องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1014

วันแรกที่มาถึงเมืองถูเหอ จวนเจ้าเมืองไฟไหม้ นี่เป็นเรื่องบังเอิญมากที่สุดเรื่องหนึ่ง

ฉินเหยียนไม่พักผ่อนแล้ว เขาออกคำสั่งทันที

“ไป พวกเรารีบไปดูเสียว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เมื่อพวกเขาเดินมาใกล้จวนเจ้าเมือง เห็นคนรับใช้ของอาณาจักรฉินจำนวนมากมาช่วยกันดับไฟ ขุนนางอาณาจักรฉินบางคนเข้าไปช่วยดับด้วยเช่นกัน แต่ไฟกลับยิ่งลุกขึ้นเรื่อยๆ

“เร็วเข้า รีบเข้าไปช่วยดับไฟเร็ว!”

ฉินเหยียนเห็นเหตุการณ์นี้รีบตะโกนสั่ง

หลังจากที่หยางจิ่นซิ่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางพลันมีสีหน้าสับสน

“ฝ่าบาท หากพวกเราช่วยกันไปดับไฟ ใครจะคอยคุ้มกันท่านเล่า?”

ที่นี่คือเยี่ยนเป่ย หากที่นี่คืออาณาจักรฉินก็ว่าไปอย่าง อย่างจิ่นซิ่วเองก็ไม่ไว้ใจให้ฉินเหยียนอยู่คนเดียว

“พวกเจ้าไม่ต้องห่วงข้า ข้ามาที่นี่อย่างลับๆ แม้ว่าจะมีคนคิดทำร้ายข้า พวกเขาก็ไม่มีทางรู้ว่าข้าเป็นใคร ไปเร็วเข้า ดับไฟเป็นเรื่องสำคัญที่สุด!”

ฉินเหยียนพูดเร่งเร้า

“เพคะ!”

หยางจิ่นซิ่วได้ยินเช่นนั้นพลันกัดฟันแน่น หมุนตัวกลับพาคนไปช่วยดับไฟ

ด้วยความช่วยเหลือจากหยางจิ่นซิ่วและคนของนาง ไฟจึงค่อยๆ ดับลง

ในเวลานี้มีคนมากมายมารวมตัวกันเผื่อดูเหตุการณ์และชี้ไปมา

คำพูดหลายๆ คนไม่น่าฟัง ทำให้ฉินเหยียนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ไม่แปลกใจแล้วที่ฉินอวี่บอกว่ามีการต่อต้านเยอะมาก เขาสงสัยมาตลอดว่าการที่พี่ใหญ่ส่งเจ้าหน้าที่ไร้ความสามารถมาที่นี่หรือ

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาคิดมากไปและเข้าใจคนอื่นผิด

ไฟดับจนมอดไป คนที่มามุงรู้ว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว จึงแยกย้ายกลับ

ฉินเหยียนนำฉินอวี่และคนอื่น เข้าไปในจวนเจ้าเมืองที่ดำมอดไปทั้งหลัง

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนและอ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าหน้าที่อาณาจักรฉินหลายคนมีหน้าดำเพราะควันไฟ และต่างมีสีหน้าลำบากใจ ต่างพากันกล่าวทักทายอย่างเคารพ

“ลุกขึ้นมาเถิด”

ฉินอวี่กวาดสายตามองพวกเขาและถามเสียงทุ้มว่า

“ใครเป็นคนดูแลที่นี่?”

พวกเขาต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ จากนั้นมองไปที่ศพไหม้เกรียมที่อยู่ข้างพวกเขา

ตายแล้วหรือ?

ฉินเหยียนหนักใจขึ้นมาในทันทีและพูดด้วยเสียงทุ้ม

“พวกเขาล้วนเป็นคนดี จงรักภักดีและกล้าหาญเพื่ออาณาจักรฉิน มาเถิด พวกเรามาฝังศพให้พวกเขา พาพวกเขากลับบ้านเถิด”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

คนที่อยู่ด้านหลังก้าวไปอุ้มศพออกมา

ฉินเหยียนไม่พูดอะไร แต่สายตาเต็มไปด้วยความต้องการฆ่า

แต่เขายังมีเหตุผลเหลืออยู่ เขารู้ดีว่าการที่เข้าไปวุ่นวายโดยไม่มีหลักฐานนั้นเป็นเรื่องยุ่งยากกว่านี้มาก

เขามองไปที่เจ้าหน้าที่คนที่ปวดท้องแล้วถามว่า

“เจ้าชื่ออะไร? ตอนนี้ทำตำแหน่งอะไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาอึ้งไป จากนั้นตอบด้วยความเคารพว่า

“กระหม่อมชื่อจ้าวเหวิน เป็นเจ้าหน้าที่ทำบัญชีระดับล่างพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าขอประกาศว่าตอนนี้เจ้าได้ดำรงตำแหน่งแทนใต้เท้าซุน เจ้าพร้อมทำหน้าที่หรือไม่?”

ฉินเหยียนถาม

จ้าวเหวินสะดุ้งเล็กน้อย แต่แล้วดวงตาเขากลับแดงก่ำ จากนั้นคุกเข่าลงกับพื้นพูดเสียงสั่นว่า

“ใต้เท้าซุนเพิ่งจะเสียชีวิตได้ไม่นาน... กระหม่อม... กระหม่อมเกรงว่าจะไม่อาจทำหน้าที่แทนได้ เพราะกระหม่อมอาจทำให้ชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสีย ขออภัยที่ทำให้อ๋องเหยียนต้องผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวเหวินรู้สึกเศร้าเสียใจมากจริงๆ เขาและใต้เท้าซุนเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ทั้งสองมายังเยี่ยนเป่ยเพื่อพัฒนาพื้นที่ แต่ใต้เท้าซุนกลับต้องมาตายอย่างอนาถ

“ไม่มีอะไรที่เจ้าทำไม่ได้ เจ้าแค่ทำสิ่งที่ตนควรทำ และข้าจะล้างแค้นให้ใต้เท้าซุนอย่างแน่นอน”

ฉินเหยียนพูดอย่างหนักแน่น

ก่อนเขาจะมาที่นี่ เขาไม่เคยคิดว่าเยี่ยนเป่ยจะซับซ้อนขนาดนี้

เขารู้ดีว่าช่วงเวลาละเอียดอ่อนนี้ หากเขามุ่งเป้าทำร้ายชาวอาณาจักรเยี่ยน ไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลหรือไม่ก็ตาม คงต้องเกิดเรื่องวุ่นวายในอาณาจักรนี้อย่างแน่นอน