องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 733

ในยามอู่

หลี่จุ่นนำทัพใหญ่ทั้งหนึ่งแสนสามหมื่นนายเดินทางไปถึงช่วงระยะห้าสิบลี้จากด่านเฟิงเป่ย หลังเดินทัพมาตลอดทั้งคืน เมื่อรวมถึงช่วงเช้านี้ด้วย ในที่สุดก็ใกล้ถึงที่หมายได้ ขาดอีกเพียงห้าสิบลี้ก็จะถึงด่านเฟิงเป่ย

ทว่า หากจะรบกับโจวชิงคงไม่ไปที่ด่านเฟิงเป่ย หากแต่บุกโจมตีโดยตลอดไปยังที่พำนักของทัพใหญ่แห่งแคว้นฉู่ โจมตีโจวชิงจากทางเหนือ

แน่นอนว่านี่คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุดเท่าที่นึกได้

แต่หลี่จุ่นประเมินว่าด้วยความระแวดระวังของโจวชิงแล้ว เกรงว่าพอรู้ว่าซือหม่าชิงอวิ๋นพ่ายแพ้ ช่องแคบหนึ่งเส้นฟ้าถูกระเบิดทิ้ง คงไม่มีทางยอมรอความตายอยู่กับที่เป็นแน่

เกรงว่าความคิดนี้คงต้องตีตกไปเสียแล้ว

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่ด่านเฟิงเป่ยอีก

“ถ่ายทอดคำสั่งข้าลงไป ให้ทัพใหญ่พักอยู่ที่นี่ชั่วครู่ รอให้หน่วยสอดแนมกลับมาแจ้งข่าว”

หลี่จุ่นออกคำสั่งให้ทัพใหญ่รออยู่กับที่

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะส่งหน่วยสอดแนมไปที่ด่านเฟิงเป่ยแล้ว ก็ต้องรอให้หน่วยสอดแนมกลับมาเพื่อพิจารณาหาหนทางอีกที

ที่สำคัญที่สุดก็คือ ต้องรู้ให้แน่ชัดถึงตำแหน่งของโจวชิงในตอนนี้

“ขอรับ !”

ทหารผู้มีหน้าที่ถ่ายทอดคำสั่งรีบออกไปแจ้งคำสั่งทันที

“ท่านจอมทัพมีคำสั่ง ให้ทัพใหญ่หยุดพักที่นี่ชั่วคราว !”

“ท่านจอมทัพมีคำสั่ง ให้ทัพใหญ่หยุดพักที่นี่ชั่วคราว !”

“......”

หลี่จุ่นสั่งให้ทหารองครักษ์หาที่ว่างข้าง ๆ จากนั้นก็นั่งลงบนหินใหญ่ กางแผนที่ออกมาดู แล้วจึงเรียกหวังเซิ่งกับจงจื่อหนิงให้มาร่วมวงปรึกษา

“ท่านจอมทัพ !”

เพียงครู่เดียว ทั้งสองคนก็รีบวิ่งเข้ามา

แม่ทัพทั้งสองต่างทำท่าคารวะหลี่จุ่น

หลี่จุ่นพยักหน้ารับพลางทำท่าบอกให้ทั้งสองคนมองดูแผนที่ จากนั้นจึงค่อยถามขึ้น

“พวกท่านสองคนคิดว่าทัพฉู่ของโจวชิงจะรออยู่กับที่หรือไม่”

จงจื่อหนิงรีบเอ่ยขึ้นทันที “น่าจะอยู่นะขอรับ”

ขณะที่หวังเซิ่งลองคิดดูแล้วก็ไพล่นึกไปถึงครั้งก่อนที่โจวชิงถอยทัพออกไปสองร้อยลี้ เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยเอ่ยขึ้น

“ท่านจอมทัพ ข้าคิดว่าโจวชิงมีนิสัยระแวดระวัง เกรงว่าคงจะถอยทัพออกจากด่านเฟิงเป่ยไปแล้วขอรับ”

“หากข้าเป็นโจวชิง ต้องไปที่ชายแดนแคว้นหลางก่อนในทันที ต่อให้มีเส้นทางน้ำขวางกั้น แต่จะขวางทัพนับแสนของข้าได้เชียวหรือ ? ทางน้ำนั้นมิใช่อุปสรรคให้ต้องคิดเสียด้วยซ้ำ วิธีนี้เป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุดแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะหันมองไปยังหวังเซิ่งที่ยังคงครุ่นคิดอยู่ “ท่านล่ะ แม่ทัพหวัง ท่านคิดเห็นอย่างไรบ้าง ?”

หวังเซิ่งนิ่งคิดอยู่นานก่อนจะส่ายหัวแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้น

“หากข้าเป็นโจวชิง ข้าคงไม่ยอมถอยทัพง่าย ๆ เช่นนี้เป็นแน่ ย่อมต้องถอยออกจากด่านเป่ยเฟิงก่อนแล้วค่อยคิดหาวิธีรับมือต่อไป”

หลี่จุ่นฟังจบแล้วก็พยักหน้าตามเคย หากแต่คิ้วของเขายังคงขมวดแน่น

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจในคำตอบทั้งสองทางสักเท่าไรนัก

“รายงานขอรับ !”

ในเวลานี้เอง หน่วยสอดแนมของทางใต้ก็กลับมาพอดี

ทหารผู้นั้นขี่ม้ามาแต่ไกล พลางตะโกนร้องเสียงดัง

“รายงาน ด่านเป่ยเฟิงมีความเคลื่อนไหวขอรับ !”

ครั้นเมื่อขี่ม้าเข้ามาใกล้ นายทหารผู้นั้นก็ลงจากม้าแล้วเอ่ยรายงานด้วยเสียงดังฟังชัด

“เมื่อคืนนี้ทัพใหญ่ของแคว้นฉู่บุกโจมตีด่านเป่ยเฟิง ทัพเหยียนบาดเจ็บล้มตายไปมาก ตอนนี้ด่านเป่ยเฟิงอันตรายยิ่งนัก แม่ทัพเหยียนขอให้ท่านจอมทัพพาทัพเสริมไปช่วยด่านเป่ยเฟิงทันทีขอรับ !”