องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 801

หลี่จุ่นตายแล้ว

ถูกคนฟันตายบนเตียง

ดาบแรกที่อีกฝ่ายฟาดออกมา ถูกหลี่จุ่นใช้แขนขวากันเอาไว้ แผลลึกเห็นกระดูก หากไม่ใช่เพราะติดปัญหาเรื่องมุม ตอนนั้นแขนขวาของหลี่จุ่นคงไม่เหลือแล้ว

แต่ว่าถึงแขนขวาจะไม่ได้ถูกฟันจนขาดก็ไม่สำคัญแล้ว

เนื่องจากหลี่จุ่นตายไปแล้ว

ดาบแรกที่อีกฝ่ายแทงมาไม่ได้เสียบเข้าจุดสำคัญ ทว่าดาบที่สองกลับทะลุหน้าอกขวาของหลี่จุ่นเลย!

เมื่อเห็นมีดสั้นเสียบทะลุร่างกายของหลี่จุ่น ทะลุมาจนถึงไม้กระดานเตียงที่อยู่ด้านล่าง เลือดอันเร่าร้อนไหลซิบ ๆ ออกมา ในตอนนี้เองอีกฝ่ายถึงได้หันหลังหนีออกไปทางหน้าต่าง

ทว่าผ่านไปเพียงแค่สองอึดใจ จงจื่อหนิงและหม่าหยวนฮั่นที่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็ออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน!

แต่ว่าไม่มีประโยชน์แล้ว...

เมื่อทั้งสองคนจุดตะเกียงในตอนนี้เองถึงได้เห็น

หลี่จุ่นกระอักเลือดและชักเกร็งอยู่บนเตียงแล้ว อยู่ห่างจากความตายไม่ไกล

เขามองทั้งสองคนด้วยแววตาที่อ่อนแออยู่เล็กน้อย เผยอปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีแต่จะกระอักเลือดออกมา

“ท่านจอมทัพ!!!”

จงจื่อหนิงจะโกนเสียงหนึ่ง ไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเองเลย!

นัยน์ตาของหม่าหยวนฮั่นเองก็หดตัวลงโดยพลัน วินาทีถัดไปเขารีบกระโดดออกไปทางหน้าต่างด้วยอย่างรวดเร็ว เพื่อตามคนร้ายออกไป!

“ท่านจอมทัพ ท่าน ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

จงจื่อหนิงสับสนจนทำอะไรไม่ถูก เห็นมุมปากของหลี่จุ่นมีเลือดทะลักออกมาไม่หยุด ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด

ในระยะเวลาเพียงชั่วครู่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี!

การที่เลือดทะลักออกจากปากนี้ อธิบายได้ว่าอวัยวะภายในร่างกายได้รับความเสียหายแล้ว...คงไม่รอดแน่!

จบแล้ว ๆ ๆ...

ทั้งตัวจงจื่อหนิงสั่นหงึกขึ้นมา!

วินาทีถัดไป!

เขารีบอุ้มหลี่จุ่นขึ้นมา แล้วรีบเร่งวิ่งออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง

แต่ว่าการกระทำนี้ยิ่งทำให้เลือดในตัวหลี่จุ่นไหลเร็วยิ่งขึ้น!

จงจื่อหนิงตกใจจะแย่อยู่แล้ว!

เขารีบฉีกปกเสื้อของตัวเองออกมาพันแขนให้หลี่จุ่น เลียนแบบตอนที่พันแผลให้เหล่าทหารขณะอยู่ในทัพ และทำแผลที่มีเลือดออกมาตรงหน้าอกของหลี่จุ่นนั่นด้วย

ท่านจอมทัพเคยบอกเอาไว้ว่า

สิ่งแรกที่ต้องทำหลังได้รับบาดเจ็บก็คือการห้ามเลือด ซึ่งก็คือการพันแผล จะเคลื่อนไหวรุนแรงไม่ได้!

เขาต้องทำตาม!

แต่ก็ไม่มีประโยชน์ตอนนี้เลือดเลอะไปเต็มตัวของจงจื่อหนิงแล้ว

ตอนนี้แยกไม่ออกว่าใครกันแน่คือคนที่ได้รับบาดเจ็บหนัก!

“ท่านจอมทัพ ข้าจะพาท่านไปหาหมอเดี๋ยวนี้...ข้าจะพาท่านกลับไปยังเมืองหลวงเดี๋ยวนี้ เราจะ...กลับไปเดี๋ยวนี้!”

จงจื่อหนิงรีบอุ้มหลี่จุ่นขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง ทวนยาวอะไรก็ไม่เอาแล้ว เขารีบตรงดิ่งไปทางเมืองหลวงอย่างบ้าระห่ำตลอดทั้งทาง

จากนั้นแม่ทัพผู้บึกบึนกำยำกล้าหาญชาญชัยในสนามรบคนนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอออกมาที่เบ้าตา!

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อหลี่จุ่นมันคืออะไร แต่ที่แน่ ๆ คือไม่อยากให้หลี่จุ่นตาย!

มองประตูเมืองที่อยู่ใกล้ ๆ ทีหนึ่ง เมืองหลวงอยู่ข้างหน้านี้แล้ว จงจื่อหนิงก็สั่นหงึกไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้

“นี่ ท่านจอมทัพฟื้นสิขอรับ เลิกนอนได้แล้ว รีบฟื้นขึ้นมาสิ เรามาถึงที่หมายกันแล้ว!” จงจื่อหนิงเอ่ยเรียก

แต่ทว่า!

ราวกับร่างกายของหลี่จุ่นยิ่งเย็นเพิ่มขึ้นอีกสองสามส่วน!

จงจื่อหนิงตกใจจะแย่อยู่แล้ว เขาวางหลี่จุ่นเอาไว้ข้างถนน

ในตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้ว ดูทรงแล้วจะห้ามเลือดได้สำเร็จ แต่ว่า...ตัวคนเองก็หยุดหายใจไปแล้ว

จงจื่อหนิงสับสนจนทำอะไรไม่ถูก เขาจับศีรษะจะบ้าตายอยู่แล้ว!

ตายไปทั้งอย่างนี้เลยหรือ?

นี่ยังไม่ทันได้เข้าเมืองหลวงเลยนะ?

เมืองหลวงอยู่แค่ตรงหน้านี้เอง...

ท่านจอมทัพ นี่ ท่านรีบฟื้นขึ้นมาสิ!

แม่มันเถอะฟื้นขึ้นมาสิ รีบฟื้นขึ้นมาสิ!

เข้าเมืองหลวงไปแล้ว!

“ท่านจอมทัพ...พวกเรามาถึงแล้ว...”

ดวงตาทั้งสองของจงจื่อหนิงแดงระเรื่อและไร้ซึ่งสติ เขามองดูร่างที่ค่อย ๆ เย็นขึ้นเรื่อย ๆ ของหลี่จุ่น ก่อนจะหย่อนก้นลงไปนั่งบนพื้น และร้องไห้โฮเสียงดังลั่น

ในตอนนี้ แสงยามเช้าค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ

ภายในเมืองหลวง เสียงกลองแจ้งรุ่งอรุณ ตีจนเสียงบาดหูอยู่เล็กน้อย!