องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 732

เมื่อคิดได้ดังนั้น โจวชิงก็รีบคิดพิจารณาทันที

ด้วยความน่ากลัวของจี้จงชิงแล้ว เกรงว่าคงมีแผนการซ้อนกันไปจนหมด อีกประเดี๋ยวกองทัพเจิ้นเป่ยก็คงเดินทางมาแล้ว

เช่นนั้นซือหม่าชิงอวิ๋นก็ต้องพ่ายแพ้ไปแล้วเป็นแน่ !

ตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดคือการถอยทัพกลับ

หากแต่หนทางถอยทัพนั้นถูกตัดขาดไปแล้ว มีเพียงเส้นทางที่เปี่ยมด้วยน้ำซึ่งทัพใหญ่อาจถูกกลืนหาย กลายเป็นที่ฝังได้ตลอดเวลา อีกทั้งเส้นทางนั้นยังอยู่ทางชายแดนของแคว้นหลาง ตอนนี้แคว้นหลางกับราชวงศ์อู่นั้นผูกสัมพันธไมตรีกัน เกรงว่าคงไม่อาจผ่านไปอย่างเงียบ ๆ ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อจี้จงชิงคิดแผนนี้ขึ้นได้ ย่อมต้องมีการให้แคว้นหลางวางกับดักไว้ระหว่างทาง เพื่อป้องกันมิให้พวกตนผ่านทางนั้นได้

บัดซบชะมัด !

คิดไม่ถึงว่าเพียงประมาทไปครั้งเดียว จะถูกจี้จงชิงวางแผนตลบหลังเข้าให้โดยไม่ทันระวังตัว

เก่งเหลือเกิน

เก่งจริง ๆ

จี้จงชิงผู้นี้ช่างเก่งกาจยิ่งนัก !

โจวชิงรีบคิดหาทางแก้ไข ความกลัวภายในใจของแม่ทัพใหญ่นั้นเริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ

คนคนนี้น่ากลัวเสียจริง เอากลยุทธ์ในวังหลวงมาใช้กับการทหารได้อย่างแยบยล ช่างน่ากลัวอะไรเช่นนี้ !

การสู้รบกับจี้จงชิงนั้นมีแต่กลยุทธ์ร้ายอาจเจ้าเล่ห์แทบทั้งนั้น !

ขืนยังประมาทอีก เกรงว่าจุดจบของตนเองคงไม่ต่างจากซือหม่าชิงอวิ๋นเป็นแน่

”รายงานขอรับ !”

ทันใดนั้นเอง เสียงรายงานของทหารจากหน่วยสอดแนมก็ดังขึ้นนอกกระโจม

“เข้ามาได้ !”

โจวชิงรีบเรียกอีกฝ่ายเข้ามาทันที

ทหารผู้นั้นรีบเข้ามายังกระโจมแล้วรายงาน

“รายงานท่านแม่ทัพใหญ่ มีรายงานจากทางชายแดนเหนือว่าทัพเยียนแตกพ่ายเมื่อสามวันก่อน ทัพเยียนกว่าหนึ่งแสนนายถูกจับไปหมดแล้วขอรับ !”

“นั่นปะไรเล่า !”

ภายในใจของโจวชิงหนักอึ้ง สีหน้าแย่จนเกินพรรณนา

เดิมทีเขายังพอมีความหวังอยู่บ้าง คิดว่าจี้จงชิงอาจเพียงแต่ให้คนไประเบิดช่องแคบหนึ่งเส้นฟ้า ส่วนศึกทางชายแดนเหนือนั้นน่าจะยังไม่จบลง แต่ตอนนี้หน่วยสอดแนมส่งข่าวแจ้งแล้วว่าทัพเยียนพ่ายแพ้แล้วจริง ๆ อีกทั้งทหารอีกแสนนายยังถูกจับตัวไปอีกด้วย !

สิ่งนี้กำลังบอกอะไรอยู่อย่างนั้นหรือ ?

ก็อาจเป็นไปได้ว่าอาจไม่มีการปะทะระหว่างทัพใหญ่ทั้งสองฝ่าย นั่นแปลว่ากองทัพเจิ้นเป่ยอาจมีการบาดเจ็บล้มตายน้อยมาก !

หากเป็นเช่นนั้นจริง กองทัพเจิ้นเป่ยที่มาในคราวนี้อาจมีจำนวนมาก

“ถ่ายทอดคำสั่งข้าลงไป คืนนี้ให้ทัพใหญ่ถอยออกมาสามร้อยลี้ !”

“นี่.... นี่มัน... มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ?!”

ดวงตาของหลินหู่เกร็งแข็ง สั่นสะท้านไปทั้งตัว

นั่นก็แปลว่าตอนนี้พวกเขาไร้ซึ่งหนทางจะถอยได้แล้วหรือ ?

“ท่าน... ท่านแม่ทัพใหญ่ เช่นนั้นตอนนี้เราจะทำอย่างไรกันดี ?” หลินหู่เอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

โจวชิงเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วเอ่ยขึ้น “คืนนี้ถอยทัพออกไปก่อนสามร้อยลี้ แล้วค่อยคิดหาทางอีกที ! ตอนนี้ข้าเองก็ยังคิดหาวิธีรับมือไม่ได้”

“ขอรับ !”

หลินหู่กัดฟันกรอด แล้วรีบออกไปสั่งการกองทัพทันที

คิดไม่ถึงว่ากองทัพที่เมื่อวานนี้ที่ยังเปี่ยมไปด้วยความเกรียงไกร คิดว่าอีกสองวันก็สามารถบุกไปถึงด่านเหิงก๔ได้ นี่ยังไม่ทันข้ามคืนดี สถานการณ์ก็พลิกผันได้มากถึงเพียงนี้แล้ว !

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ราวกับว่าตนเองฝันไป

ฝ่ายโจวชิงนั้นจ้องมองดูแผนที่ต่อ สายตาจับจ้องไปยังตำแหน่งชายแดนเหนือและด่านเหิงกู่อย่างไม่วางตา ก่อนจะไปหยุดมองที่ตำแหน่งของด่านเฟิงเป่ย

ทันใดนั้นเอง

ตัวของเขาก็สั่นสะท้าน แววตาเต็มไปด้วยความตึงเครียด ตะโกนเรียกด้วยเสียงอันดัง

“ทหาร ! ทหาร ! ถ่ายทอดคำสั่งของข้าลงไป !”