสิ!

“อวี่เจียวหรงคนนี้ไม่ชอบผู้ชายใจเสาะ ถ้าสามารถรักษาได้ จะนานแค่ไหนฉันก็จะเชื่อคุณ ถ้าไม่ได้ ฉันก็จะไม่โทษคุณแล้วก็จะไม่จากคุณไปไหนด้วยค่ะ!”

แน่นอนว่าอวี่เจียวหรงหวังว่าฉินเป่ยจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเธอได้ แต่เธอหวังว่าขั้นตอนนี้จะยาวนานไปชั่วชีวิต ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ เธอก็จะสามารถอยู่ข้างกายเขาได้ตลอดไป ไม่ต้องถูกปัญหาที่บ้านพวกนั้นรบกวนอีก

“ก็ได้ครับ คุณหนูอวี่นอนลงก่อน ผมต้องใช้เข็มล้างเลือดที่คั่งอยู่ในส่วนปอดของคุณก่อน และคุณต้องถอดเสื้อออกให้หมด!”

ฉินเป่ยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถ้ายังลังเลอีกเขาคงอยากชกตัวเอง

ผ่าม!

อวี่เจียวหรงถอดชุดนอนลง ร่างกายที่งดงามดุจหยกบัดนี้ถูกเปิดเผยอย่างแจ่มชัดอยู่เบื้องหน้าฉินเป่ย ทำเอาเขารู้สึกมึนหัวขึ้นมาในพริบตา!

ผิดจริยาอย่ามอง!

ผิดจริยาอย่ามอง!

ถึงยังไงซะเมื่อกี้กอดก็กอดแล้ว จับก็จับไปแล้ว!

ฉินเป่ยพูดขึ้นในใจ ก่อนที่เขาจะละทิ้งความคิดอันยุ่งเหยิงในหัวสมอง จากนั้นก็ฝังเข็มเงินในมือเข้าที่หน้าอกของอวี่เจียวหรง