องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 128

“เกรงว่าต่อไปจะตีพิมพ์ได้เพียงหนึ่งร้อยเล่มเท่านั้น....”

ตงซานว่านเองก็ค่อย ๆ ขมวดคิ้วเช่นกัน

หวังเยียนหรันได้ยินจึงเอ่ยขึ้น “ไม่ได้หรอก หากวันหน้ามีคนมาเยอะกว่านี้แล้วพวกเราจะตอบลูกค้าได้อย่างไรกันเล่า”

สายตาของหลี่จุ่นเย็นชานัก

แม้จะสามารถสั่งของอีกครั้งเพื่อให้โรงพิมพ์ส่วนตัวเร่งตีพิมพ์ข้ามคืน แต่การทำเช่นนี้จะส่งผลให้ต้นทุนสูงเกินไป อาจไม่คุ้มทุนได้

อีกทั้งหลี่จุ่นเองก็คิดว่าไม่ต้องการเช่นนี้อีก

ตงซานว่านถอนหายใจพลางเอ่ย “คุณหนูหวัง ดูท่าโชคชะตาคงเป็นเช่นนี้แล้ว”

เขาเองก็อยากจะหาให้ได้มากอีกเสียหน่อย เสียดายก็แต่ความสามารถที่มีจำกัด

จากเดิมที่สีหน้าของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความสุขก็ค่อย ๆ ขมขื่นลงทีละน้อย หญิงสาวหันไปมองทางหลี่จุ่น

หลี่จุ่นจึงเอ่ยขึ้น “เถ้าแก่ตง เช่นนั้นก็พยายามให้มากที่สุดเถิด เร่งตีพิมพ์ข้ามคืน ได้เท่าไรก็เท่านั้น วันนี้ร้านหนังสือลู่หมิงเป็นที่น่าตื่นตา นับว่ารอดพ้นโอกาสในการเกิดวิกฤตไปได้ เช่นนี้ก็ดีมากแล้ว”

ตงซานว่านหันไปพูดกับหลี่จุ่นพร้อมทำมือคำนับ “คุณชายท่านนี้กล่าวได้ถูกต้อง ความตั้งใจของข้าก็ถือว่าไม่สูญเปล่าแล้ว”

ตงซานว่านเป็นคนฉลาดเฉลียว เพียงครู่เดียวก็เข้าใจในสิ่งที่หลี่จุ่นพูด

ว่าปัญหาใหญ่ยังรออยู่เบื้องหลัง !

ไซอิ๋วเล่มนี้เพิ่งตีพิมพ์เพียงเล่มแรกโดยยังไม่ทันได้ตีพิมพ์เล่มถัดไป แต่สัญญาที่ลงนามไปนั้นได้ระบุไว้แล้วว่าร้านหนังสือลู่หมิงจะเป็นผู้ดูแล

ด้วยเหตุนี้ ตงซานว่านจึงลดความกดดันภายในใจลงได้มาก

ในเมื่อตอนนี้รู้ว่า ‘ไซอิ๋ว’ ขายดีถึงขนาดนี้ เช่นนั้นเขาก็จะขยับขยายโรงพิมพ์ เพิ่มคนงาน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเล่มต่อไปของ ‘ไซอิ๋ว’

ตอนนี้ชื่อเสียงของ ‘ไซอิ๋ว’ เป็นที่เลื่องลือแล้ว ไม่จำเป็นต้องอาศัยชื่อของสำนักศึกษาสูงสุดก็สามารถขายเล่มต่อไปได้ จากนี้ภาคต่อของ ‘ไซอิ๋ว’ จะเป็นอันดับหนึ่งของร้านหนังสือลู่หมิงแบบไม่มีใครเทียบได้

ตอนนั้นละ ถึงจะเป็นการแสดงความสามารถที่แท้จริง

อนาคตที่ยิ่งใหญ่และยาวไกลของร้านหนังสือลู่หมิงเพิ่งจะได้เริ่มต้นขึ้น !

เป้าหมายของหลี่จุ่นสำเร็จแล้วอย่างไร้ข้อกังขา

ทว่า

หวังเยียนหรันดูไม่ชอบใจอยู่บ้าง ใบหน้างดงามดูไม่สดใสเอาเสียเลย

ระหว่างทางที่ทั้งสองคนเดินทางกลับ หวังเยียนหรันที่นั่งอยู่ในรถม้าก็มองไปยังหลี่จุ่นพลางเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้า “หลี่จุ่น ไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ หรือ ข้าไม่ชอบเลย...”

“คุณหนู เจ้าของร้านหนังสือจิงหงและผู้ดูแลมากันแล้ว ตอนนี้กำลังรอคุณหนูอยู่ที่โถงรับแขก”

“หา”

หวังเยียนหรันฟังแล้วก็ตกใจ นางรีบวิ่งกลับไปที่รถม้าแล้วโผล่หน้าเข้าไปถามด้วยเสียงเบา

“หลี่จุ่น ทำอย่างไรดี พวกเขามาทำไมกัน”

หลี่จุ่นได้ยินทั้งหมดแล้ว เขาจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ก็คงเกี่ยวกับร้านหนังสือลู่หมิงนั่นละ เจ้าเพียงแต่บอกกับพวกเขาไปว่าเจ้ามิได้ยึดติดกับอดีต ให้พวกเขาวางใจแล้วทำกิจการต่อไปก็พอ”

หวังเยียนหรันพยักหน้า ใต้คางที่ขาวดุจหิมะนั้นขยับตามเล็กน้อย “ได้ ข้าเข้าใจแล้ว”

พูดจบ หญิงสาวก็โบกมือแล้วรีบวิ่งเข้าไปยังจวนอ๋อง

หลี่จุ่นแง้มม่านหน้าต่างรถม้าขึ้นมุมหนึ่งอย่างเบามือ เมื่อเห็นคำว่า ‘จวนอ๋อง’ บนป้ายที่แขวนอยู่หน้าจวน ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงความนิ่งลึก

สายตาของเขาวูบไหวอยู่เล็กน้อย

เขาใช้มือเคาะตัวรถเพื่อเป็นสัญญาณให้คนขับออกรถได้