ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 241

“โจชัว ฉันคิดถึงคุณมากเลยค่ะ”

ภายในห้องนอนของวิลล่า อลิซปิดประตูและกอดโจชัวจากด้านหลังไว้แน่น

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ มีหลายครั้งที่ฉันเกือบจะยอมแพ้ แต่เมื่อคิดถึงคุณกับลูก ๆ...คุณก็เป็นแรงจูงใจในการมีชีวิตอยู่ต่อของฉัน...โชคดีจังเลยค่ะที่ตอนนี้ลูก ๆ กับฉันได้กลับมาหาคุณแล้ว”

น้ำตาของเธอเปียกชุ่มเสื้อเชิ้ตของโจชัวและซึมผ่านสู่แผ่นหลังของเขา

หัวใจของเขารู้สึกราวกับว่าถูกมือที่มองไม่เห็นบีบคั้นอย่างรุนแรง

เขาหันไปดึงเธอเข้ามากอด “ไม่ต้องห่วงนะ จากนี้ไป ผมจะไม่ให้คุณต้องทนทุกข์อีกแล้ว”

“ค่ะ” อลิซสูดน้ำมูก “ฉันหวังว่าผู้หญิงคนนั้นที่ขโมยลูกของเรา...จะถูกกฎหมายลงโทษโดยเร็วค่ะ”

เธอแอบอิงหน้าอกเขาพลางน้ำตาก็ไหลเป็นสายธาร “คุณเองก็เห็นสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว ทั้งเนลลี่และนีลต่างก็เข้าข้างเธอ พวกเขาไม่ยอมรับว่าฉันเป็นแม่ด้วยซ้ำ ยิ่งเธอโดนตัดสินโทษเร็วเท่าไหร่ เด็ก ๆ ก็จะยอมรับฉันได้เร็วเท่านั้น...”

โจชัวขมวดคิ้ว

ความสิ้นหวังเขียนชัดบนใบหน้าเธอในตอนที่เธอถูกตำรวจคุมตัวไป

หัวใจของเขาเต้นเร็ว

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจในเวลาถัดมา “เราควรจัดการเรื่องนี้ช้า ๆ นะ ต้องสืบคดีให้ละเอียด”

ไม่รู้ทำไม แม้จะมีหลักฐานเชิงประจักษ์อยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าลูน่าคนนั้นมีเหตุผลอันหนักแน่นกับเรื่องพวกนี้

ตอนนั้นเธอทั้งช่วยเนลลี่และปกป้องนีล เขาเห็นได้ชัดด้วยสองตาของตัวเอง

แม้ว่าการกระทำของเธอจะชดเชยความชั่วช้าที่เธอทำไม่ได้ แต่เด็ก ๆ ก็ยังคงเป็นห่วงเธออย่างสุดหัวใจ

ถ้าเขาพยายามจะจัดการเรื่องนี้เร็วมากเท่าไหร่ เขาจะทำให้ตัวเองมีภาพลักษณ์ที่ดูแย่ในสายตาเด็ก ๆ มากเท่านั้น

อลิซขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เธอพิงอกของเขา “แต่ฉันคิดว่าลูก ๆ คงไม่ชอบฉันตราบเท่าที่เธอยังอยู่ที่นี่นะคะ...”

“คุณต้องเชื่อใจลูก ๆ ของเราสิ” โจชัวขยี้ผมเธอเบา ๆ “เป็นเด็กดีนะ”

เธอลังเลไปเล็กน้อย “ก็ได้ค่ะ”

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วคล้องแขนรอบคอของเขา ดวงตาของเธออ่อนโยน “โจชัวคะ ฉันคิดถึงคุณมาก”

บรรยากาศเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“แล้วใครบอกล่ะคะว่าหนูโตแล้ว หนูยังเป็นเด็กอยู่ค่ะ!”

จากนั้นเธอก็มองแรงอลิซ “หนูบอกว่าจะนอนกับคุณพ่อ ทำไมคุณต้องอิจฉาด้วยล่ะ?”

โจชัวหัวเราะเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหญิง

เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู อุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขน “แม่ที่ไหนอิจฉาลูกสาวตัวเองกันล่ะ คืนนี้พ่อจะนอนกับลูกนะ”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด อลิซก็กัดปากตัวเองด้วยสีหน้าน่าสงสาร “แต่โจชัวคะ คืนนี้เป็นคืนแรกของเราหลังจากที่เราได้กลับมาเจอกันในรอบหกปีเลยนะคะ...”

โจชัวหัวเราะเบา ๆ โดยมีเนลลี่อยู่ในอ้อมแขน “เรามีเวลากันอีกเยอะในอนาคตนะ คืนนี้ผมจะอยู่กับเนลลี่ก่อน คุณควรได้พักนะ”

จากนั้นเขาก็หันหลังไปโดยอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน

ขณะอยู่ในอ้อมแขนของคนเป็นพ่อ เด็กหญิงตัวน้อยหันหลังไปแลบลิ้นใส่อลิซอย่างท้าทาย

ผู้หญิงคนนั้นมองเนลลี่อย่างขุ่นเคือง จากนั้นเธอก็หันหลังแล้วนั่งลงบนเตียงอย่างโกรธจัด

ในที่สุดเธอก็เข้าถึงตัวโจชัวได้แล้ว ในที่สุดเธอก็กลายเป็นคุณนายกิบสันที่เขารักจนหมดหัวใจ