องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 809

หวังเยียนหรันเดินไปในตลาดด้วยความเดือดดาลตลอดทั้งทาง ทว่าหลังจากนั้นกลับไม่เอ่ยอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย

“คุณหนู นักพรตเฒ่าผู้นั้นมองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นจอมลวงโลก จะไปเชื่อเขาไม่ได้!” เสี่ยวจูเอ่ย

เมื่อหวังเยียนหรันได้ยินดังนั้น ก็รีบพยักหน้า แล้วเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่แน่ใจเป็นอย่างยิ่งว่า

“ต้องเป็นจอมลวงโลกคนหนึ่งแน่!”

ด้วยความปราดเปรื่องของหวังเยียนหรัน แน่นอนว่าเพียงแค่นักพรตเฒ่าเอ่ยปากพูดสองประโยคนั่นออกมา ก็รู้ได้ในทันทีว่าหมายถึงอะไร และย่อมไม่ยอมฟังประโยคด้านหลังต่ออีกแน่นอน!

ขืนฟังต่อมีแต่ทำให้นางหวาดหวั่น!

ไม่ได้ฟังจนจบทั้งหมด หรือไม่ได้ฟังจนมั่นใจ แบบนี้ในใจถึงจะรู้สึกว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

แม้จะเป็นการหลอกตัวเองและผู้อื่นก็ตาม ทว่าก็มีประโยชน์

“ไป เสี่ยวจู เราไปจวนจิ่งอ๋องกันเถอะ วันนี้เป็นวันที่นัดกับท่านพี่เฟยเอ๋อร์เอาไว้แล้ว”

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

ทั้งสองสาวรีบเปลี่ยนบทสนทนาว่าจะไปยังจวนจิ่งอ๋อง

ทว่าเมื่อถึงเวลากลับไม่เห็นรถม้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์ ทันใดนั้นนางก็เกิดความสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย

โดยปกติแล้วท่านพี่เฟยเอ๋อร์จะมาถึงก่อนตนเสมอ

ทั้งสองสาวเดินเข้าไป เห็นเพียงบ่าวสองสามคนกำลังทำความสะอาดจวนอยู่

“ท่านหญิงล่ะ?”

หวังเยียนหรันไม่เห็นจ้าวเฟยเอ๋อร์ ก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาในทันใด

มีบ่าวคนหนึ่งตอบขึ้นว่า “ยอดหยิงหวัง ท่านหญิงบอกว่ามีของบางอย่างในจวนอ๋องหายไป จึงไปแจ้งทางการเพื่อตามหาแล้วขอรับ!”

“ห๊ะ?”

ทั้งสองสาวพลันตกตะลึง

เสี่ยวจูรีบเอ่ยถามขึ้นว่า “ของอะไรหายไปกันแน่?”

มีบ่าวคนหนึ่งทำความสะอาดในตำหนักหลักเสร็จแล้วกำลังออกมา พูดตอบขึ้นว่า “เป็นป้ายวิญญาณกับเถ้ากระดูกนั่นที่อยู่ข้างในหายไปขอรับ...”

อะไรนะ?

เถ้ากระดูกของพ่อบ้านหยางหายไปอย่างนั้นหรือ?

ป้ายวิญญาณเองก็หายไปด้วยอย่างนั้นหรือ?

สีหน้าของหวังเยียนหรันเปลี่ยนไปในทันใด ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดูพร้อมกับเสี่ยวจู!

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

บนโต๊ะบูชาว่างเปล่า!

ไหที่ใส่เถ้ากระดูกและป้ายวิญญาณหายไปแล้ว

คนประเภทไหนกันสติฟั่นเฟือนถึงขั้นขโมยของสิ่งนี้ไป...

คนราชวงศ์อู่นี้ล้วนให้ความสำคัญกับหลักที่ว่าคนตายแล้วจะต้องฝังจึงจะไปสู่สุคติภพ ทว่าก็มีประเพณีในบางพื้นที่ที่เผาศพให้กลายเป็นเถ้า จากนั้นก็เก็บเถ้ากระดูกไว้เพื่อใช้มาเซ่นไหว้

ราวกับนี่ยิ่งเป็นการเซ่นไหว้ให้กับผู้วายชนม์ได้ด้วย

อำเภอผิงอันเป็นพื้นที่ที่มั่งคั่ง

แม่ที่นี่จะเป็นเพียงแค่อำเภอหนึ่ง ทว่าที่ดินก็มีความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก

ฟ้าฝนต้องตามฤดูกาลทุกปี ราวกับได้รับความโปรดปรานจากเง็กเซียนฮ่องเต้เป็นอย่างมาก

ด้วยเหตุนี้ราษฎรของที่นี่เองก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขและทำงานอย่างสบายใจ

มิหนำซ้ำ

ที่นี่ยังมีพ่อค้าแม่ขายเศรษฐีที่มีชื่อเสียงสุด ๆ เข้ามาไม่น้อย คนที่นี่มีหัวการค้าล้ำเลิศสุด ๆ

ภายใต้บัลลังก์แห่งราชวงศ์อู่ พ่อค้าแม่ขายทั้งหมดที่สามารถถูกเรียกได้ว่า “คนค้าขาย” ล้วนเป็นบุคคลซึ่งทำธุรกิจที่มีหน้ามีตาและทรงอิทธิพล แต่ละคนล้วนมั่งคั่งกันทั้งนั้น

และแน่นอนว่าไม่เพียงแค่ในแวดวงธุรกิจเท่านั้น

อำเภอของราชวงศ์อู่เป็นสถานที่ที่เก็บภาษีได้มากมาย อำเภอผิงอันนับได้ว่าเป็นสามอันดับแรก!

ด้วยเหตุนี้ ก่อนหน้านี้ตอนที่หลี่เหวินจวินได้รับการแต่งตั้งให้เป็นองค์หญิงผิงอัน ฮ่องเต้ได้พระราชทานให้นางเป็นศักดินาที่ดิน และนางเองก็สร้างความสงบสุขให้แก่ราษฎรเช่นกัน

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ อำเภอผิงอันอยู่ห่างจากเขตแดนเจียงหนานไม่ถึง...หนึ่งร้อยกว่าลี้เท่านั้น!

เดินขึ้นไปบนภูเขาหลงจ่างที่อยู่ทางใต้ แล้วเดินไปอีกหน่อย ก็จะเป็นเจียงหนานแล้ว!

ในวินาทีนี้!

สาวน้อยชุดแดงบังคับรถม้าออกมาจากในเมืองหลวง แล่นเข้าไปในโรงเตี๊ยมอย่างฉุนเฉียว เมื่อเข้าไปในประตูได้ก็เอ่ยเรียก

“ท่านพี่ รถม้าของเราถูกโจรขโมยไปแล้ว! เราต้องกลับไปแล้ว!”