องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 88

ดวงตาหงส์เรียวยาวจ้าวเฟยเอ๋อร์ ในเป็นตะขอ นอกกระดกขึ้น

คิ้วใบหลิวโค้งงอ นัยน์ตาเป็นประกาย

จมูกได้รูปงดงาม

เป็นสาวงามหมดจด กระทั่งถ้าแต่งตัวยั่วยวนสักหน่อย ยังจะลวงวิญญาณบุรุษได้มากกว่าโหลวฮวนฮวน

หลี่จุ่นมองตาค้างเล็กน้อยแบบควบคุมตัวเองไม่อยู่

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองหลี่จุ่นที่อยู่ ๆ ก็จ้องตัวเอง ใบหน้าจึงแดงฉับพลัน เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

“เช่นนั้นท่านอ๋องทรงอยากร่วมมืออย่างไรเพคะ”

นางรู้สึกว่าสายตาของหลี่จุ่นในเวลานี้ผิดปกติเล็กน้อย เหมือนหมาป่าที่จ้องเหยื่อ ในดวงตาฉายอารมณ์ประหลาด ทำให้หัวใจนางกระวนกระวายอย่างไม่มีสาเหตุ

“แค่ก”

หลี่จุ่นรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียมารยาท จึงไอแห้งแก้เก้อก่อนจะตอบ “พวกเราหาที่สงบ ๆ ปรึกษากันเถอะ ที่นี่ไม่เหมาะจะคุยธุระ”

จ้าวเฟยเอ๋อร์นัยน์ตางามขยับเล็กน้อย เอ่ย “เช่นนั้นก็ไปสวนด้านหลังเถอะเพคะ”

“ได้”

จ้าวเฟยเอ๋อร์วางเต้าหู้ใส่ในกล่องข้าวเหมือนเดิม จากนั้นก็ยกเดินไปสวนด้านหลังกับหลี่จุ่น

เมื่อมาถึงศาลาหนึ่ง จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็วางกล่องข้าวแล้วพูดว่า “ที่นี่ห่างไกลเงียบสงบ ทั้งยังไม่มีคนมา ท่านอ๋องวางพระทัยตรัสได้เพคะ”

“อืม”

หลี่จุ่นพยักหน้า นั่งลงบนเก้าอี้ เอ่ย “การค้านี้ของข้าง่ายมาก ก็คือขายเต้าหู้”

“เต้าหู้หรือเพคะ” จ้าวเฟยเอ๋อร์แววตาประหลาดใจ

“ถูกต้อง ที่นี่เต้าหู้เป็นของที่หายาก ถ้าเอาออกมาขาย ข้ามั่นใจว่าต้องมีคนซื้อเยอะแน่” หลี่จุ่นยิ้มพูด

จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้าน้อย ๆ

นี่ก็จริง

ของสิ่งนี้ต่อให้เป็นนางที่เคยชินกับอาหารเลิศรส กินแล้วยังคะนึงหาไม่รู้จบ ต้องมีคนชอบแน่

“ถึงตอนนั้นข้าจะทำอีกหลายแบบ อย่างเช่นเต้าหู้ผัดซอสแดง ผัดเต้าหู้เสฉวน แผ่นเต้าหู้ผัดหมู เต้าหู้เหม็น เต้าฮวยอะไรพวกนี้”

หลี่จุ่นเริ่มสาธยายอาณาจักรเต้าหู้กับของตัวเองกับจ้าวเฟยเอ๋อร์ จ้าวเฟยเอ๋อร์ฟังอย่างมีสมาธิมากทุกที

คิดไม่ถึงว่าเต้าหู้จะมีวิธีการทำมากมายหลายหลากอย่างนี้ ที่แท้ที่ตัวเองกินเป็นแค่ส่วนเล็ก ๆ เท่านั้น

และคิดไม่ถึงว่าในหัวของหลี่จุ่นจะมีกลยุทธ์การค้ามากมาย เหลือเชื่อจริง ๆ

เมื่อสาธยายกับจ้าวเฟยเอ๋อร์เสร็จ หลี่จุ่นก็เห็นความเป็นไปได้จากใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์ จึงเริ่มพูดถึงเรื่องการแบ่งผลกำไร

“สำหรับกำไร พวกเราจะแบ่งกันคนละครึ่ง เพราะนี่คือแผนการค้าที่ข้าเสนอ และเป็นสิ่งที่ข้าคิดค้นขึ้นมา ดังนั้นท่านหญิงจ้าวคิดเห็นอย่างไรบ้าง จะร่วมมือทำการค้านี้กับข้าหรือไม่” หลี่จุ่นยิ้มพูด

จ้าวเฟยเอ๋อร์ตะลึงงัน

เต้าหู้ตำรับจ้าว

เต้าหู้หรือ

เต้าหู้คือสิ่งใด

ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย!

บรรดาคนที่ผ่านทางมาล้วนทำหน้าประหลาดใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์ อยากรู้อยากเห็นสักหน่อย แต่ตรงประตูร้านแปะประกาศว่า

วันที่สิบแปดเดือนสิบสองเปิดกิจการ!

วันที่สิบแปดเดือนสิบสองหรือ

ยังอีกตั้งหลายวันแน่ะ

แต่เรื่องที่มีร้านใหม่ปรากฏกลับเผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว

คำศัพท์ใหม่ปรากฏขึ้นแล้ว ทำให้คนรู้สึกประหลาดใจมาก แน่นอนว่าต้องพูดปากต่อปาก คำว่า ‘เต้าหู้’ จึงขยายอยู่ในเมืองหลวงด้วยความรวดเร็ว

ขุนนางจำนวนมากต่างได้ยินคำศัพท์นี้แล้ว

เมื่ออัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังโส่วหนิงประชุมขุนนางเสร็จ ก็สนทนากับเพื่อนร่วมงานเรื่องคำศัพท์นี้ที่ได้ยินมา แล้วจู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าบุตรสาวตัวเองเหมือนเคยพูดถึงคำนี้ ดังนั้นจึงกลับบ้านถามบุตรสาว

นัยน์ตางามหวังเยียนหรันเบิกกว้าง พูดขึ้นด้วยโทสะพลัน

“ท่านอ๋องตัวดี จะขายเต้าหู้ก็ไม่บอกข้า!”