องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 87

“ข้า...”

หลี่จุ่นอ้าปากตาโต อยากพูดด้วยเหตุผลสักหน่อย

แต่โหลวฮวนฮวนบิดบั้นท้ายเดินเฉื่อยออกไปแล้ว

หลี่จุ่นเดือดดาลด่าทอออกไปทันที “พิลึกคน!”

เขากลับมายังลานบ้าน เห็นอวี้เจียกำลังพลิกดอกสุ่ยเซียนที่กำลังเบ่งบานงดงามอยู่ จึงเดินไปหาแล้วพูดว่า

“อย่าได้ใส่ใจเรื่องเมื่อครู่เลยนะ นางเป็นคนพูดไม่ค่อยคิด”

อวี้เจียยิ้มแย้มราวกับสายลมฤดูวสันต์ ส่ายหน้าน้อย ๆ ตอบ

“อวี้เจียไม่ใส่ใจหรอก”

“เช่นนั้นก็ดี” หลี่จุ่นหัวเราะแห้ง

จากนั้นก็มองอวี้เจียในชุดสีเขียวปลอด ดูแล้วสดชื่นคล่องตัว เมื่อสวมชุดสีนี้ เสน่ห์เย้ายวนชวนให้คนประทับใจลดน้อยลง กลับกัน มีความงดงามสดใสอีกอย่างหนึ่งโดดเด่นขึ้นมาก

หลี่จุ่นกล่าวชมทันที “คิดไม่ถึงว่าพอท่านหญิงอวี้เจียสวมชุดสตรีราชวงศ์อู่เราแล้ว จะเหมาะสมงามตาเช่นนี้ ท่านหญิงอวี้เจียงามเป็นหนึ่งในแผ่นดิน ท่วงทำนองสดใส”

อวี้เจียตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเสียงเบา แววตาเจ้าเล่ห์เล็กน้อย เอ่ยลอย ๆ “ความหมายของท่านอ๋องคือ ก่อนหน้านี้อวี้เจียไม่งามหรือ”

หลี่จุ่น “...”

พอ ฉันไม่คบหากับผู้หญิงอย่างพวกเธอแล้ว!

ไปไกล ๆ ฉันเลย!

ขณะหลี่จุ่นกำลังจุกอก หยางจงก็วิ่งมาพอดิบพอดี

“ท่านอ๋อง ได้ยินว่าจวนเราจะรับองครักษ์ ด้านนอกจึงมีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งมาออกันอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“ไป ไปดูกัน!” หลี่จุ่นหาข้ออ้างไปทันที

อวี้เจียมองเงาแผ่นหลังที่จากไปของหลี่จุ่น ปิดปากหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มงดงามประทับใจ จากนั้นจึงพึมพำว่า

“อ๋องคนนี้น่าสนใจทีเดียว”

พอหลี่จุ่นและหยางจงไปถึงหน้าจวนก็เห็นโหลวฮวนฮวนในท่วงท่าองอาจกล้าหาญยืนกอดกระบี่ยาว นัยน์ตางามแลกลุ่มชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านนอก ให้พวกเขาแสดงฝีมือการต่อสู้ทีละคน

“ท่านอ๋อง นาง...” พอหยางจงเห็นอย่างนี้ก็ตกใจ

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเหมือนกัน เดินไปข้างหน้าถาม “เสี่ยวฮวนฮวน นี่เจ้าทำอะไรน่ะ”

โหลวฮวนฮวนเหล่ตามองเขาแบบชืด ๆ เหลือกตาขาวพลางตอบ

“อย่างไร ไหนท่านอ๋องบอกว่าข้าคือหัวหน้าองครักษ์ของจวนนี้มิใช่หรือ ในเมื่อเป็นลูกน้องของข้า ข้าก็ต้องตั้งใจเลือกสิ”

เอิ่ม...

หลี่จุ่นและหยางจงหมดคำพูดฉับพลัน

โหลวฮวนฮวนจะคัดเลือกคน หลี่จุ่นก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าพูดผิดหูเพียงนิดเดียว ผู้หญิงคนนี้ก็จะชักดาบ เขาไม่กล้าแหยมหรอก

จ้าวเฟยเอ๋อร์หน้าแดงซ่าน นี่เขาเจาะจงเอามาให้นางเลยหรือ

นางเปิดกล่องข้าว พอเห็นเต้าหู้คลุกหอมในนั้นแล้วก็เกิดความอยากอาหาร

แต่หลี่จุ่นอยู่ที่นี่ นางจึงสงบเสงี่ยม

“กินเถอะ ไม่มีคนนอกอยู่ด้วยสักหน่อย” หลี่จุ่นหัวเราะ มองความคิดของนางออก

จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้า สีหน้าแดงระเรื่อมากกว่าเดิม คีบเต้าหู้กินเดี๋ยวนั้น

“วันนี้ทรงเอาเต้าหู้มาให้หม่อมฉันโดยเฉพาะหรือเพคะ” จ้าวเฟยเอ๋อร์ถามเบา ๆ

หลี่จุ่นส่ายหน้า พูดจุดประสงค์โดยตรง “ขอพูดตามตรง วันนี้ที่ข้ามา เพราะอยากร่วมมือทำการค้ากับเจ้า”

“ร่วมมือหรือ”

นัยน์ตางามจ้าวเฟยเอ๋อร์ขยับ เงยหน้ามองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าฉงน “ท่านอ๋องจะทำการค้าหรือเพคะ”

หลี่จุ่นพยักหน้าน้อย ๆ “ถูกต้อง แต่... ข้าไม่อยากใช้ฐานะอ๋องทำการค้า ดังนั้นก็เลยมาปรึกษากับเจ้า”

“ท่ายอ๋องทรงอยากทำในนามของหม่อมฉันหรือเพคะ” จ้าวเฟยเอ๋อร์ชาญฉลาด เดาความคิดของหลี่จุ่นออกทันที

“มิผิด”

หลี่จุ่นยิ้ม “ท่านหญิงจ้าวฉลาดยิ่งนัก”