องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 90

หวังเยียนหรันทำหน้าหยิ่ง นั่งอยู่ข้างตัวหลี่จุ่นก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ฮึ ข้าไม่สน! ทั้งที่เจ้าทำอย่างนั้นกับข้า แต่ตอนนี้เรื่องสำคัญอย่างนี้กลับไม่บอกข้า ข้าโกรธแล้วนะ!”

เจ้าคนสมควรตาย!

นางเป็นอิสตรี ถ้าเอาแต่วิ่งโร่มาหาเขาทุกวัน นั่นมิถูกตำหนิแย่หรือ

คนอื่นจะเล่าขานอย่างไร

นางไม่มาหา เขาจะไปหาก่อนไม่ได้หรือ!

“ใช่ ๆ ๆ แม่คุณทูนหัว มา นี่คือชนิดเต้าหู้ที่ข้าเพิ่งศึกษาทำขึ้น เรียกว่าเต้าฮวย เค็มได้หวานได้ เจ้าจะเอาหวานหรือเอาเค็ม” หลี่จุ่นดันเต้าฮวยบนโต๊ะที่ยังไม่ได้กินให้นาง

“เต้าฮวยหรือ”

หวังเยียนหรันอึ้ง มองสิ่งที่เหนียวข้นเล็กน้อยตรงหน้า ถามด้วยใบหน้างามฉงน “นี่ต้องกินอย่างไร กินได้หรือ”

หลี่จุ่นพลันตอบ “กินได้น่า เจ้าลองกินดู เค็มได้หวานได้ อร่อยเหาะไปเลยละ”

หวังเยียนหรันคลายความโมโหระดับหนึ่ง ใช้ช้อนชิมรสเต้าฮวยทันที

ครู่หนึ่ง แม่คนนี้ก็เบิกตาโพลง “เต้าหู้ยังกินแบบนี้ได้ด้วยหรือ เยี่ยมมาก!”

“ชอบละสิ” หลี่จุ่นพูดกลั้วหัวเราะ

หวังเยียนหรันเหล่มองเขา ฮึดฮัดทีหนึ่ง ทว่าวาจาเรียบร้อยขึ้น “ได้ยินว่าทรงจะเริ่มขายเต้าหู้แล้วหรือเพคะ ท่านพ่อของหม่อมฉันยังได้ยินมาเลย”

หลี่จุ่นพยักหน้าพูด “ทีแรกคิดจะให้เจ้ามาเป็นหุ้นส่วน แต่เจ้าไม่มาหาข้าเลยนี่ ด้วยความจนใจ ก็เลยได้แต่ไปหาเฟยเอ๋อร์”

แน่นอนว่าหลี่จุ่นกุเรื่อง เขาไม่คิดจะไปหาหวังเยียนหรันแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้จึงพูดหวานปลอบใจเท่านั้น

“ทรงร่วมกับพี่เฟยเอ๋อร์หรือเพคะ” หวังเยียนหรันจดจ้องด้วยนัยน์ตางาม

หัวใจขมขื่นอย่างหนัก

เขาขายเต้าหู้กับจ้าวเฟยเอ๋อร์...

“ใช่ ก็ใช่นะสิ...”

หลี่จุ่นเริ่มหัวเราะแห้งแล้ว “เออ ไม่รีบนะ ข้ายังมีการค้าอีกมาก ถ้าเจ้าอยากทำ ถึงเวลาจะร่วมมือกับเจ้าแล้วกัน”

พอหวังเยียนหรันได้ยินก็เริงร่าทันที

ดูท่าในใจเขายังมีนางอยู่!

พูดด้วยความดีใจพลัน “เพคะ ตกลงกันแล้วนะเพคะ ห้ามเบี้ยวเล่า!”

“ได้ เอาตามนี้!” หลี่จุ่นยิ้มพูด ในใจโล่งอกเล็กน้อย

หวังเยียนหรันยิ้มหน้าบาน พลันรู้สึกว่าเต้าฮวยอร่อยกว่าเดิม

อวี้เจียเงียบตั้งแต่ต้นจนจบ ฟังการสนทนาของทั้งสองเงียบ ๆ สองคนนี้แหละ อย่างกับคู่รักคู่อาฆาต

รอจนจ้าวเฟยเอ๋อร์กลับไปแล้ว หวังเยียนหรันก็ทำหน้าไม่พอใจพูดขึ้นว่า

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันก็อยากเป็นเถ้าแก่เหมือนกัน...”

หลี่จุ่นอึ้ง ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เอาจริง ๆ เลยนะ ถ้าเจ้าจะทำการค้า พ่อเจ้าได้ตีขาเจ้าหักแน่”

ก่อนหน้านี้ถึงจะเอาใจบอกว่าต่อไปร่วมมือกับนางได้ แต่มันง่ายอย่างนั้นซะที่ไหน

พ่อค้าวาณิชย์จัดอยู่อันดับท้ายของชนชั้น ฐานะต่ำต้อยที่สุด

ในยุคสมัยนี้ ถึงจะไม่ใช้ลัทธิขงจื๊อเป็นวิถีหลัก แต่กระแสความคิดกลับไม่ต่างกันมาก ดูถูกพ่อค้าอย่างยิ่ง

หวังเยียนหรันเกิดในตระกูลใหญ่ บิดาเป็นอัครมหาเสนาบดีในรัชกาลปัจจุบัน ส่วนนางก็เป็นสตรี จะให้นางออกหน้าได้อย่างไร

จ้าวเฟยเอ๋อร์ต่างกัน นางคือเชื้อพระวงศ์!

หนำซ้ำยังเป็นหัวแก้วหัวแหวนของเหยียนอ๋อง มีชื่อเสียงอยู่กับตัว เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ นางทำอะไรไม่มีใครว่าอะไรหรอก ส่วนเหยียนอ๋องก็ได้แต่ตามใจนาง ไม่ควบคุมมาก

ด้วยเหตุนี้ ระหว่างพวกนางสองคน หลี่จุ่นจึงไม่พิจารณาหวังเยียนหรันอยู่แล้ว

“หม่อมฉัน...”

หวังเยียนหรันนึกฐานะของตัวเองขึ้นได้เหมือนกัน จึงอัดอั้นตันใจ

หลี่จุ่นหัวเราะก่อนจะพูดว่า “เจ้าไม่ต้องเป็นเช่นนี้หรอก ถ้าอยากจริง ๆ ข้ายังมีการค้าที่ไม่ใช่การค้าอยู่ มอบหมายให้เจ้าทำได้นะ”