องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1010

หลังจากได้ยินข่าว ไม่เพียงแต่หัวหน้าเฝิงเท่านั้นที่มาพบ แต่ยังรวมไปถึงคณะกรรมการอู่ต่อเรือที่นำโดยหวังจี้ตง หยางเหวินและคนอื่นๆ ด้วย

การขนส่งทางน้ำในใต้หล้านี้อยู่ใต้เขตอำนาจของสำนักเฉา ช่างต่อเรือ ชาวประมง และคนเฝ้าท่าเรือ ล้วนอยู่ในอำนาจของสำนักเฉา สำนักเฉาคือเจ้าเหนือหัวทางน้ำและมหาสมุทร

นอกจากนี้ คนที่ทำงานทางน้ำย่อมเคยได้ยินเรื่องของสำนักเฉามาก่อน เขาเป็นวีรบุรุษที่ข้าโจรสลัดได้ เป็นอันดับหนึ่งในยุทธภพ

ความลึกลับของนาง แม้แต่สำนักไป๋เสี่ยงเซิงก็ยังไม่เคยเห็น

มีข่าวลือว่าผู้นำสำนักเฉาเป็นผู้หญิง อีกทั้งยังมีหน้าตาสะสวย ไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก!

แน่นอนว่ามีพี่น้องสำนักเฉาหลายคนไม่เชื่อ เพราะหัวหน้าสำนักเฉาฆ่าโจรสลัดจำนวนมากขนาดนั้น ฆ่าคนนับหมื่น ทั้งแม่น้ำนองเลือด จะเป็นผู้หญิงได้อย่างไร

เมื่อทุกคนพูดเรื่องนี้ เสิ่นเฟยก็รีบวิ่งไปเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่ท่าเรือ เขายิ่งรู้สึกตกใจ

“เฮ้ย นั้นเสิ่นเฟย พี่เสิ่นใช่หรือไม่?”

“ทำไม ได้ยินว่าตอนเช้าเจ้ารีบมาก ทำร้ายร่างกายพี่น้องสำนักเฉา เจ้าช่างกล้าหาญเสียจริง!”

“ใช่น่ะสิ พี่น้องสำนักเฉาถูกเจ้าทำร้ายร่างกาย เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ”

“ถือว่ามีอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินคอยปกป้อง เกรงว่าวันนี้เจ้าคงเกือบตายแล้วจริงๆ”

หวังจี้ตงและคนอื่นๆ ไม่ลังเลที่จะพูดซ้ำเติม ทำให้เสิ่นเฟยใจเต้น เหตุผลที่เขาเร่งรีบขนาดนี้เพราะเขาอยากจะมีแสดงตัวก่อน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายโกรธ

สายตาของทุกคนที่จับจ้องมาที่เขา พี่น้องสำนักเฉาลงจากเรือทีละคน กินพื้นที่ทั้งท่าเรือในทันที

“เคยเห็นไหม พวกเขาล้วนเป็นคนที่ทำธุรกิจทางน้ำ ข้าโชคดีที่พอรู้จักบางคน และเคยขายเรือให้พวกเขา”

หวังจี้ตงทักทายอย่างมั่นใจ คิดอย่างใกล้ชิดกับเจ้าของเรือคนหนึ่ง

แต่ในขณะที่เขากำลังจะทักทาย เขากลับถูกผลักออก

“ถอยไป อย่าเข้ามายุ่ง”

กลุ่มคนเดินไปยังท่าเรือหมายเลขเจ็ดอย่างแข็งแกร่ง โค้งคำนับให้ชายสองคนอย่างเคารพ

“เข้าพบนายท้ายเรือซ้ายขวา!”

นายท้ายเรือสองคนนั้นเสิ่นเฟยรู้จัก เป็นคนที่ช่วยเขาจัดการกลุ่มพี่น้องสำนักเฉา

ในเวลานี้เสิ่นเฟยอึ้งไปในทันที ที่แท้เขาคือนายท้ายเรือซ้ายและขวา ถือว่าเป็นผู้พิทักษ์ซ้ายและขวาของสำนักเฉา

เป็นไปได้อย่างไรกัน?

เสิ่นเฟยคิดว่าพวกเขาเป็นแค่คนเดินเรือหรือไม่ก็คนคอยอารักษ์ขา ไม่คิดว่าสถานะของพวกเขาจะสูงขนาดนี้!

เมื่อรู้ว่าสองคนนั้นเป็นนายท้ายเรือ หัวหน้าเฝิงทักทายเขาด้วยรอยยิ้มทันที

“เข้าใจผิดแล้ว พวกเราคนกันเอง หากไม่รอมชอมปะทะกันเองจะเกิดความเสียหายได้ เข้าใจผิดกันแล้ว!”

“ตามคำสั่งของหัวหน้าสำนักเฉา จัดการหัวหน้าเฝิงเสีย!”

นายท้ายเรือฝั่งขวาออกคำสั่ง โดยไม่อธิบายอะไรทั้งสิ้น พี่น้องสองสามคนก็เริ่มลงมือ ผลักหัวหน้าเฝิงลงกับพื้น

“ทำอะไรกัน ข้าเป็นพี่น้องสำนักเฉาเหมือนกัน!”

นายท้ายเรือฝั่งซ้ายพูดออกมา

“เจ้ามันขยะ ปลาเน่าตัวเดียวเหม็นทั้งข้อง หุบปากมันเสีย!”

หลังจากนั้นในทันที ผู้หญิงเดินออกมาจากฝูงชน คนนั้นคือเสี่ยวเย่ว์ นางเดินตรงไปยังท่าเรือหมายเลขเจ็ด

“เข้าพบหัวหน้าขอรับ!”

คนหลายพันคนคุกเข่าลง หินก้อนหนึ่งทำให้เกิดคลื่นนับพัน พี่น้องสำนักเฉาต่างพากันคุกเข่าลง

“เข้าพบหัวหน้าขอรับ!”

ทุกคนจากสำนักเฉา รวมไปถึงคณะกรรมการอู่ต่อเรือหวังจี้ตง หยางเหวินและคนอื่นๆ บนท่าเรือต่างคุกเข่าลงแสดงความเคารพ

มีเพียงเสิ่นเฟยเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความมึนงง

นางคือหัวหน้าสำนักเฉา!

พระเจ้า!

หวังจี้ตงหันหน้าไปเห็นเสิ่นเฟยยืนอย่างกับคนโง่ เขาพูดจาเหน็บแนมว่า

“เจ้ายืนบื้ออะไรอยู่ ยังไม่คุกเข่าลงอีก เจ้าอยากตายก็อย่าทำให้พวกข้าต้องเดือดร้อนเลย!”

จากนั้นเสิ่นเฟยพลันตอบสนอง ขณะที่เขากำลังคุกเข่าลง หลิวเชียนเชียนตะโกนออกมาว่า

“คุณเสิ่นมาหาข้า ข้ามีเรื่องจะประกาศ!”

เสิ่นเฟยชี้ไปที่หน้าตัวเองด้วยความสับสน เดินไปหาด้วยความไม่เชื่อ

“ข้าหรือ?”

หลิวเชียนเชียนพูด

“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าแต่งตั้งให้คุณเสิ่น เสิ่นเฟยเป็นรองหัวหน้าสำนักเฉา!”