องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 815

จางเฟิงลู่ลอบคิด

“อืม แต่จะให้เจิ้นเป่ยอ๋องมองเจตนาของทัพเราออกไม่ได้ ยังต้องแสร้งทำเป็นเริ่มจู่โจมเมืองหลวงอยู่...ได้ยินมาว่าซือหม่าชิงอวิ๋นพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของจี้จงชิง ความพ่ายแพ้ต่อศึกของโจวชิงเองก็เป็นเพราะการสั่งทัพของจี้จงชิง คนผู้นี้จะไม่ป้องกันไม่ได้ ยังต้องแสร้งทำเป็นจู่โจมเข้าไว้”

ทันใดนั้นจางเฟิงลู่ก็สั่งให้คนแพร่คำสั่งไปทั้งทัพ

พรุ่งนี้ทัพใหญ่สองแสนนายจะเคลื่อนพลไปหลงหู่ไถทางตะวันตก!

สามวัดถัดมา

ทัพใหญ่ของแคว้นจ้าวใกล้จะถึงหลงหู่ไถแล้ว เจิ้นเป่ยอ๋องนำทัพทำศึก!

สู้รบปรบมือกันไปมาอยู่ห้าวัน

ทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บล้มตายกันนับไม่ถ้วน ทว่าก็ไม่นับว่าเยอะเท่าไร

...

การตายของหลี่จุ่นทำให้เมืองหลวงเกิดความว้าวุ่น ราษฎรธรรมดาทั่วไปไม่ได้รับรู้อะไร

ขุนนางในราชสำนักส่วนใหญ่เองก็ไม่ได้รับรู้อะไร รู้สึกว่ายังใช้ชีวิตตามอย่างเคย

ที่ควรกินเต้าหู้ก็กินเต้าหู้ ที่ควรดื่มสุราก็ดื่มสุรา

ตอนที่เบื่อก็หยิบหนังสือห้องสินฉบับใหม่ออกมาอ่าน ใช้ชีวิตอย่างไร้ความกังวล

ส่วนเรื่องศึกที่หลงหู่ไถน่ะหรือ?

มีพวกตัวสูง ๆ อยู่ ขอแค่ตอนที่พวกเขารู้ถึงผลของสงครามซึ่งไม่เป็นผลดีอยู่ในราชสำนัก ก้าวออกมาประณามการปกครองอย่างป่าเถื่อนของแคว้นศัตรูอย่างเดือดดาลก็สิ้นเรื่องแล้ว!

ในเมื่อรู้จักกินเงินเดือน ก็ต้องรู้จักสร้างชื่อเสียงของขุนนางน้ำดีด้วยเช่นกัน

ส่วนความตั้งใจที่แท้จริงนั้น?

จะสำคัญไปกว่าเงินได้อย่างนั้นหรือ?

จะสำคัญไปกว่าอำนาจได้อย่างนั้นหรือ?

จะสำคัญไปกว่าชีวิตแสนสำราญและไร้ซึ่งความกังวลได้อย่างนั้นหรือ?

ขุนนางในราชสำนักก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ ราษฎรธรรมดา ๆ ทั่วไปก็ยิ่งเป็นแบบนี้กันเข้าไปใหญ่

เพียงแต่หลังจากพักผ่อนหรือเวลาว่างก็จะเป็นกังวลเรื่องสถานการณ์ในใต้หล้าอยู่เป็นครั้งคราว แต่หลังจากนั้นเมื่อกินข้าวอิ่มดื่มเหล้าจนสำราญก็จะลืมไปหมดสิ้น และใช้ชีวิตดังเดิม

ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้ฟาดสายฟ้าดังกึกก้อง ก็มีแต่จะเก็บเสื้อผ้าให้ทันท่วงที ส่วนเรื่องอื่นไม่แยแสใด ๆ หรอก

ณ จวนเหยียนอ๋องขององค์ชายสี่

องค์ชายสี่นั่งอยู่ในลานของจวน มองดูอากาศแล้วก็รู้สึกเย็นยะเยือกอยู่เล็กน้อย เขาลอบขมวดคิ้วเข้าหากัน

พ่อบ้านยืนอยู่ข้างกายเขา

ยกกาน้ำชามาเทให้เขา พลางฟังเขากำชับสั่งงาน

“ดูอากาศนี่สิ เหมือนฝนจะตกห่าใหญ่เลย”

องค์ชายสี่เบือนหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเสียงเบา

นัยน์ตาขององค์ชายสี่พลันประกายความสงสัย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

“คดีที่กรมอาญากับศาลต้าหลี่ร่วมกันสืบสวน...นี่น่าสนใจอยู่หน่อย ๆ นะ นอกเสียจากว่าเสด็จพ่อจะมีรับสั่งด้วยองค์เองแล้ว สองกองกำลังนี้ไม่มีทางไปด้วยกันอย่างแน่นอน น่าสนใจทีเดียว เจ้าส่งคนลอบติดตามไปที ดูว่าเป็นเรื่องอะไร”

“ขอรับ ท่านอ๋อง!”

องค์ชายสี่พยักหน้า

ทันใดนั้นเขาก็จิบชาคำหนึ่ง เมื่อรู้สึกชุ่มชื่นคอแล้ว ถึงได้เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งว่า

“จริงสิ ช่วงนี้น้องสามกับน้องห้าสองตาทึ่มของข้านี่เป็นเช่นไรบ้าง? มีการเคลื่อนไหวอะไรหรือไม่?”

พ่อบ้านส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะเรื่องที่หาเรื่องท่านหญิงจ้าวกับยอดหญิงหวัง...ท่านอ๋องทั้งสองก็ราวกับค่อนข้างระแวดระวังมากขึ้น ยังไม่มีการเคลื่อนไหวที่เด่นชัดใด ๆ”

เมื่อองค์ชายสี่ได้ยินดังนั้น ก็พลันขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ระแวดระวังไปทำไม? ข้าทำไปก็เพื่อให้พวกเขาไปรนหาที่ตาย หากระแวดระวัง แผนของข้าก็ไม่ล้มเหลวหรอกหรือ? นี่ไม่ได้การแล้ว!”

“หากพวกเขาไม่ลงมือ แล้วจะยั่วโมโหน้องหกคนดีของข้าได้อย่างไรกัน? น้องหกของข้าป้องกันศัตรูอยู่ที่ด่านชายแดน สร้างความดีความชอบในการรบชนะ ทว่ากลับมีคนไปทำให้ของของเขาต้องแปดเปื้อน กระทั่งแตะต้องผู้หญิงของเขา...เจ้าว่า เขาจะไม่โมโหได้หรือ? จะไม่เดือดดาลได้หรือ?”

“สิ่งที่ข้าต้องการคือความโมโหและความเดือดดาลของน้องหก! ตอนนี้พวกเขากลับไม่ลงมือ เช่นนั้นจะได้ผลอย่างไรเล่า? พวกเขาจะระแวดระวังไม่ได้สิ! พ่อบ้าน เรื่องนี้ต้องให้เจ้าไปจัดการที พวกเขาระแวดระวังอย่างนั้นหรือ? นั่นไม่ได้สิ เจ้าไปสั่งสอนพวกเขาทีว่าต้องจัดการเรื่องอย่างไร ข้าไม่ต้องการให้ระแวดระวัง!”

สีหน้าของพ่อบ้านเคร่งเครียด ก่อนจะค่อย ๆ กัดฟันเอ่ยขึ้นว่า

“ขอรับ ท่านอ๋อง!”