องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 803

เมื่อหญิงสาวหน้ากระได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป พลันวิ่งเข้าไปในทันที ก่อนจะรีบดึงตัวน้องสาวของตนไปอยู่เบื้องหลัง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เสี่ยวหวน ไม่ต้องกลัวนะ!”

นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทีหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ ในตอนนี้เองถึงได้มองประเมินชายหนุ่มที่นั่งพิงหินอยู่อย่างละเอียด

“ท่านพี่ เขาตายแล้วหรือเจ้าคะ?”

สาวน้อยชุดแดงอ้อมตัวออกมาจากหลังพี่สาวของตน แล้วขยับเข้าไปข้าง “ศพ”

ขนตางอนยาวค่อย ๆ ขยับ และมองประเมินไปที่ชายหนุ่มอย่างละเอียดเช่นเดียวกัน จากนั้นก็ใช้นิ้วเล็ก ๆ ไปตรวจสอบลมหายใจ

จากนั้นนางก็เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ “ท่านพี่ ไม่มีลมหายใจแล้ว ตายแล้วจริง ๆ!”

ทว่าสาวหน้ากระชุดครามกลับส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เสี่ยวหวน เจ้าลืมที่ท่านปู่สอนเอาไว้ไปแล้วหรือ? จะสรุปได้ว่าคนผู้หนึ่งตายหรือยัง สำรวจเพียงแค่ลมหายใจไม่ได้”

สาวน้อยชุดแดงรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าจำได้ท่านพี่ ต้องดูว่าชีพจรยังเต้นอยู่หรือไม่!”

พูดพลางสาวน้อยก็รีบไปคลำชีพจรที่ศพ

ทว่าสาวหน้ากระกลับชิงลงมือก่อน นางคลำหาการเต้นของชีพจรที่ส่วนคอของศพ ทว่ากลับไม่รู้สึกถึงการเต้นใด ๆ

หญิงสาวพลันขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ศพยังมีอุณหภูมิหลงเหลืออยู่ คงจะเพิ่งสิ้นใจได้ไม่นาน แต่การเต้นของชีพจร...”

สาวน้อยชุดแดงพลันขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“พี่ชายน่าสงสารยิ่งนัก ต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้...”

หญิงสาวครุ่นคิด จากนั้นก็รีบหมอบลงไปบนอกของศพ เงี่ยหูฟังอย่างเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ทว่าวินาทีถัดไปกลับเอ่ยเรียกขึ้นว่า

“เสี่ยวหวน เร็วเข้า พยุงเขาขึ้นรถม้า! หัวใจของเขายังเต้นอยู่เบา ๆ!”

สาวน้อยชุดแดงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบพยักหน้า

นางกับพี่สาวของตนช่วยกันพยุงศพที่ยังมีชีวิตอยู่ศพนี้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบรุดหน้าไปทางรถม้า

สองพี่น้องพยายามอุ้มเขาเข้าไปในรถม้า จากนั้นพี่สาวหน้ากระก็รีบเอ่ยขึ้นว่า

“เสียวหวน เร็วเข้า ข้าว่าคนผู้นี้ถูกดาบฟันมา แถมใกล้ ๆ นี้ก็ไม่มีใคร คิดแล้วคงจะหลบหนีจากอันตรายออกมาด้วยตัวเองจนมาถึงที่นี่ เกรงว่าจะถูกคนไล่ฆ่า รีบไปกันเร็วเข้า!”

“เจ้าค่ะ ท่านพี่!”

เมื่อสาวชุดแดงได้ยินดังนั้น ก็รีบสะบัดแส้อย่างบ้าคลั่ง บังคับรถม้าหนีไปอย่างรวดเร็วปานเหาะ!

บังคับรถม้าห้อตะบึงไปได้หนึ่งถึงสองลี้ พี่สาวหน้ากระก็เอ่ยขึ้นว่า

“เสี่ยวหวน เจ้าบังคับให้นิ่งหน่อย พี่จะฝังเข็มให้เขาเดี๋ยวนี้ ดูว่าจะยื้อชีวิตเขาเอาไว้สักชั่วครู่หนึ่งได้หรือไม่! รอเมื่อถึงอำเภอผิงอันแล้ว ท่านปู่อาจจะช่วยชีวิตเขาได้!”

“เจ้าค่ะ ท่านพี่!”

“ผู้ใดเป็นคนขโมยศพของท่านจอมทัพไปกัน?!! ออกมาเดี๋ยวนี้! ข้าจะแทงเจ้าให้ตายในทวนเดียวเสีย!!!”

“...”

จงจื่อหนิงเดือดดาลจนกระทืบเท้าพร้อมทั้งด่ายกใหญ่

คนที่ผ่านไปมาเห็นเขาก็รีบหลีกไปอย่างรวดเร็ว!

“หลี่จุ่นล่ะ?!”

หม่าหยวนฮั่นมาช้าเกินไปแล้ว!

เขาไล่ล่าตามคนที่สังหารหลี่จุ่นไปหลายลี้ ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็คว้าไม่ได้แม้แต่บั้นท้ายของอีกฝ่าย!

หม่ายหยวนฮั่นเดือดดาลจนแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว สุดท้ายทำได้เพียงกลับมาดูอาการของหลี่จุ่นก่อน

เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เจ้าหมอนั่นก่อนมาก็สวมเกราะรัดภายในแน่นหนาเอาไว้ตัวหนึ่งแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าจะไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรเลย

เขาถูกดาบแทงทะลุ อาการไม่ได้ย่ำแย่ธรรมดา ๆ!

ในตอนนี้เมื่อเห็นจงจื่อหนิงเอ่ยด่าอย่างเดือดดาลอยู่ที่นี่คนเดียว ราวกับผู้ที่ไม่หลงเหลืออะไรในชีวิตแล้วอย่างนั้น

หม่าหยวนฮั่นรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเล็กน้อย

“ท่าน ท่านจอมทัพ...ท่านจอมทัพหายไปแล้ว...เขาหายไป...” จงจื่อหนิงมองหม่าหยวนฮั่น แล้วเอ่ยขึ้นอย่างโง่เขลา