ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 269

นีลชำเลืองมองโจชัวอย่างสงสัย “ผมคิดว่าคุณบอกว่าไม่ให้พวกเราติดต่อเธอซะอีก”

โจชัวหัวเราะเยาะ “นายฟังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่? คิดว่าฉันไม่เคยสังเกตเหรอว่ามีเครื่องรบกวนสัญญาณอันใหม่วางอยู่ในบ้านน่ะ”

นีลก้มหน้าอย่างอับอายลงในทันที ในตอนที่ลูน่าถูกปล่อยตัวออกมาจากคุก โจชัวก็ได้สั่งให้พวกเขาห้ามติดต่อกับเธออีก และยังเตือนด้วยว่า เขาสามารถตรวจจับสัญญาณโทรศัพท์มือถือได้หากพวกเขาคุยกับเธอลับหลังเขา

นีลไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอให้ไนเจลช่วยติดตั้งเครื่องรบกวนสัญญาณไว้ในในบ้าน เวลาเปิดเครื่องนี้สัญญาณโทรศัพท์ตอนที่พวกเขาติดต่อหาคุณแม่ก็จะไม่โดนตรวจจับ

ถึงอย่างนั้น นีลไม่คิดว่าโจชัวจะเจอเครื่องมืออันนี้

“โอเค งั้นผมก็...โทรหาเธอได้ใช่ไหม?” นีลพูดอย่างนอบน้อม เขาค่อนข้างเขินอายที่แผนการของเขาโดนจับได้ เขาหันหลังและพยายามจะออกจากห้องไป

“เดี๋ยว” โจชัวรั้งเขาไว้ด้วยน้ำเสียงดุดันก่อนที่เขาจะได้ออกไป “นายโทรหาเธอได้ที่นี่เท่านั้น”

นีลหน้าบึ้งและเดินกลับไปที่โซฟา เขากดเบอร์ของลูน่าและรอให้เธอรับสาย

โจชัวนังอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา “กดเปิดลำโพงด้วยสิ” เขาสั่ง

นีลสะดุ้งตกใจ “ผมว่า...”

“ทำไมล่ะ มีอะไรเหรอ?” โจชัวเลิกคิ้วอย่างสงสัย “นายไม่อยากพิสูจน์เหรอว่า ‘แม่’ ของนาย ลูน่าไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่กลับบ้านไปกับผู้ชายทุกคนที่เธอเจอ”

นีลกลอกตา เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามคำสั่งโจชัว ลูน่ารับสายแทบจะทันทีหลังจากนั้น

“ฮัลโหล” เสียงของเธอดังมาจากปลายสายอย่างอารมณ์ดี “นีล ทำไมโทรมาตอนนี้ล่ะ โจชัวเข้านอนแล้วเหรอ?”

นีลเม้มปาก “คุณแม่ครับ ฃ่วงนี้คุณแม่เจอใครน่าสนใจบ้างหรือเปล่า?”

“อืม ก็เจอนะ!” ลูน่าลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องของเธอไป เธอเอนตัวลงบนเตียงและเริ่มคุยกับลูกชาย “เมื่อวานแม่ไม่ได้บอกเหรอว่าแม่ได้เจอศิลปินที่แม่ชื่นชอบ ธีโอ อัลเลน เป็นการส่วนตัวด้วย! ตอนนี้แม่ก็อยู่กับแอนน์มาสักพักแล้ว แต่แม่คิดว่าจะหาที่อยู่ใหม่จะได้ไม่รบกวนแอนน์มาก แล้วบังเอิญว่าธีโอเช่าบ้านอยู่ในเมืองบันยัน แล้วเขาก็ชวนแม่ไปดูที่อยู่ของเขา เมื่อกี้แม่แวะไปมา แม่ว่ามันดูดีเลยนะ เลยว่าจะเช่าที่นั่นน่ะ! เดี๋ยวแม่ส่งที่อยู่ไปให้ทันทีที่แม่จัดการอะไรเรียบร้อยแล้วนะ”

ความจริงเปิดเผยตัวของมันเอง นีลไม่รู้สึกว่าเขาต้องพิสูจน์อะไรกับโจชัวอีก ดังนั้น เขาเลยรีบวางสายหลังจากคุยไปอีกราวสองสามนาที ทันทีที่เขาวางสาย เขาก็มองโจชัวด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

“ได้ยินไหมครับ คุณลินช์ คุณแม่แค่ไปดูสถานที่ที่บ้านคุณธีโอเท่านั้น มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลยสักนิด” พูดจบนีลก็หันหลังเดินจากห้องทำงานไปอย่างมีชัย

โจชัวยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมบนเก้าอี้ตัวเดิมขณะมองเด็กคนนั้นจากไปโดยไม่สามารถต่อสู้กับรอยยิ้มที่รั้งขึ้นบนใบหน้าได้ ปรากฏว่าทุกอย่างเป็นเพียงความเข้าใจผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ

“โจชัวคะ” ทันทีที่นีลจากไป ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง อลิซเข้ามาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าพร้อมกับถือถ้วยกาแฟเข้ามา