องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 291

“สงครามระหว่างแคว้นเฟิงเฉวี่ยนและแคว้นหลางเป็นเช่นไรบ้าง”

หลี่จุ่นถามอีกครั้ง ดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขาจ้องมองไปยังดวงตาของอวี้เซียง

อวี้เซียงก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ตอนนี้แคว้นหลางกำลังเสียเปรียบ แคว้นเฟิงเฉวี่ยนขวัญกำลังใจล้นหลาม กองทัพค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปทางใต้ ทั้งสองแคว้นกำลังต่อสู้กันทางตะวันตกของเทือกเขาเทียนซาน เราคาดไว้ว่าถ้าแคว้นหลางยังคงเสียเปรียบเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าไม่เกินหนึ่งเดือนแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอาจจะสามารถนำกองกำลังเคลื่อนตัวไปทางใต้ และเข้าไปกดดันใกล้ ๆ เมืองหลวงของแคว้นหลาง”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดช้า ๆ “ถ้าแคว้นหลางจะพ่ายแพ้จริง ๆ แคว้นเฟิงเฉวี่ยนอาจจะเปิดหน้ารบสองฝั่ง และบุกโจมตีราชวงศ์อู่โดยตรงจากชายแดนทางตอนเหนือ และชายแดนทางตอนเหนือในตอนนี้ก็ไร้แม่ทัพประจำการ...

“ไม่สิ แค่แคว้นเฟิงเฉวี่ยนมีกำลังไม่เพียงพอที่จะเปิดสงครามพร้อมกันคราเดียวสองแคว้นได้ อืม ใช่แล้ว ยังมีแคว้นเยียนอีกแคว้นที่อยู่ไกลออกไปทางตะวันออกเฉียงเหนืออีกมิใช่หรือ ดูน่าสนุกแล้วสิ ดูเหมือนว่าเป็นเพียงแค่การตบตาของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน เป้าหมายจริง ๆ ก็คือราชวงศ์อู่”

อวี้เจียตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้!

นั่นหมายความว่าเยียนจ้าวผูกพันธมิตรกัน และเป็นไปได้สูงว่าแคว้นเฟิงเฉวี่ยนจะผูกพันธมิตรกับทั้งสองแคว้นที่อยู่อีกด้านหนึ่งของแม่น้ำต้าเฉิน เพื่อร่วมมือกันต่อกรกับราชวงศ์อู่!

งั้นราชวงศ์อู่ก็คงไม่...

ร่างกายของอวี้เซียงเกร็งขึ้นด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

สีหน้าของหลี่จุ่นค่อย ๆ จริงจัง

เรื่องราวดูเหมือนจะซับซ้อนกว่าที่เขาคิดไว้!

หากมาแบบแคว้นต่อแคว้น ราชวงศ์อู่คงจะไม่เกรงกลัวแคว้นใด ๆ ด้วยความที่แคว้นมีความเจริญรุ่งเรืองและมีกองทัพที่ทรงพลัง แม้แต่แคว้นฉู่นอกเทือกเขาเทียนซานทางตะวันตกเฉียงเหนือก็ไม่กล้าที่จะงัดกับราชวงศ์อู่ได้อย่างง่ายดาย เพราะถึงอย่างไรก็เอาชนะไม่ได้อยู่ดี

แต่ถ้าทั้งสามแคว้นร่วมมือกัน ราชวงศ์อู่จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย

“ประเด็นสำคัญคือสงครามระหว่างแคว้นหลางและแคว้นเฟิงเฉวี่ยน หากแคว้นหลางสามารถยืนหยัดอยู่ได้นานกว่านี้ อีกฝ่ายก็จะไม่มุ่งเป้ามาที่ราชวงศ์อู่เร็วนัก...”

หลี่จุ่นวิเคราะห์เบา ๆ

เมื่อไม่นานมานี้ แคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้ส่งทูตมายังราชวงศ์อู่ โดยหวังว่าจะร่วมมือกับราชวงศ์อู่เพื่อจัดการกับแคว้นหลาง ที่แท้ใช้กลยุทธ์เปิดเผยต่อสาธารณะ เพราะคาดว่าราชวงศ์อู่จะไม่รับปาก ดังนั้นจึงใช้กลยุทธ์เปิดเผยมาเป็นฉากบังหน้า!

จุดประสงค์คือให้ทั้งสามแคว้นร่วมมือกันบุกโจมตีจงหยวน!

“ดังนั้น ประเด็นสำคัญก็คือแคว้นหลางจะแพ้ไม่ได้ และกองทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็จะเคลื่อนทัพลงไปทางใต้โดยตรงไม่ได้! แต่แคว้นจ้าวตรึงเจิ้นเป่ยอ๋องเอาไว้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงให้เหยียนอ๋องทางชายแดนทางตะวันตกยกทัพมาช่วย”

ด้วยไหวพริบของหลี่เจิ้ง ดูเหมือนว่าน่าจะคิดจุดสำคัญที่สามารถคลี่คลายสถานการณ์ได้แล้ว

“แต่ว่าเรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น การจะคลี่คลายสถานการณ์นี้ได้มันไม่ยาก ในเมื่อทั้งสามแคว้นร่วมมือกันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นจะต้องมีแผนสำรองอยู่แน่ ๆ”

หลี่จุ่นปฏิเสธวิธีการคลี่คลายสถานการณ์นี้ทันที นี่ไม่ใช่วิธีคลี่คลายสถานการณ์ขั้นสูงสุด

“นี่เป็นเพียงการแก้สถานการณ์แบบผิวเผิน หากสิ่งนี้เกิดขึ้น เหยียนอ๋องจะถูกย้ายไปยังชายแดนของแคว้นหลาง และทางตะวันตกเฉียงเหนือจะไม่มีเวลาเสริมกำลังได้ทัน! เพราะฉะนั้นจึงมีอีกหนึ่งช่องโหว่ นั่นก็คือทางตะวันตกเฉียงเหนือ!”

“รับทราบ ท่านอ๋อง” อวี้เซียงพยักหน้า

หลี่จุ่นยิ้มพลางลูบคางอันบอบบางของนาง แล้วพูดด้วยสีหน้าประหม่าเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ถึงเวลาเปลี่ยนแม่ครัวในจวนของข้าแล้ว แม่ครัวคนนี้ทำอาหารไม่ค่อยถูกปาก พวกเจ้าส่งคนมาอีกสักคน อ้อ องครักษ์ในจวนก็ต้องเปลี่ยนด้วย พวกเจ้าส่งคนมาหน่อยละกัน”

“รับทราบเจ้าค่ะ!” อวี้เซียงพยักหน้า

หลี่จุ่นตบก้นอวี้เซียงเป็นการบอกใบ้ให้นางลุกขึ้น การกระทำที่เลินเล่อและใกล้ชิดเช่นนี้ทำให้ใบหน้าของอวี้เซียงเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง

หลี่จุ่นยืนขึ้นจัดเสื้อผ้า ก่อนจะพูดว่า “เล่นดนตรีให้คุณชายผู้นี้ฟังหน่อย”

“เจ้าค่ะ คุณชาย”

อวี้เซียงพยักหน้าและเอนตัวถอยกลับไปข้างหลังม่านลูกปัดทันที หลังจากนั้นไม่นานก็หยิบขิมโบราณขึ้นมาและนั่งอย่างสง่างามบนเก้าอี้

คิ้วงามและดวงตาอ่อนโยนไปด้วยเสน่ห์

เสียงดนตรีอันไพเราะและเสียงร้องอันนุ่มนวลดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง