องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 89

จวนจิ่งอ๋อง

เช้าตรู่ หลี่จุ่น โหลวฮวนฮวนและอวี้เจียล้อมวงกินอาหารเช้าด้วยกัน แน่นอนว่ารับมือสองนางลำบาก จ้องกันไปจ้องกันมาเป็นระยะ มีท่าทีน้ำมิอาจเข้ากับไฟ

หลี่จุ่นไม่กล้าให้พวกนางจ้องกันนานเกินไป กลัวว่าพวกนางจะลงมือวิวาท จะเสียภาพพจน์ได้

“เอ๊ะ มีคนซื้อเต้าหู้ของเจ้าจริงหรือ รสชาติแย่ออกอย่างนั้น!” โหลวฮวนฮวนตักเต้าฮวยขึ้นมาช้อนหนึ่ง เคี้ยวพลางเหลือบมองหลี่จุ่น

หลี่จุ่นปราดมองเต้าฮวยตรงหน้านาง จากนั้นก็หัวเราะพูดว่า “ต้องมีคนซื้อสิ ไม่ชอบเต้าหู้ก็ชอบของสิ่งอื่นได้ อย่างเช่นเต้าฮวยตรงหน้าเจ้าอย่างไรเล่า”

หลี่จุ่นคิดไม่ถึงว่าโหลวฮวนฮวนจะไม่ชอบกินเต้าหู้ นางกลับไม่ชอบรสเลิศที่คนอื่นว่าสักนิด

แต่... อย่างไม่รู้ตัว นางกลับชอบเต้าฮวย

แล้วยังเป็นเต้าฮวยแบบเค็มด้วย

โหลวฮวนฮวนอึ้ง จากนั้นก็พูดว่า “นี่ก็ทำมาจากเต้าหู้หรือ”

อวี้เจียยิ้มเย้ยทันที “แม่นางฮวนฮวนกินเต้าฮวยไปสองวัน หรือไม่รู้ว่านี่ทำมาจากเต้าหู้เป็นหลักหรือ จริงสินะ ที่เจ้าดื่มเมื่อครู่ นั่นเรียกว่าน้ำเต้าหู้ ทำมาจากวัตถุดิบเดียวกับเต้าหู้เหมือนกัน”

โหลวฮวนฮวนใบหน้าเปลี่ยนสีพลัน แต่อย่างไรก็ต้องรักษาหน้าไว้ก่อน จึงแสยะยิ้มพูด “ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร อย่าพูดเพ้อเจ้อหน่อยเลย เชื่อไหมข้าจะสับเจ้าซะ!”

“มิกล้า ข้าอ่อนแออย่างนี้ รับหนึ่งดาบของแม่นางฮวนฮวนไม่ไหวหรอก” อวี้เจียพูดเสียดสีชืด ๆ

“เจ้า!”

โหลวฮวนฮวนโมโหจนจะชักดาบ หลี่จุ่นจึงรีบกดนางเอาไว้ แล้วพูดว่า

“เอาละ กินข้าวดี ๆ เถอะ”

“ฮึ! ข้าไม่กินแล้ว!”

โหลวฮวนฮวนกล่าวด้วยความโมโหโทโส

พอลุกขึ้นจะไป กลับนึกถึงเต้าฮวยบนโต๊ะ จึงย้อนกลับมาเอามันไปด้วย

หลี่จุ่นส่ายหน้า มองอวี้เจีย “ท่านหญิง ไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ว่าหลักการทำเต้าหู้ของข้าเร็วเพียงนี้นะ”

อวี้เจียยิ้มน้อย ๆ ส่ายหน้าตอบ “ยังไม่แน่ชัดเพคะ อย่างน้อยก็ไม่รู้ว่าจะขึ้นรูปเต้าหู้ได้อย่างไร”

หลี่จุ่นหรี่ตามอง แต่แล้วจู่ ๆ ก็หัวเราะพูด “เออ อวี้เจีย ข้ามีเรื่องหนึ่งจะหารือกับเจ้า”

อวี้เจียอึ้ง

นัยน์ตางามมองหลี่จุ่นด้วยความระแวง หลังจากคลุกคลีกับหลี่จุ่นในหลายวันนี้ นางสังเกตรู้แล้วว่าหากหลี่จุ่นทำหน้าอย่างนี้ ต้องไม่มีเรื่องดีแน่

“เชิญท่านอ๋องรับสั่ง”

หลี่จุ่นหัวเราะแหะ ๆ “ข้าขอถามเจ้า แคว้นหลางของพวกเจ้ามีนมจามรีเยอะหรือไม่”

“นมจามรีหรือเพคะ”

“หลี่จุ่น!”

ขณะทั้งสองกำลังกินอาหารอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงหวานดังขึ้น

หลี่จุ่นหันไปมอง เห็นหวังเยียนหรันแต่งองค์ทรงเครื่องสวยงามในชุดกระโปรงยาวขาวปลอด เดินฉับเข้ามาด้วยความเดือดดาล แล้วพูดว่า

“หลี่จุ่น ทรงไม่บอกหม่อมฉันว่าจะค้าเต้าหู้!”

แม่คนนี้โมโหจนเรียกชื่อหลี่จุ่นเลยจริง ๆ ไม่สนมารยาทราชวงศ์แม้แต่น้อย

“เยียนหรัน เจ้ามาได้อย่างไร” หลี่จุ่นอึ้ง

อวี้เจียย่อมรู้จักหวังเยียนหรัน แต่พอเห็นหวังเยียนหรันเรียกชื่อของหลี่จุ่นก็มองไปทางหวังเยียนหรันด้วยความตะลึง

หลี่จุ่นคืออ๋องเชียวนะ!

ทว่านางเห็นหลี่จุ่นไม่โกรธ ทั้งยังยิ้มหัวเราะฮ่า ๆ มองหวังเยียนหรันด้วยใบหน้าประจบอีก เมื่อนั้นในใจจึงบังเกิดความตะลึง

“ฮึ! ก็มาคิดบัญชีกับเจ้านั่นแหละ ในใจเจ้าไม่มีข้าเลย!” หวังเยียนหรันพูดด้วยความโกรธ สองมือเท้าเอว

ท่าทางแบบนี้น่ารักมาก

หลี่จุ่นทำหน้าเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม “พี่สาว ช่วงนี้พี่ไม่มาหาข้าเองนะ ข้าจะไปหาเจ้าก็ทำไม่ได้”