องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1009

หลิวเชียนเชียนสวมหมวกอีกครั้งแล้วพูดเสียงเบาว่า

“ค่อยยังชั่วหน่อย ข้านึกว่าเจ้าจะสร้างเรือขนาดใหญ่ที่นี่”

“ไม่ใช่เช่นนั้นแน่นอน”

เสิ่นเฟยพาหลิวเชียนเชียนและคนติดตามของนางมายังอู่ต่อเรือ เชิญพวกเขาให้นั่งพักและชงชามาให้ คนที่นำชามารินให้นั้นต่างมองไปที่สาวสวยไม่วางตา

“มองอะไร ยังไม่ออกไปอีก!”

เสิ่นเฟยดุลูกน้องและพูดกับอีกฝ่ายอย่างเคารพว่า

“พวกเขาหยาบคายยิ่งนัก ไม่เคยเห็นคนเช่นพวกท่านมาก่อน ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย”

หลิวเชียนเชียนไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ นางหยิบชาขึ้นมาดมกลิ่น จากนั้นส่ายหัวและวางถ้วยชาลง สิบสองปิ่นหิรัญย์เข้าใจในทันที รีบหยิบน้ำแร่จากบนภูเขาออกมาและจับคู่กับชาที่ดีที่สุด และชงให้หลิวเชียนเชียน

เสิ่นเฟยเช็ดเหงื่อของเขา รู้สึกทึ่งที่ว่าหญิงรูปงามเหล่านี้ต่างมีเอกลักษณ์เป็นของตนเอง

ทันใดนั้นมีคนวิ่งพรวดเข้ามา

“แย่แล้ว เถ้าแก่เสิ่น!”

ช่างฝีมือรีบวิ่งเข้ามา

“ด้านนอกมีคนของหัวหน้าเฝิงมารอเป็นจำนวนมาก เขานำคนของทางการมาด้วย บอกว่าจะพาตัวเถ้าแก่ไป!”

เสิ่นเฟยรู้สาเหตุในทันที เขาจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและนั่งตัวตรง เขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่ออยู่ครู่หนึ่ง

“ฮูหยิน ท่าน...”

ในเวลานี้เสี่ยวเย่ว์แห่งสิบสองปิ่นหิรัญย์ก็ลุกขึ้นยืน ยกมือทำความเคารพหลิวเชียนเชียน และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เสิ่นเฟยไม่เข้าใจ หลิวเชียนเชียนจึงพูดขึ้น

“ให้ข้าจัดการเอง ท่านไม่ต้องกังวล หากไม่เชื่อใจข้า ออกไปดูเสียหน่อยจะเป็นไร”

ดังสุภาษิตที่ว่า แม้จะมีอำนาจมากแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจสู้อำนาจของคนในพื้นที่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งอยู่กับเขา เขารู้ดีว่าหัวหน้าเฝิงนิสัยแย่แค่ไหน กลัวว่าหญิงสาวเหล่านี้จะโชคร้าย จึงรีบวิ่งตามออกไป หากมีการต่อสู้ เขาต้องรีบออกไปจัดการ

คงหนีไม่พ้นกับการยอมจ่ายเงินจำนวนมาก

เมื่อเสิ่นเฟยออกไป เห็นด้านนอกโรงงานที่เต็มไปด้วยคนงานนับร้อยจากท่าเรือ

อีกทั้งเห็นเสี่ยวเย่ว์ที่นิ่งสงบ ยืนอยู่ต่อหน้าผู้ชายร่างใหญ่

“พวกเราจัดการพวกเขาเอง มีปัญหาอะไร!”

หัวหน้าเฝิงอึ้ง พร้อมกับยิ้มและตะโกนออกมาว่า

“เสิ่นเฟย ไอ้คนขี้ขลาด ให้ผู้หญิงออกมารับหน้าแทน เจ้ามันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!”

เสิ่นเฟยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินออกไป โค้งคำนับให้บรรดาพี่น้องของสำนักเฉา

“ข้าขอโทษหัวหน้าเฝิงด้วย ข้าจะชดเชยเงินให้ เจ้าแค่บอกตัวเลขข้ามา!”

หัวหน้าเฝิงไม่สนใจเจรจากับเสี่ยวเย่ว์เลยแม้แต่น้อย เขาผลักนางออกไปและเดินไปหาเสิ่นเฟย

“เจ้านี่ช่างเหลือเกิน ให้คนมาจัดการพี่น้องข้าไปกว่าสามสิบคน หากเจ้าอยากชดเชยให้ข้า เจ้าเอาอู่ต่อเรือให้ข้าเสียสิ มิฉะนั้น วันนี้ข้าจะให้คนของข้าทั้งหมดจัดการเจ้าให้ตายลงตรงนี้!”

เสิ่นเฟยเริ่มเป็นกังวล

“ไม่มีทาง! ตอนนี้ตระกูลเสิ่นเป็นของอาณาจักรฉิน พวกเจ้าเอาไปไม่ได้!”

“ไม่ได้ ข้าให้เขาทำเช่นนั้นไม่ได้ ข้าต้องจัดการก่อน!”

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะวิ่งหนี คนที่เห็นต่างอึ้งไปไม่คิดว่าเขาวิ่งไวขนาดนี้!

เสี่ยวเย่ว์เตรียมกลับไปรายงาน แต่เห็นเสิ่นเฟยวิ่งมายังท่าเรือ นางเองก็ตะลึงจนสติหลุดลอยไปเช่นกัน

หลิวเชียนเชียนและคนอื่นๆ ก็ออกมา

“เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น? คุณเสิ่นล่ะ?”

เสี่ยวเย่ว์ยกมือขึ้นรายงานว่า

“คุณเสิ่นไปที่ท่าเรือเพื่อพบท่านเจ้าค่ะ”

หลิวเชียนเชียนยิ้มเล็กน้อย

“ไปกันเถิดไปที่ท่าเรือและจัดการพวกสำนักเฉากัน!”

...

ที่ท่าเรือในเวลานี้ เรียกได้ว่าเต็มไปด้วยฝูงชนเลยทีเดียว

หัวหน้าสำนักเฉามีชื่อเสียงมาก และการมาเยี่ยมที่นี่ด้วยตัวเองเป็นเรื่องใหญ่มากเช่นกัน เจ้าของเรือไม่ว่าจะเป็นอาณาจักรจ้าว อาณาจักรอู๋ อาณาจักรหลู่ ถูกเรียกไปที่ท่าเรือทีละคน

ใขณะนี้ เรือที่ท่าเรืออาณาจักรอู๋แน่นมาก และเรือค้าขายสำนักเฉาหลายร้อยลำปิดกั้นการขนส่งทางน้ำ ใครเห็นฉากนี้ก็ต้องตกใจ

หัวหน้าเฝิงวิ่งกลับมาอย่างเร่งรีบ เมื่อเห็นภาพข้างหน้าเขาต้องตกใจเช่นกัน

“หัวหน้าสำนักเฉาอยู่ที่นี่ ข้า หัวหน้าเฝิง ชีวิตนี้ได้เจอเขาแล้ว ข้าไม่มีวันเสียใจ!”