ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 149

“คุณลูน่า คุณคอแข็งจริง ๆ”

ในห้องหมายเลข 402 ลูน่าเพิ่งดื่มแก้วที่หกของวันนี้ไป

เธอวางแก้วไวน์ลงแล้วพิงโต๊ะด้วยการเอามือประคองแก้มไว้พลางจิบไวน์ที่ติดอยู่ที่มุมปาก เธอทำตัวน่าหลงใหลใส่ชายอ้วนตัวใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ พลางพูดว่า “ผู้อำนวยการวิลสันคะ คุณสัญญาแล้วนะว่าถ้าฉันดื่มอีกแก้วแล้วคุณจะเซ็นสัญญาน่ะ ผู้ใหญ่แบบคุณคงไม่โกหกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบฉันใช่ไหมคะ?”

น้ำเสียงของเธอสูงขึ้นเล็กน้อยมีเสียงครางคลอคล้ายลูกแมวฟังดูชวนเย้ายวน

เมื่อได้ยินเธอพูดกับเขาแบบนั้น ผู้อำนวยการวิลสันก็แทบลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นใคร

คนสวยทำตัวแบบนี้ แล้วเขาจะฉีกสัญญาทิ้งได้ยังไงกัน

“เซ็นสิจ๊ะ เซ็นแน่นอน!”

ผู้อำนวยการวิลสันรีบยื่นมืออกไปหยิบสัญญามาจากมือของผู้จัดการในทันที “เซ็นเลยเดี๋ยวนี้!”

ผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นตะลึงกันไปหมด

เพื่อให้ได้ข้อตกลงนี้มา พวกเขาพยายามทุกวิถีทางแล้ว

ก่อนหน้านี้พวกเขาพยายามล่อด้วยผู้หญิงสวย ๆ ก็แล้ว แต่ไม่ใช่แค่ผู้หญิงสามคนที่ผู้จัดการจ้างมาคุยกับคุณวิลสันจะโดนส่งกลับ พวกเขาเองก็โดนภรรยาของเขาตักเตือนด้วย!

พวกเขาคิดว่าผู้อำนวยการวิลสันเป็นคนเที่ยงธรรมและซื่อสัตย์ เพราะอย่างนั้นพวกเขาเลยไม่ได้พาผู้หญิงมาด้วยและเลือกกลุ่มผู้ชายมาเป็นเครื่องมือแทน

แต่กลับกลายเป็นว่า...

ลูน่าไม่ได้พูดอะไร แค่ดื่มไวน์ไม่กี่แก้วก็ปราบผู้อำนวยการวิลสันที่เป็นอุปสรรคตัวใหญ่ของพวกเขาลงได้อย่างง่ายดาย

ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของคนที่มองมา ลูน่าม้วนปลายผมยาวของเธอด้วยนิ้วมือ “ผู้จัดการคะ รู้ใช่ไหมว่าฉันมาแทนใคร?”

ผู้จัดการเงียบไปแล้วพยักหน้าอย่างแรงพลางเก็บสัญญาที่เซ็นเรียบร้อยลงกระเป๋า “แน่นอน แน่นอน! ผมจะเลื่อนขั้นให้จอห์นแน่!”

ภารกิจสำเร็จ

เธอยิ้มน้อย ๆ และยืนขึ้น เสียงของเธอยังอ่อนหวานและนุ่มนวล “ฉันดื่มมากไปหน่อย เลยรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อย คุณคงไม่ห้ามฉันใช่ไหมคะ?”

ผู้อำนวยการวิลสันหรี่ตามองใบหน้าของเธอตั้งแต่คิ้วจนถึงสันกราม “ไม่ เชิญคุณไปได้เลย”

ลูน่าหัวเราะเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน แต่ในตอนที่เธอกำลังจะออกไปก็มีมือหนึ่งกำข้อมือของเธอไว้

ผู้อำนวยการวิลสันนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขามองเธอพลางกระตุกยิ้ม “คุณลูน่า คุณพยายามจะไปห้องน้ำจริง ๆ หรือว่าเป้าหมายของคุณสำเร็จแล้วคุณจึงพยายามจะหนีไป คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าข้อตกลงนี้เหมาะกับราคาหลักร้อยล้านตามที่ตกลงกันโดยที่คุณไม่ต้องมีรอยขีดข่วนอะไร”

และตอนนี้สัญญานั่นก็ถูกเซ็นไปแล้ว ผู้อำนวยการวิลสันก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจได้ตามต้องการวแล้ว

แต่พวกเขาก็ยังขี้ขลาดและไม่กล้าพูดอะไรสักคำ!

เธอกัดฟันและนั่งลงอีกครั้งข้าง ๆ เขาก่อนจะรินไวน์ให้ “ฉันว่าฉันไม่ต้องไปห้องน้ำก็ได้ค่ะ มาค่ะผู้อำนวยการวิลสัน ชนแก้ว!”

ผู้จัดการวิลสันเปล่งเสียงผ่านจมูกของเขา “ได้เลย หลังจากนี้ เธอจะไปโรงเรมกับฉันไหม?”

“แน่นอนสิคะ”

ลูน่ายิ้มและตอบตกลง

ตอนนี้เธอจะทำตัวล้มโต๊ะแล้วแกล้งออกไปอย่างโกรธเคืองไม่ได้แล้ว เพราะทั้งโถงทางเดินข้างนอกตอนนี้เต็มไปด้วยบอดีการ์ดของผู้อำนวยการวิลสัน และคนที่อยู่ในห้องก็เป็นกลุ่มคนขี้ขลาดไร้ประโยชน์ที่เธอฝากผีฝากไข้ไม่ได้

แต่ถ้าพวกเขาไปโรงแรมเรื่องก็จะเปลี่ยนไป

เธอมีหนทางอีกหลายพันหนทางในการทำให้เขาคุกเข่าร้องขอความเมตตาจากเธอ

เมื่อเห็นว่าเธอตอบตกลงผู้อำนวยการวิลสันก็หัวเราะออกมาเสียงดังอีกครั้ง “คนสวย ๆ แบบหนูไม่รังเกียจคนอายุเยอะแบบฉันเหรอ?”