องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 807

หวังเยียนหรันรีบตอบสนองกลับมา ก่อนจะรีบไปเปลื้องผ้าของตน

แต่ว่าจู่ ๆ ก็รู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก จึงอุ้มเด็กเดินไปข้าง ๆ

นางกำลังเปลื้องผ้า

ทว่ากลับได้ยินหลี่จุ่นตะโกนบอกอยู่เบื้องหลัง “เยียนหรัน ข้ากับหัวหน้าขันทีหยางจะออกไปเที่ยวเล่นแล้วนะ”

ห๊ะ?

ออกไปอย่างนั้นหรือ?

ในตอนนี้หวังเยียหรันจำไม่ได้แล้วว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ ในฝันดูแปลก ๆ ไปทั้งอย่างนี้ จากนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าไปด้วย!”

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นกับหยางจงเดินไปไกลแล้ว พวกเขาหายไปในชั่วพริบตา

หวังเยียนหรันตามออกไป แต่ไม่เห็นเงาของพวกเขาเลย

หวังเยียนหรันตะโกนเรียกชื่อของหลี่จุ่นอยู่บนถนนอย่างร้อนใจ ทว่าหลี่จุ่นกลับหายไปแล้ว...

ในจังหวะนี้เองนางก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

“คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?”

เสี่ยวจูที่อยู่ในห้องเล็กนอกห้องนอนถือตะเกียงเดินเข้ามา ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูฝันร้ายหรือเจ้าคะ?”

เพิ่งจะเข้ามาก็เห็นหวังเยียนหรันนั่งอยู่บนเตียง

เสี่ยวจูเอาตะเกียงในมือส่องเข้าไปใกล้ ๆ พบว่าสีหน้าของหวังเยียนหรันขาวซีด นางกำลังปาดน้ำตาเงียบ ๆ ทั่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความซึมกะทือ

“คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ? คุณหนูร้องไห้ทำไมหรือเจ้าคะ?”

เสี่ยวจูตกตะลึง ก่อนจะรีบวางตะเกียงไว้บนโต๊ะข้าง ๆ

หวังเยียนหรันพูดกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย

“ข้าร้องไห้อย่างนั้นหรือ?”

ในตอนนี้เองหวังเยียนหรันถึงได้พบว่าบนแก้มของตนมีของเหลวอุ่น ๆ บางอย่างไหลลงมา เมื่อเช็ดดูไม่นึกเลยว่าจะเป็นน้ำตา

หวังเยียนหรันเอ่ยขึ้นอย่างอึ้งทึ่ง “ทำไมข้าถึงร้องไห้?”

“คุณหนู คุณหนูฝันร้ายใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

เสี่ยวจูรีบคว้าคุณหนูของตนเอาไว้ “เมื่อครู่ข้าได้ยินคุณหนูเอาแต่เรียกชื่อของจิ่งอ๋องอยู่ตลอด คุณหนู คุณหนูฝันถึงจิ่งอ๋องหรือเจ้าคะ?”

หวังเยียนหรันพยักหน้าอย่างซึมกะทือ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้า ๆ ๆ...ข้าหาเขาไม่พบ เขา เขากับหัวหน้าขันทีหยางออกไปเที่ยวเล่นด้วยกัน ข้าก็เลยหาเขาไม่พบ...”

เมื่อเสี่ยวจูได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันขาวซีดขึ้นมา

ฝันเห็นจิ่งอ๋องกับคนที่ตายไปนานแล้วผู้หนึ่งอยู่ด้วยกัน มิหนำซ้ำยังออกไปด้วยกันอีก...มันไม่ใช่ลางที่ดีอะไรนัก

...

ฟ้าสว่างแล้ว

พอเช้าหวังเยียนหรันก็พาเสี่ยวจูไปทางตะวันตกของเมือง

ในตลาดที่นั่นมีหมอดูคนหนึ่ง นอกจากจะทำนายโชคชะตาให้คนแล้ว ยังทำนายฝันให้คนอีกด้วย

“ท่านนักพรต ท่านรีบทำนายให้คุณหนูของเราหน่อย เมื่อคืนคุณหนูฝันแปลก ๆ!”

เมื่อนักพรตเฒ่าได้ยินดังนั้น ก็รีบเอ่ยถามขึ้นว่า

“ฝันเห็นอะไรอย่างนั้นหรือ? แล้วฝันตอนยามใด?”

หวังเยียนหรันหันหน้าไปมองเสี่ยวจูทีหนึ่ง ก่อนจะเล่าความฝันไปตามความจริงอย่างกระมิดกระเมี้ยน

เมื่อนักพรตเฒ่าฟังจบ ก็ชำเลืองมองหวังเยียนหรันทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“แม่นางมีคนในใจหรือไม่?”

ทันใดนั้นหวังเยียนหรันก็หน้าแดงขึ้นมา นางเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่มี! ท่านอย่ามาเดาส่งเดช!”

นักพรตเฒ่าพยักหน้า

หลังจากนั้น!

เขาก็นับนิ้วทำนายท่องคาถาพึมพำ ๆ ไปทั้งอย่างนี้ จากนั้นเขาก็พลันเอ่ยคำว่าไอ้หยาออกมาเสียงหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเอ่ยเรียก

“แม่นาง เกรงว่าช่วงนี้จะมีญาติสหายหรือคนในดวงใจของเจ้ากำลังจะลาโลก!”

เมื่อหวังเยียนหรันได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปในทันใด!

เสี่ยวจูเองก็อึ้งทึ่งไปในฉับพลันเช่นกัน!

หวังเยียนหรันรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านนักพรต ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”