องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 130

เมื่อพบว่าตนเองเสี่ยงต่อการถูกจับได้ ในใจของหลี่จุ่นก็นึกลนลานขึ้นมา

หากหญิงสาวผู้นี้พบว่าเขาคิดที่จะแย่งชิงแผนที่ของนางมาจริง ๆ นางจะฟันเขาให้ตายภายในดาบเดียวหรือเปล่า

ต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้แน่ !

ต้องเก็บซ่อนความคิดของตนเองไว้ด้วยการปฏิเสธไม่หยุดเสียแล้ว

“ใช่แล้ว นั่นแหละ แน่นอน !”

หลี่จุ่นเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ข้าไม่ได้คิดแย่งสมบัติของเจ้าเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยมีความคิดเช่นนี้ คนที่คิดเช่นนี้ไม่มีทางเป็นข้าแน่นอน”

โหลวฮวนฮวนจ้องมองดวงตาของหลี่จุ่นคล้ายต้องการมองให้ทะลุไปถึงความคิดภายในใจของชายหนุ่ม

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นอย่างเคอะเขิน “เสี่ยวฮวนฮวน เจ้าต้องให้เวลาข้าหน่อยสิ เจ้าคิดดูนะ กลไกชั้นที่สองยากถึงเพียงนี้ ข้าเองก็ไม่อาจคิดหาวิธีได้ในช่วงเวลาอันสั้น อีกอย่างเจ้าเองก็เห็นแล้ว สองสามวันนี้ข้ายุ่งเรื่องร้านหนังสืออยู่ ไม่มีเวลาเลยจริง ๆ ...”

คราวนี้โหลวฮวนฮวนเป็นฝ่ายนิ่งเงียบ

นางแอบถอนใจ

ที่หลี่จุ่นกล่าวมานั้นก็ถูก

นางคิดหาทางแก้กลไกชั้นที่สองนั้นไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับไร้ซึ่งหนทางแก้

แม้จะตัดหนึ่งในสามประตูออกได้แล้ว แต่อีกสองประตูที่เหลือนางกลับคิดไม่ออกเลยแม้แต่น้อยว่าควรเลือกทางใด นางเคยเผชิญหน้ากับกลไกด้านในมาแล้ว หากพลาดอีกครั้ง ครั้งนี้นางไม่กล้ารับประกันได้ว่าตนเองจะมีชีวิตรอดกลับออกมาได้หรือไม่

เพราะกลไกด้านในนั้นน่ากลัวเหลือเกิน

แม้ว่าชายหนุ่มผู้นี้จะเป็นอัจฉริยะเหนือใคร แต่จะมีวิธีแก้กลไกได้อย่างนั้นหรือ

นางกำลังทำให้เขาลำบากจริง ๆ นั่นแหละ

หลี่จุ่นสังเกตได้ถึงสายตาที่เปลี่ยนแปลงไปของหญิงสาว จึงรีบอาศัยจังหวะนี้ตีเหล็กในตอนที่ยังร้อน

“ให้เวลาข้าอีกสักสองวัน สองวันให้หลัง ข้าจะไปดูสถานที่จริงกับเจ้าแน่นอน”

โหลวฮวนฮวนชำเลืองตามองเขา เมื่อพยักหน้าเบา ๆ แล้วก็ไม่ได้เอ่ยอันใดอีก หากแต่กอดกระบี่ไว้แล้วเดินจากไป

หมอนี่ไปแล้วจะทำอะไรได้บ้าง

อาจไร้ประโยชน์ก็ได้...

นางทำผิดหรือเปล่าที่ทำให้เขาลำบากเช่นนี้

โหลวฮวนฮวนนึกถอนใจ เพียงครู่เดียวก็รู้สึกว่าภายในใจว่างเปล่าจนถึงขีดสุด ไร้ซึ่งคำตอบ

แต่นั่นก็ทำให้หลี่จุ่นนิ่งงันไปเช่นกัน

เมื่อมองดูเบื้องหลังของโหลวฮวนฮวนที่เดินจากไป ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนแอและความน่าสงสารของนาง จนภายในใจเกิดความเจ็บปวดขึ้นมากะทันหัน

เขาลูบหน้าอกของตัวเองไปมาด้วยรู้สึกแปลก ๆ

นี่มันเรื่องอันใดกัน

เหตุใดจู่ ๆ จึงรู้สึกหงอยเหงาขึ้นได้

แล้วนี่หัวใจของเขามีปัญหาขึ้นมาหรือ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนี้คงไม่ใช่ว่าเป็นโรคหัวใจหรอกนะ

หากเป็นโรคหัวใจขึ้นมาในยุคสมัยนี้ เขาคงต้องตายลูกเดียว !

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลี่จุ่นก็เหงื่อตกทันที

ไม่ได้การ ต้องเป็นเพราะสองสามวันนี้เหนื่อยมากเกินไป เขาต้องพักผ่อนเสียแล้ว

ว่าแล้วหลี่จุ่นก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปยังห้องนอน พร้อมทั้งเรียกให้คนเตรียมต้มน้ำให้เขาไว้ใช้แช่เท้า

วันรุ่งขึ้น

หยางจงมาเคาะประตูเรียกหลี่จุ่นที่ยังไม่ตื่น

เสียงเคาะประตูดังจนปลุกหลี่จุ่นให้ตื่นขึ้น ชายหนุ่มขมวดคิ้วในทันทีแล้วเอ่ยออกไปด้วยเสียงรำคาญ

“มีเรื่องอันใดกัน”

ดวงตาคู่นั้นมองไปข้างหน้าโดยไม่มองหลี่จุ่น สีหน้าของผู้เป็นพี่ดูเกร็งเล็กน้อยพลางเอ่ยด้วยเสียงเรียบ

“น้องหกไม่ต้องมากพิธีไป”

หลี่จุ่นนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ รัชทายาทแล้ว จึงเอ่ยถามไปตามตรง

“ไม่ทราบว่าเสด็จพี่มาที่นี่ด้วยเหตุอันใดหรือ”

การที่รัชทายาทเดินทางมาเยี่ยมเยือนกะทันหันช่างเป็นเรื่องที่แปลกยิ่งนัก

ในตอนนี้เอง หลินกงกงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ได้ชำเลืองมองรัชทายาท แล้วจึงก้าวออกมาก้าวหนึ่งพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มในทันที

“ฝ่าบาทมีรับสั่งให้องค์ชายรัชทายาทมาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับท่านอ๋องน่ะ”

“ร่วมรับประทานอาหารเช้าหรือ”

หลี่จุ่นถึงกับเบิกตากว้างด้วยความงงงัน

นี่มันอะไรกัน

มีรับสั่งเช่นนี้ได้ด้วยหรือ

กินอาหารเช้าด้วยกัน

เพราะเหตุใดกันเล่า

“ใช่แล้ว...”

หลินกงกงเหลือบมองดูสีหน้าของรัชทายาท เมื่อเห็นว่าสีหน้าของรัชทายาทดูบิดเบี้ยวเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ เขาจึงแสร้งทำทีเป็นยิ้มพลางพยักหน้ารับ

เขาเองก็ไม่รู้ได้ว่าเหตุใดฝ่าบาทจึงมีรับสั่งที่แปลกประหลาดเช่นนี้ได้

หลี่จุ่นลูบจมูกของตนด้วยไม่รู้ว่าหลี่เจิ้งมีจุดประสงค์อันใด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินรับสั่งเช่นนี้

แต่เขาก็รีบตอบในทันทีเช่นกัน “การที่เสด็จพี่ยินดีมาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับข้าเช่นนี้นับว่าเป็นเกียรติของข้ายิ่งนัก พ่อบ้านหยาง เจ้ารีบไปกำชับทางห้องครัว ให้พวกเขาเตรียมอาหารเช้าไว้ วันนี้ข้าจะกินข้าวเช้ากับเสด็จพี่”