องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 813

นัยน์ตาของเจิ้นเป่ยอ๋องพลันเคร่งขรึมไปในทันใด!

สีหน้าเองก็เคร่งเครียดตามไปด้วย!

กุนซือที่อยู่ข้าง ๆ เองก็ขมวดคิ้วจนเป็นปมแน่น ทว่ากลับโพล่งถามขึ้นมาว่า

“หม่าหยวนฮั่นอย่างนั้นหรือ? ใช่หม่าหยวนฮั่นที่บุกเข้าไปที่วังหลวงของแคว้นฉู่คนเดียวผู้นั้นหรือไม่? เขาหายสาบสูญไปนานมากแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงตามไปอยู่กับเขาเล่า?”

หลินหงอวี้ส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้ข้าน้อยเองก็ไม่รู้แน่ชัดแล้ว แต่ว่าหม่าหยวนฮั่นราวกับกำลังคอยปกป้องจิ่งอ๋องอยู่”

“คนหนึ่งก็หม่าหยวนฮั่น คนหนึ่งก็จงจื่อหนิง ภายใต้การผนึกกำลังของทั้งสองคนนี้แม้แต่ข้าเองก็ไม่แน่ว่าจะต้านทานได้ เหตุใดจึงปล่อยให้เขาถูกแทงได้เล่า?! ไม่ใช่ว่าฝ่าบาทกำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่หรอกนะ?”

นัยน์ตาของเจิ้นเป่ยอ๋องเย็นยะเยือก เอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลินหงอวี้รับรู้ได้ว่าราวกับอุณหภูมิภายในกระโจมดิ่งลงอย่างกะทันหัน

จังหวะนั้นในใจอดไม่ได้ที่จะสั่นหงึกขึ้นมา ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ เรื่องนี้มีบางอย่างที่ดูมีลับลมคมในจริง ๆ จิ่งอ๋องสิ้นลมหายใจระหว่างที่ถูกจงจื่อหนิงพาไปหาหมอในเมืองหลวงเพื่อช่วยชีวิต เกรงว่าจงจื่อหนิงผู้นั้นจะเสียใจเป็นอย่างมาก บอกว่าอยากจะล้างเนื้อล้างตัวเขาให้สะอาดก่อนแล้วค่อยพาเขากลับเมืองหลวง จึงวางเขาเอาไว้ข้างทาง และไปตักน้ำในคูเมือง”

“สุดท้าย ตอนกลับมาอีกครั้งศพของจิ่งอ๋องก็ดันหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว...เรื่องนี้พวกข้าส่งคนไปตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ทว่าจู่ ๆ ศพของคนตายก็มาหายไป มันเต็มไปด้วยเรื่องราวที่เป็นปริศนามากมาย”

“ห๊ะ?”

สีหน้าของเจิ้นเป่ยอ๋องและกุนซือต่างเต็มไปด้วยความตกตะลึง

กุนซือรีบเอ่ยถามขึ้นว่า

“ศพหายไปอย่างนั้นหรือ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขายังไม่ตาย?”

เจิ้นเป่ยอ๋องเองก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

หลินหงอวี้เอ่ยขึ้นว่า

“ข้อนี้พวกข้าน้อยเองก็แอบสงสัยเช่นกัน จึงไปตรวจสอบที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้น ทว่ากลับเป็นอย่างที่จงจื่อหนิงเล่าทุกประการ”

“และตามที่จงจื่อหนิงพูดมา ดาบแรกที่มือสังหารผู้นั้นฟาดออกไปถูกจิ่งอ๋องใช้แขนขวามากำบังไว้ จึงไม่สำเร็จ ดาบสองที่มือสังหารแทงออกมาแทงเข้าไปที่ตำแหน่งหัวใจของเขา ว่ากันว่าดาบของมือสังหารแทงทะลุร่างกายของจิ่งอ๋อง ถึงขั้นแทงทะลุไปถึงเตียง...จุดนี้พวกข้าตรวจสอบแล้วก็ไม่ต่างไปจากที่เล่ามาเลย นอกเสียจากจงจื่อหนิงโกหก ไม่อย่างนั้นเกรงว่าจะตายไปแล้วจริง ๆ”

ใบหน้าของกุนซือเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ราวกับรู้สึกเห็นอกเห็นใจอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“หากถูกแทงทะลุไปยังตัวหัวใจจริง ๆ เช่นนั้นแม้แต่เทพเซียนเองก็คงจะช่วยยาก...เมื่อพูดมาเช่นนี้แล้ว แม้จิ่งอ๋องจะถูกส่งไปยังในเมืองหลวงทั้งยังมีลมหายใจ ก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยอยู่ดี แต่ว่าศพนี่เหตุใดจึงอันตรธานหายไปได้เล่า?”

“เรื่องนี้พวกข้าน้อยเองก็ไม่มีทางรู้ได้เลย” หลินหงอวี้เอ่ย

กุนซือเองก็พยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ตอนนี้พวกเรายังไม่รู้ว่าที่ฝ่าบาทส่งเขาไปทางเหนือ พร้อมทั้งสนับสนุนให้เขาเป็นหุ่นเชิดมันหมายความว่าอย่างไร...แต่ว่า ตอนนี้นับว่า...”

ประโยคข้างหลังเขาไม่ได้พูดออกมา

แต่จนปัญญาอยากจะพูดว่าก็นับว่าหลุดพ้นแล้ว

ตามข่าวเหล่านี้ในตอนนี้นั้น หากจงจื่อหนิงไม่ได้โกหก เกรงว่าเขาคงจะตายไปแล้วจริง ๆ

ดูจากการตอบสนองของหลี่เจิ้งแล้ว จงจื่อหนิงไม่มีทางโกหกอย่างแน่นอน

เช่นนั้นเป็นไปได้ว่าจะตายแล้ว!

“นี่ ในเมื่อสูญเสียไปไม่น้อย เช่นนั้นก็ไปซ่อนตัวอยู่อย่างลับ ๆ ก่อนเถอะ รอเรื่องศึกทางนี้อยู่ตัวแล้ว ค่อยมาหารือเรื่องนี้กันอีกที”

ท้ายที่สุดเจิ้นเป่ยอ๋องก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยปาก

สีหน้าของเขาสับสนอยู่เล็กน้อย ราวกับพยายามปกปิดความรู้สึกเสียใจ

น่าจะเป็นความรู้สึกเสียใจต่อการตายของหลี่จุ่น