องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 804

อะไรนะ?!

หายไปอย่างนั้นหรือ?

หม่าหยวนฮั่นตกตะลึงเป็นอย่างมาก!

เขาคว้าปกเสื้อของจงจื่อหนิงเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยถามอย่างเดือดดาล

“ข้าถามเจ้าหน่อย เขาเป็นหรือตาย?! แล้วเขาล่ะ?!”

ตอนนี้หม่าหยวนฮั่นไม่มั่นใจแล้ว!

นี่จะตอบกลับอย่างไรดี?

เจ้าเด็กนี่เกิดอุบัติเหตุ ตัวเขายากที่จะปัดความรับผิดชอบอยู่แล้ว ตอนนี้เขาดันมาหายไปอีก เขาต้องเริ่มหนีไปแล้วใช่หรือไม่?

ไม่อย่างนั้น เจ้าลัทธิและเจ้าลัทธิคนเก่าได้สั่งสอนให้เขาฝึกเป็นคนใหม่แน่ ๆ!

จงจื่อหนิงเอ่ยขึ้นพลางร้องไห้โฮ

“ท่านจอมทัพตายแล้ว เขาตายไปแล้ว...ข้าอยากจะล้างเนื้อล้างตัวให้เขา อยากจะทำความสะอาดให้เขาก่อนจะพากลับไป เจ้าก็รู้ เขาเป็นคนรักความสะอาด ต้องรับความสกปรกขนาดนี้ไม่ได้เป็นแน่...ข้าก็เลยวางเขาเอาไว้ตรงนี้ พอกลับมาเขาก็หายไปแล้ว...”

ตายแล้วอย่างนั้นหรือ?

หม่าหยวนฮั่นเองก็พลันงงเป็นไก่ตาแตกตามไปด้วย

อาการบาดเจ็บขั้นนั้นเดิมทีก็ไม่มีทางรอดอยู่แล้ว ตอนนี้จงจื่อหนิงบอกว่าตายแล้ว เช่นนั้นก็คงตายแล้วจริง ๆ!

จงจื่อหนิงมีกำลังภายใน รู้สึกเร็วต่อการมีชีวิตของมนุษย์ ตายหรือไม่เขาย่อมรู้อบย่างแจ่มชัด...

หากเขาไม่ได้หลอกตัวเองละก็

...

หลี่จุ่นตายแล้ว

ไม่นานข่าวก็แพร่สะพัดไปถึงในวังหลวงอย่างรวดเร็วปานเหาะ มีข่าวเขียนไปวางอยู่บนโต๊ะทำงานของหลี่เจิ้งในทันที

หลี่เจิ้งอึ้งไปอยู่นานสองนาน ทันใดนั้นเขาก็เดือดดาลปานสายฟ้าฟาด ก่อนจะเอ่ยคำรามขึ้นว่า

“ไปตามหามา!!! อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องพบศพ!!! ไปตามหามา!!!”

หวังเหลียนเองก็พลอยโดนหางเลขไปด้วย เขาถูกตะคอกให้ออกไป

หวังเหลียนเพิ่งวิ่งหัวซุกหัวซุนออกมาจากห้องทรงพระอักษร ไท่ซือและไท่ฟู่ที่ก่อนหน้านี้ยังบาดเจ็บหนักนอนอยู่บนเตียง ต่างก็มายืนอยู่ด้านนอกโดยพร้อมเพรียงกันหมดแล้ว

หวังเหลียนก้มหน้าแสดงความเคารพกับทั้งสองคนเล็กน้อย ก่อนจะรีบบอกให้หลบ และให้ทั้งสองคนเข้าไป

เสิ่นคั่วและอวี่เหวินจิ้งสองผู้เฒ่ามองหน้ากันทีหนึ่ง ก่อนจะต่างคนต่างสูดลมหายใจเข้าลึก และก้าวเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

ในวินาทีนี้!

หลี่เจิ้งราวกับสิงโตที่เพิ่งจะระบายอารมณ์เสร็จ แต่ยังหลงเหลือความเดือดดาลอยู่

เมื่อเห็นทั้งสองคนเข้ามา เขาก็รีบเบือนหน้าไปในทันใด แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เสิ่นคั่ว เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้า?! ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพูดจาเพ้อเจ้อต่อหน้าข้า! ข้าไม่เชื่อว่าเขาตายแล้ว! เขาไม่มีทางตายแน่ ๆ!”

“เจ้ารีบให้หน่วยข่าวลับไปตามหาเสีย เมื่อหาเขาพบแล้ว ข้าอยากรู้ว่าเขาถูกผู้ใดพาตัวไป! ไม่นึกเลยว่าขนาดอยู้ใต้เท้าของข้า...ยังจะมีผู้ใดบังอาจเช่นนี้ ถึงขั้นกล้าพาตัวเขาไปอย่างนั้นหรือ?!! ไปตามหา ไปตามหามาเสีย!”

สีหน้าของเสิ่นคั่วปั้นยาก!

ไท่ซือไม่พูดอะไรเลยสักคำ เอาแต่กัดเหงือกแน่น!

เกรงว่าหลี่จุ่นจะตายไปแล้วจริง ๆ

เพียงแต่หาศพเจอแล้วอย่างไร?

“ไป พวกเจ้าไปได้แล้ว อย่ามายืนขวางหูขวางตาอยู่ที่นี่!”

หลี่เจิ้งเดือดดาลปานสายฟ้าฟาด เขาตะคอกให้ทั้งสองคนออกไป!

ท้ายที่สุดแล้วตั้งแต่ต้นจนจบไท่ซือก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เสิ่นคั่วเองก็หาเรื่องให้กร่อย

สีหน้าของทั้งสองคนต่างปั้นยากพอสมควร!

ทั้งสองเดินออกมาจากห้องทรงพระอักษรพร้อมกัน จากนั้นก็เดินไปยังประตูวังหลวง

ขณะที่กำลังจะแยกกันนั้น

จู่ ๆ ไท่ซืออวี่เหวินจิ้งก็มองไปที่เสิ่นคั่วด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความถากถาง ก่อนจะเอ่ยขึ้นราวกับมีความหมายลึกซึ้ง

“ท่านไท่ฟู่ เรื่องมันก็เลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านพอใจหรือยัง? พวกข้าดำเนินตามแผนมาหลายปีขนาดนี้แล้ว...ตอนนี้กลับกลายเป็นความว่างเปล่า ไท่ฟู่มีอะไรอยากจะพูดหรือไม่?”