องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 806

การตายของหลี่จุ่นมีเพียงผู้ที่เกี่ยวข้องน้อยคนนักที่รู้

อย่างเช่นไท่ฟู่ ไท่ซือ และจักรพรรดิพวกผู้ทรงอิทธิพลเหล่านี้เท่านั้น

คนอื่นไม่มีทางที่จะได้ล่วงรู้ข่าวนี้ คนส่วนใหญ่ในราชสำนักต่างคิดว่าจิ่งอ๋องยังอยู่ในคุกหลวง

มีเพียงขุนนางอาวุโสบางส่วนที่รู้ว่าจิ่งอ๋องไปชายแดนเหนือ และยังเป็นผู้บัญชาการที่เข้ารับตำแหน่งคนใหม่ของชายแดนเหนือ!

แต่ทว่านี่เป็นความลับต้องเก็บความลับเอาไว้

ฉะนั้นตอนนี้คนเหล่านี้จึงไม่มีทางรู้ความเป็นความตายของหลี่จุ่นอยู่แล้ว

และตอนที่หลี่เจิ้งประกาศรายงานเรื่องศึกตอนประชุมขุนนาง ทุกครั้งล้วนจงใจไม่แจ้งให้ทุกคนทราบว่าผู้บัญชาการคนใหม่นี้เป็นใคร

หลี่เจิ้งเองก็ไม่เคยจะพูดถึงผู้บัญชาการคนใหม่นี้มากมายนัก ล้วนพูดถึงแต่ว่าอัครมหาเสนาบดีจี้ทำอย่างไรต่ออย่างไรบ้าง สุดท้ายได้ผลลัพธ์ในการสู้รบอย่างไรต่ออย่างไรบ้างเท่านั้น

ในขณะที่ทุกคนต่างพุ่งความสนใจไปที่ตัวจี้จงชิง ก็พลอยเลื่อมใสในตัวจี้จงชิงมาขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน!

อัครมหาเสนาบดีจี้รบชนะฮูเถี่ยถู จากนั้นก็มารบชนะซือหม่าชิงอวิ๋นอีก!

ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าให้หวังเซิ่งนำทัพใหญ่ไปสนับสนุนเหยียนอ๋องผู้เฒ่าที่ด่านเฟิงเป่ย สุดท้ายสองวันก่อนก็ได้ยินอีกว่ารบชนะโจวชิงที่ชายแดนตะวันตก ราชวงศ์อู่ได้รับชัยชนะครั้งใหญ่!

ตอนนี้มาได้ยินมาว่านำทัพใหญ่เดินหน้าไปยังหลงหู่ไถแล้ว

และเรื่องศึกทางชายแดนตะวันตก อัครมหาเสนาบดีจี้ก็สั่งการทัพทางไกลอยู่ที่ชายแดนเหนือมิใช่หรือ?

เจ้าว่าอัครมหาเสนาบดีจี้เก่งกาจหรือไม่?

อภิมหาเก่งกาจเลยทีเดียว!

ยิ่งอัครหมาเสนาบดีจี้เก่งกาจมากขึ้น ทุกคนเองก็ยิ่งลืมการมีตัวตนของผู้บัญชาการคนใหม่แห่งชายแดนเหนือคนนี้ไปมากเท่านั้น ตอนนี้ราวกับไม่มีความรู้สึกถึงการมีอยู่ใด ๆ ทั้งสิ้น

ท่ามกลางความไร้รูปลักษณ์ในใจของทุกคน เดิมทีชายแดนเหนือไม่มีผู้บัญชาการคนใหม่อะไรอยู่แล้ว หากจะบอกว่ามีละก็ เช่นนั้นก็คงเป็นอัครมหาเสนาบดีจี้อย่างแน่แท้แล้ว!

ฉะนั้นหลี่จุ่นจึงถูกแขวนเอาไว้

แขวนเอาไว้จนสรรพเสียงเงียบหายไปเล็กน้อย ไร้ซึ่งลูกคลื่นใด ๆ

ส่วนจ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรัน ล้วนไม่มีใครได้รับข่าวใด ๆ ทั้งสิ้น

แต่ทว่า!

คืนนี้จู่ ๆ จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

ทั้งศีรษะของนางเต็มไปด้วยเหงื่อ...หัวใจเต้นถี่มาก ๆ!

นางฝันร้าย แต่ก็พูดไม่ถูกว่าตัวเองฝันเห็นอะไร

หัวใจเอาแต่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เต้นอยู่ตลอด เต้นตึกตักจนทำให้นางรู้สึกไม่ปลอดภัย รู้สึกถึงความหวาดหวั่น

“นี่ข้าเป็นอะไรไป?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์เอามือจับหน้าอก แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก

ในตอนนี้ถึงได้พบว่าบนใบหน้าของตนเองนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาไหลหยดติ๋ง ๆ ลงบนมือ ไปจนถึงผ้าปูเตียง!

ทันใดนั้นจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็ตกตะลึง!

นางร้องไห้อย่างนั้นหรือ?

ทำไมนางถึงร้องไห้เล่า?

“นี่ข้าเป็นอะไรไปอย่างนั้นหรือ...”

“ท่านกลับมาแล้ว ช่างดีมากจริง ๆ ข้าจะไปบอกท่านพี่เฟยเอ๋อร์!”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เมื่อครู่เฟยเอ๋อร์เพิ่งมา”

พูดไปก็พลางลากนางให้นั่งลง

ในใจของหวังเยียนหรันเองดีใจเป็นอย่างมาก มีความสุขสุด ๆ นางนั่งลงอย่างน่าเอ็นดู

หลี่จุ่นเอ่ยเรียกไปทางด้านใน “หัวหน้าขันทีหยาง รีบอุ้มอ๋องน้อยออกมาเร็วเข้า ให้เยียนหรันดูลูกของข้ากับนางหน่อย”

หวังเยียนหรันพลันดีใจเป็นอย่างยิ่ง แม้จะรู้สึกไม่ชอบมาพากลอยู่เล็กน้อย

แต่ในใจก็แอบคิดว่าตัวเองยังไม่เคยเห็นลูกของตัวเองมาก่อนเลย

หยางจงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มรีบอุ้มทารกที่ถูกห่อตัวด้วยผ้าอ้อมเดินออกมาอย่างปลื้มปีติ

หลี่จุ่นรีบเอ่ยขึ้นว่า

“มา เยียนหรัน รีบมาดูเร็วเข้า นี่คือลูกของเรา”

หวังเยียนหรันรับเด็กมาอุ้มอย่างดีใจและระมัดระวัง นางเห็นเด็กทารกที่น่ารักคนหนึ่ง

กำลังค่อย ๆ ลืมตามามองนางยิ้ม

เจ้าเด็กน้อยยิ้มอย่างดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่ง ก่อนจะร้องไห้อุแว้ ๆ

หลี่จุ่นเอ่ย

“เยียนหรัน ลูกหิวแล้ว เจ้าป้อนนมให้เขาสิ”