องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 92

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน เต้าหู้สดในร้านก็ขายจนหมดเกลี้ยง เหลือแค่เต้าหู้แห้งที่ยังมีขายอยู่

จ้าวเฟยเอ๋อร์มาที่หลังร้านเพื่อจะแจ้งให้หลี่จุ่นทราบถึงสถานการณ์ หลี่จุ่นพยักหน้าทันทีแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “เฟยเอ๋อร์ ผลตอบรับของลูกค้าเป็นอย่างไรบ้าง”

ก่อนหน้านี้เขาเคยกล่าวไว้ว่า ควรใส่ใจกับการรวบรวมความพึงใจในการรับประทานอาหารของลูกค้า

จ้าวเฟยเอ๋อร์ตอบทันที “กราบทูลท่านอ๋อง ผลตอบรับของลูกค้าคึกคักดีเพคะ ต่างก็บอกว่าเต้าหู้ของเรารสชาติดีและอร่อยถูกปากมาก ๆ ลูกค้าหลายคนถึงกับบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะมาซื้ออีก นอกจากนี้ด้านนอกยังมีลูกค้าอีกหลายคนที่เข้ามากินไม่ได้ พอได้ยินว่าเต้าหู้ร้านเราขายหมดแล้วก็ผิดหวังไปตาม ๆ กันเพคะ ท่านอ๋อง”

หวังเยียนหรันอุทานอย่างมีความสุข “เยี่ยมมากเลย!”

หลี่จุ่นก็พยักหน้าทันที “แล้วเต้าหู้แห้งล่ะเป็นอย่างไร”

ตอนนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น หลี่จุ่นนำเต้าหู้แห้งไปทำเป็นอาหารประเภทเนื้อผัด ทำผัดผัก ให้ลูกค้าในร้านได้ลิ้มรส

แน่นอนว่าได้เตรียมเต้าหู้แห้งบางส่วนไว้สำหรับขายแยกเช่นกัน

รอยยิ้มจ้าวเฟยเอ๋อร์ปรากฏบนใบหน้า “เต้าหู้แห้งคนก็ชอบเยอะมากเหมือนกัน บางคนที่ไม่ได้กินเต้าหู้สด พอได้ลองชิมผัดเต้าหู้แห้งก็ซื้อกลับบ้านไปเป็นจำนวนมาก เต้าหู้แห้งที่เราเตรียมไว้ก่อนหน้านี้คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะขายหมดเช่นกัน”

“อืม ใช้ได้”

หลี่จุ่นพยักหน้าและกล่าวว่า “พรุ่งนี้ก็เตรียมเต้าหู้สดปริมาณเท่ากับวันนี้ รอดูอีกสักสองวัน ถ้าการตอบรับยังคงเหมือนเดิม ก็สามารถเปิดสาขาอื่นเพิ่มได้”

“รับทราบ ท่านอ๋อง!” จ้าวเฟยเอ๋อร์พูดอย่างมีความสุข

“เรื่องนี้ฝากท่านหญิงด้วย ข้าขอตัวกลับจวนก่อน พอปิดร้านก็ส่งคนมารายงานผลประกอบการวันนี้ให้ข้าก็พอแล้ว” หลี่จุ่นยืนขึ้น

“ผลประกอบการคือ...” จ้าวเฟยเอ๋อร์งุนงง

“ก็คือวันนี้ขายเงินได้เท่าไหร่” หลี่จุ่นพูด

“ได้เพคะ ท่านอ๋อง!”

หลี่จุ่นจากไป แน่นอนว่าหวังเยียนหรันก็ตามไปด้วย และทั้งสองก็กลับไปที่จวนจิ่งอ๋อง

เมื่อมาถึงจวนจิ่งอ๋องก็เพิ่งจะประมาณบ่ายแก่ ๆ

แต่ทว่าทันทีที่เขามาถึงจวนจิ่งอ๋อง โหลวฮวนฮวนก็เอามีดจ่อคอของหลี่จุ่นแล้วลากเขาเข้าไปในสวน ก่อนจะตะคอกอย่างรุนแรง

“ไอ้แซ่หลี่ เมื่อไหร่เจ้าจะหาแผนที่มาให้ข้า!”

วันที่เจ้าลัทธิจะมาเยือนเมืองหลวงก็กำลังใกล้เข้ามาทุกที ภายในใจของโหลวฮวนฮวนก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก

เดิมทีให้เวลาเขาหาภายในสามวัน แต่แล้วเจ้าหมอนี่กลับอยากจะขายเต้าหู้ นางจึงไม่ได้บีบบังคับต่อ ตอนนี้เต้าหู้ก็เริ่มขายแล้ว งั้นก็ถึงเวลากลับมาค้นหาแผนที่ตามเดิมแล้ว!

สมบัติพวกนั้นเขาก็ต้องการเช่นกัน แม้ว่าโหลวฮวนฮวนจะยอมแพ้ แต่เขาจะไม่ยอมแพ้ แน่นอนว่าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อค้นหามัน!

“หึ!”

โหลวฮวนฮวนส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา เก็บมีดแล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าค่อนข้างจริงจัง

“เอาล่ะ ข้ามีเวลาไม่มากแล้ว ถ้าถึงตอนนั้นยังหาแผนที่ไม่เจอ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด”

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของหญิงสาวคนนี้ หลี่จุ่นก็ขมวดคิ้วทันที พลางจิบน้ำแล้วถามอย่างระมัดระวัง

“เอ่อ...เสี่ยวฮวนฮวน เจ้าอยู่ในองค์กรใดองค์กรหนึ่งใช่หรือไม่ อย่างเช่น องค์กรอย่างเทียนตี้ฮุ่ยอะไรพวกนั้น”

โหลวฮวนฮวนเหลือบมองเขา “ไม่จำเป็นต้องบอก!”

“ข้า…”

หลี่จุ่นถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย ในขณะนี้เขาเพิ่งรู้สึกว่าเขากำลังหาเรื่องให้ตัวเองอับอายจึงลุกขึ้นและจากไป

โหลวฮวนฮวนมองที่แผ่นหลังของเขา ดวงตากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มอันมีเสน่ห์ปรากฏขึ้น ซึ่งดูเหมือนว่าจะทำให้คนทั้งโลกตกตะลึง