องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 730

ณ ด่านเฟิงเป่ย

ครั้งนี้ทัพใหญ่แคว้นฉู่ของโจวชิงบุกโจมตีโดยไม่สนสิ่งใด ขับไล่ศัตรูได้ตลอดทาง แม้แต่ทหารทัพเหยียนที่เหยียนอ๋องผู้เฒ่าสั่งให้ตั้งทัพไว้ระหว่างทางก็ถูกตีจนต้องพ่ายแพ้ถอยร่นอยู่ตลอด

สถานการณ์เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ทัพใหญ่แคว้นฉู่ของโจวชิงจะต้องสามารถพาทัพมายังเมืองหน้าด่านได้ เมื่อถึงตอนจบของการสู้รบ ราชวงศ์อู่น่าจะพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า

ภายในเมืองหน้าด่าน

ท่ามกลางค่ำคืนดึกดื่น เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเดินขึ้นสู่กำแพงเมืองอีกครั้ง มองออกไปยังทางแสนไกลที่มืดมิด

ทางตะวันตกที่ห่างออกไปห้าสิบลี้ ทัพใหญ่ของโจวชิงกำลังปักหลักตั้งฐานเพื่อพักผ่อน

และในเช้าวันพรุ่งนี้ ฝ่ายนั้นจะรุกโจมตีอย่างเต็มที่อีกครั้ง

เมื่อโจวชิงรู้ว่ากองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนนายของหวังเซิ่งนั่นเพียงแค่ผ่านมาทางนี้แล้วจากไป ก็เริ่มสั่งให้กองทัพรุกโจมตีไปทางตะวันออกอย่างบ้าคลั่ง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจขัดขวางได้ กองทัพเหยียนเองก็เพียงโล่งใจได้เปลาะหนึ่ง บัดนี้จำต้องคอยระแวงขึ้นมาอีกครั้ง

สายตาของเหยียนอ๋องผู้เฒ่าเคร่งเครียด มือทั้งสองข้างลูบใบหน้าของตนเองไปมา

ครั้งนี้เกรงว่าหากไม่ตายคงไม่ได้หยุดพัก ด่านเฟิงเป่ยต้องเจอกับอันตรายเป็นแน่

ทว่า

ตอนนี้ชายแดนเหนือน่าจะรบเสร็จสิ้นแล้ว ขอแค่มีกองทัพเจิ้นเป่ยแสนกว่านายมาสนับสนุนที่ด่านเหิงกู่ เชื่อว่าด่านเหิงกู่เองก็จะสามารถรับมือได้จนถึงตอนที่น้ำในแม่น้ำต้าเฉินขึ้นสูงอีกครั้ง

ขอแค่น้ำขึ้น ต่อให้ทัพแคว้นจ้าวขึ้นฝั่งได้สำเร็จแล้วก็น่าจะยอมล่าถอยออกไปได้

ไม่เช่นนั้น หากต้องติดอยู่ราชวงศ์อู่ ต่อให้เป็นทัพใหญ่ห้าแสนนายก็เกรงว่าจะต้องตายกันหมด

แต่ด่านเฟิงเป่ยน่าจะยื้อไม่ได้จนถึงตอนนั้นเสียแล้ว

“ท่านพ่อ !”

ในเวลานี้เอง บุตรชายของจ้าวจิ่งจ้งอย่างจ้าวอวี่ก็เดินขึ้นมาบนกำแพงเมืองเช่นกัน น้ำเสียงที่เรียกนั้นเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าหันกลับไปมองลูกชายของตน

น้ำเสียงของจ้าวอวี่นั้นเต็มไปด้วยความยินดี เอ่ยขึ้นเสียงดังลั่น

“ท่านพ่อ มีข่าวดีขอรับ ! เมื่อครู่มีข่าวมาจากชายแดนเหนือ บอกว่าทัพเยียนของซือหม่าชิงอวิ๋นแตกพ่ายหมดแล้ว ซือหม่าชิงอวิ๋นถูกจอมทัพชายแดนเหนือคนใหม่นั่นบั่นหัว ตอนนี้สงครามที่ชายแดนเหนือจบลงแล้ว !”

ถึงแม้นี่จะเป็นสิ่งที่จ้าวจิ่งจ้งคาดเดาไว้แล้วแต่แรก แต่เมื่อได้ยินข่าวนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นดีใจ จึงเอ่ยขึ้น

“ดี ดีเหลือเกิน ! เช่นนี้ราชวงศ์อู่ของข้าก็มีหนทางแก้วิกฤตนี้ได้แล้ว !”

“นั่นสิท่านพ่อ ช่างดีเหลือเกิน ! บั่นหัวแม่ทัพใหญ่ของทัพเยียนต่อหน้าเหล่าทหาร จอมทัพคนใหม่ของชายแดนเหนือนี่ช่างเป็นคนที่กล้าหาญชาญชัยยิ่งนัก !”

จ้าวอวี่ชื่นชมอีกฝ่ายไม่หยุดหย่อน

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าหรี่ตามองลูกชายของตนอยู่พักหนึ่ง แต่ก็มิได้พูดอันใดออกมา

“รายงานขอรับ !”

ในเวลานี้เอง เสียงแจ้งรายงานก็ดังขึ้นที่ด้านล่างประตูเมืองด้วยความร้อนใจ

สองพ่อลูกหันหลังกลับพร้อมกัน เหยียนอ๋องผู้เฒ่าโบกมือให้สัญญาณแล้วเอ่ยขึ้น “ขึ้นมารายงานด้านบนนี้”

ทหารผู้นั้นเป็นทหารจากหน่วยสอดแนม

อีกทั้งยังเป็นหน่วยสอดแนมที่มาจากชายแดนเหนืออีกด้วย !

ในเมื่ออัครมหาเสนาบดีจี้ส่งคนมาเองโดยไม่ผ่านพิราบสื่อสารเช่นนี้ เกรงว่าคงเป็นเพราะมีข่าวใหญ่สำคัญเป็นแน่

หน่วยสอดแนมผู้นั้นจึงรีบวิ่งขึ้นไปยังกำแพงเมือง ทำความเคารพอีกฝ่ายแล้วรายงาน

“รายงานท่านจอมทัพ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้มีคำสั่ง ให้ท่านจอมทัพยกทัพไปทางตะวันตกในคืนวันพรุ่งนี้เพื่อไปยังทัพใหญ่แคว้นเยียน กองทัพเจิ้นเป่ยจำนวนหนึ่งแสนสองหมื่นนายจะบุกเข้ามาจากทางเหนือเพื่อรวมพลกับทัพเรา ประกอบศัตรูจากทั้งสองฝั่งขอรับ ! “

“อะไรนะ ?!”

เพียงหน่วยสอดแนมเอ่ยจบ ทุกคนก็พากันตกใจ

สีหน้าของสองพ่อลูกเหยียนอ๋องต่างก็เกิดความตื่นตะลึง ไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

กองทัพเจิ้นเป่ยไม่ได้ยกทัพไปช่วยด่านเหิงกู่ แต่ยกทัพมาช่วยพวกเขาอย่างนั้นหรือ !