องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 202

ไม่เกิดเหตุหรือความผิดพลาดกับพิธีบูชา ดังนั้นจึงดำเนินไปในตอนกลางวันอย่างราบรื่น

หลี่เจิ้งและฮองเฮาอยู่ข้างหน้า เหล่าองค์ชายอยู่ข้างหลัง จากนั้นก็คือบรรดานางสนมและองค์หญิง สุดท้ายจะจึงเป็นขุนนางใหญ่ที่ถูกเชิญมา ทุกคนยืนอยู่บนลานบูชาจุดธูปสักการะ

พิธีการนี้ดำเนินต่อเนื่องยาวหนึ่งชั่วยาม ยามเว่ยจึงจะสิ้นสุด ตะวันร้อนแรงประดับอยู่บนฟ้า หลังจากเสร็จสิ้นพิธีบูชาทุกคนย่อมร้อนจนยากจะทน พอจบก็พากันแยกย้าย

ก่อนจะไป หวังเหลียนตะเบ็งเสียงแจ้งข่าว “ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง เชิญองค์หญิงองค์ชาย แขกผู้มีเกียรติทุกท่านร่วมงานท่าชิงที่สระดอกบัวในยามเซินด้วย”

งานท่าชิงคือการที่จักรพรรดิพาเหล่าราชวงศ์ชื่นชมความงามแห่งวสันตฤดู พร้อมชี้แนะทดสอบความรู้ของเหล่าองค์ชายองค์หญิง

ถึงตอนนั้น ไท่ฟู่ก็จะอยู่ในงานด้วย

หลี่จุ่นรีบเดินกลับไปทันที เขาตากแดดจนเหงื่อออกท่วมตัว ต้องกลับไปอาบน้ำก่อน มิเช่นนั้นจะไม่สบายไปทั้งตัว

“โอ้โฮ นี่จิ่งอ๋องไม่ใช่หรือ”

ตอนนี้เอง เสียงหยอกล้อดังขึ้นกะทันหัน

พอหันกลับไปมองจึงเห็นชัดว่าเป็นหลี่จงและหลี่เฉียน

หลี่จุ่นลอบขมวดคิ้ว แต่ยังเอ่ยปากเรียก “พี่สาม พี่ห้า!”

“จิ่งอ๋องเกรงใจแล้ว ตอนนี้เจ้าเป็นอ๋องเชียวนะ พวกเรายังไม่ใช่ การเรียกพี่จึงไม่เหมาะกับมารยาท” องค์ชายห้าหลี่จงพูดเสียดสีทันที

“มิกล้า ท่านทั้งสองคือพี่ชายของข้าเสมอ” หลี่จุ่นพูดด้วยความเคารพ

เขาอยากรีบกลับไปอาบน้ำ ไม่อยากอยู่พูดไร้สาระกับพวกเขาต่อ จึงประสานมือพูดว่า “พี่สาม พี่ห้า หากไม่มีธุระอะไร ข้าขอตัวกลับไปก่อนนะ”

“ไม่รีบ”

หลี่จงส่ายหน้าห้ามพลางมองเขา มุมปากเผยรอยยิ้มเล็กน้อย “น้องหก วันนี้เสด็จพ่อต้องให้เจ้าแต่งกลอนแน่ เจ้าเตรียมตัวให้ดีนะ แน่นอน ถ้าเจ้าแต่งกลอนดี ๆ ออกมาไม่ได้ พี่ห้ามีกลอนดีบทหนึ่ง จะให้เจ้ายืมก็ได้”

ให้เขายืมเหรอ

หลี่จุ่นหวั่นใจนิด ๆ รีบส่ายหน้าพูด “ขอบคุณความหวังดีของพี่ห้ามาก”

“ฮ่า ๆ ๆ”

หลี่จงหัวเราะทันที แล้วพูดว่า “น้องหก อย่าเพิ่งด่วนปฏิเสธสิ นี่ข้าจ่ายไปไม่น้อยถึงได้มา ต้องเป็นกลอนดีเยี่ยมแน่นอน”

หลี่จุ่นยังคงส่ายหน้า

เวลานี้ หลี่เฉียนจึงพูดด้วยความเสียดายว่า “น้องห้า ในเมื่อน้องหกไม่ต้องการ เจ้าก็อย่าฝืนใจเขาเลย อย่างไรน้องหกก็เป็นยอดกวีของเมืองหลวง ถึงจะสู้นักกวีเจียงไม่ได้ แต่ก็เก่งมากทีเดียว กลอนบทเดียวเท่านั้น น้องหกแต่งได้แหละน่า”

พอหลี่จุ่นออกมาจากลานบูชา หยางจงก็รีบมารับ ยื่นน้ำชาเย็นให้เขาจอกหนึ่ง

“ท่านอ๋อง ดื่มน้ำชาก่อนขอรับ”

หลี่จุ่นรีบมาดื่มอึกหนึ่ง ก่อนจะให้หยางจงกลับไปเตรียมน้ำอาบก่อน หยางจงไม่กล้าชักช้า รีบกลับไปโดยเร็ว

“จะลงมือแล้วเหรอะ” หลี่จุ่นเดินกลับไปพลางรำพึงรำพัน

นับจากเขาได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง พี่น้องพวกนี้ก็ยังไม่ได้เล่นงานอะไรเขาเลย ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้เจอกัน ยังนึกว่าเปลี่ยนนิสัยกันแล้ว

ที่แท้ก็หาโอกาสไม่ได้นี่เอง

ตอนนี้สบโอกาส ย่อมไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่ เพราะพวกเขาขายหน้าย่อยยับในการแข่งขันล่าสัตว์ ด้วยนิสัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ต้องเอาคืนของคนพวกนี้ จะให้เขาผ่านไปแบบสบาย ๆ ได้อย่างไร

แต่เขาหรือจะกลัว!

“ทะลุมิติมานานอย่างนี้ ถึงเวลาที่กระผมผู้แซ่หลี่จะได้ฉายประกายคมแล้ว! กระผมจะพลิกประวัติศาสตร์โลกใบนี้ไปเลย!”

“คิดจะเล่นงานกระผมหลี่จุ่นเหรอะ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!”

หลี่จุ่นยกยิ้มเย็นตรงมุมปาก