องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 86

อวี้เจียปิดปากหัวเราะราวกับกระดิ่งเงินทันที รอยยิ้มมีเสน่ห์ประมาณหนึ่ง พูดขึ้นว่า

“ท่านอ๋องถ่อมตัวไปแล้ว บทกลอนที่ท่านแต่งขึ้นในงานเลี้ยงวันนั้นยังเล่าลือในเมืองหลวงจวบจนถึงบัดนี้ เวลานี้ท่านอ๋องคืออัจฉริยะทรงอิทธิพลนะเพคะ”

หลี่จุ่นได้ยินแล้วก็ตกใจ

แพร่ไปเร็วอย่างนั้นเลยหรือ

อวี้เจียมองหลี่จุ่น นัยน์ตาขยับเล็กน้อย ฉายรอยยิ้มนิด ๆ แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า

“แต่ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพราะอยากขอคำชี้แนะเรื่องปัญหาสามข้อของท่านหยางหมิงในวันนั้นกับท่านอ๋องสักหน่อย”

หลี่จุ่นหัวใจรัดแน่นฉับพลัน นัยน์ตาแน่นิ่ง กลับขมวดคิ้วพูด

“ปัญหาสามข้อนั้น ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เหตุใดท่านหญิงจึงมาถามเอากับข้าเล่า”

นัยน์ตาอวี้เจียสั่นไหวเล็กน้อย หัวเราะเสียงเบาตอบ “อวี้เจียคลุกคลีกับเครื่องหอมมานานหลายปี ดังนั้นจมูกจึงไวต่อกลิ่นเป็นพิเศษ บนตัวท่านหยางหมิงมีกลิ่นหอมพิเศษอย่างหนึ่ง และท่านอ๋องก็มีกลิ่นหอมนั้นเช่นกัน เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญกระมัง”

หลี่จุ่นเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน แต่สีหน้ายังคงนิ่ง ยิ้มพูด

“มีกลิ่นหอมคล้ายกันน่าจะเป็นเรื่องปกติกระมัง เห็นว่าผู้สันโดษหยางหมิงสวมหน้ากาก มิได้เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง ไม่แน่ว่าข้าจะเจอกับเขาบนถนน กลิ่นจึงติดมา บังเอิญได้ ๆ”

จบกัน!

ผู้หญิงคนนี้อาจจะรู้ฐานะของเขาแล้ว!

ตายละหว่า!

อวี้เจียกลับยิ้มแบบมีความหมายโดยนัย จ้องหลี่จุ่น จ้องจนหลี่จุ่นรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย ลุกขึ้นพรวดแล้วพูด

“คือว่า... ท่านหญิง หากไม่มีธุระอะไร ข้าจะขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน ท่านหญิงก็พักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ”

“เพคะ ท่านอ๋อง” อวี้เจียพยักหน้าน้อย ๆ นัยน์ตาอมยิ้ม

นางจ้องเขม็งอยู่ลึก ๆ

แม้องค์ชายหกผู้นี้จะไม่ใช่หวังหยางหมิงนั่น แต่ต้องมีความเกี่ยวข้องกับหวังหยางหมิงมากแน่ ไม่อย่างนั้นกลิ่นบนตัวจะไม่มีทางเหมือนกัน

หลี่จุ่นสาวเท้าเร็วออกจากห้องโถงทันที ตรงดิ่งไปทางตำหนักบรรทมของตัวเอง

ตายแล้ว!

ผู้หญิงคนนั้นมีจมูกหมาหรืออย่างไร!

ได้กลิ่นตัวของเขาด้วย แต่... ตัวเขามีกลิ่นอะไรหรือ

ทำไมเขาไม่ได้กลิ่นล่ะ

หลี่จุ่นดมกลิ่นของตัวเอง กลับไม่ได้กลิ่นอะไร

โหลวฮวนฮวนหันหน้ามาทันที นัยน์ตางามพกพาความเย็นชาเล็กน้อย ตอบอย่างไม่เกรงใจสักนิด “ให้นางออกไป!”

หลี่จุ่นพลันอึ้ง ถามขึ้น “ทำไม นางหาเรื่องเจ้าหรือ”

โหลวฮวนฮวนตอบชืด ๆ “ข้าไม่ชอบนางจิ้งจอกแคว้นหลาง!”

หลี่จุ่นบ่นในใจทันที ตัวเองยั่วสวาทมากกว่านางอีกนะ...

“ขออภัย ๆ”

หลี่จุ่นกำหมัดขอโทษต่ออวี้เจียทันที จากนั้นก็ลากตัวโหลวฮวนฮวนไป ก่อนจะตำหนิเบา ๆ

“เจ้าคิดจะทำอะไร นางคือราชทูตนะ เป็นอาคันตุกะจากแดนไกล! ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าทำอย่างนี้กับนางเด็ดขาด!”

“ทำไม เจ้าชอบนางหรือ” โหลวฮวนฮวนหัวเราะทันที รอยยิ้มมีเสน่ห์ยั่วยวน “เจ้าคนแซ่หลี่ ข้าไม่ยอมให้เจ้าชอบนางนะ!”

“ข้า...”

หลี่จุ่นตาโต “ใครบอกว่าข้าชอบนาง เจ้าสรุปแบบนี้ได้อย่างไร อีกอย่าง ข้าจะชอบนางหรือไม่ เจ้าก็ยุ่งไม่ได้กระมัง!”

โหลวฮวนฮวนหัวเราะหึ ๆ พูดด้วยสีหน้าดูถูก

“ผู้ชายอย่างพวกเจ้าก็เป็นพวกบ้ากามทั้งนั้น เห็นผู้หญิงสวย ๆ ก็ชอบไปหมด ตัณหาจัด! ถึงอย่างไรข้าก็พูดชัดเจนแล้ว ห้ามเจ้าชอบนาง ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง ถึงเวลาข้าก็ใช้ดาบสับเจ้าซะ!”