องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1022

“ข้าไว้หน้าเจ้าเกินไปสินะ? ยังจะพูดถึงทหารม้าเหล็กอาณาจักรฉินอีกนะ อ๋องอวี่แห่งอาณาจักรฉินของพวกเจ้า ไม่กล้าพูดอะไรเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าข้า ท่านอ๋องแห่งอาณาจักรฉินของพวกเจ้าก็เป็นแค่สุนัขรับใช้ รู้รึไม่?”

นักค้าขายนอนอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าที่งุนงง เขาจ้องหลิวชางด้วยใบหน้าที่ตะลึง จากนั้นก็กัดฟันพูดว่า

“พล่ามอะไรของนาย หากท่านอ๋องอวี่แห่งอาณาจักรฉินของเราอยู่ จะต้องบั่นคอพวกคนป่าเถื่อนที่ทำร้ายคนอื่นอย่างพวกเจ้าแน่นอน!”

“โอ้โห ปากแข็งจริงๆเลยนะ”

หลิวชางรู้สึกสนุกขึ้นมา เขามองไปที่คนอื่นๆแล้วยิ้มประชดพูดว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเจ้าปรนนิบัติเขาให้ดีละ ข้าอยากจะรู้จริงๆว่าปากของเขาแข็ง หรือหมัดของข้าแข็งยิ่งกว่า”

“ขอรับคุณชาย!”

ทันใดนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ถูมือแล้วพุ่งเข้าไป จากนั้นก็มีเสียงร้องอนาถดังไปทั่ว

หลิวชางยืนอยู่ด้านหนึ่งแล้วยิ้มมองทุกอย่างอย่างเย็นชา เมื่อทุกอย่างจบแล้วเขาจึงได้ย่อตัวลงตรงหน้าของนักค้าขายแล้วใช้มือตบใบหน้าของเขาแล้วพูดว่า

“เจ้าคนอาณาจักรฉินอย่างพวกเจ้า ต่อไปหากพบข้าก็คุกเข่าปรนนิบัติข้าซะ เข้าใจรึไม่?”

บัดนี้นักค้าขายคนนั้นใบหน้าฟกช้ำไปหมด ดวงตาแดงก่ำ เขาโกรธแค้นและเกลียดชังอย่างมาก แต่เขาถูกพวกมันกดเอาไว้กับพื้น ไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย

“หึ อาณาจักรฉินบ้าอะไรกัน ก็พวกขี้ขลาดกันหมดนั่นแหละ”

สุดท้ายหลิวชางก็ถุยน้ำลายใส่ตัวของนักค้าขาย จากนั้นก็เตรียมจะเดินจากไป

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตะโกนร้องไห้ดังมา “ท่านสามี!”

เมื่อทุกคนได้ยินก็รีบหันไปมอง และเห็นหญิงงามคนหนึ่งวิ่งเข้าไปหานักค้าขาย นางร้องไห้แล้วพูดว่า

“ท่านสามีเป็นอะไรไป อย่าทำให้ข้าตกใจสิเจ้าคะ”

นางคือภรรยาของนักค้าขาย เมื่อเห็นสภาพนั้นก็ตกใจอย่างมาก นางมุ่งความสนใจไปยังนักค้าขาย ไม่ได้สังเกตเห็นสายตาที่เร่าร้อนของหลิวชางเลย

ผู้ชายอาณาจักรฉินล้วนเป็นคนขี้ขลาด แต่ผู้หญิงอาณาจักรฉินช่างงดงามจริงๆ

สวมชุดงดงาม ผิวขาวเนียน แถมยังฉีดน้ำหอมของวิสาหกิจแห่งอาณาจักรฉินด้วย หอมจนไม่อาจห้ามใจไหว งดงามราวกับนางฟ้าบนสวรรค์

หลิวชางคว้ามือของหญิงงามอย่างอดไม่ไหว

“ทำอะไรเจ้า? ปล่อยข้านะ!” หญิงงามตะโกนอย่างตกใจเมื่อถูกจับ เขาอยากจะดึงแขนกลับมา

“หึหึ อย่ากลัวไปเลย ไปร่วมสุขกับข้าสักคืนเป็นอย่างไร?” หลิวชางยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วจะฉีกกระชากเสื้อผ้าของนาง

“ไม่!” หญิงงามรีบผลักเขาออก ในขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า “ช่วยด้วย มีคนลวนลามข้า!”

“ฮ่าๆ ช่วยด้วยรึ ฝันไปเถิด คนอาณาจักรฉินอย่างพวกเจ้ามีชะตาต้องถูกกลั่นแกล้งเมื่ออยู่ที่นี่!”

หลิวชางยิ้มอย่างชั่วร้าย เมื่อเห็นว่านางไม่ยอมให้ความร่วมมือจึงได้โบกมือแล้วพูดว่า

“ไปจับนางกลับไป คืนนี้เรามาลิ้มลองรสของหญิงสาวอาณาจักรฉินกันเถิด”

......

เมืองถูเหอ

ณ หอโคมเขียวที่ใหญ่ที่สุด แม้จะบอกว่าใหญ่ที่สุด แต่ที่จิงก็แค่บ้านสองชั้นที่สร้างด้วยไม้ไผ่เท่านั้น แต่ว่านี่ก็เป็นสถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเยี่ยนเป่ยแล้ว

เพราะถึงยามค่ำคืนแล้ว ลูกค้าที่มาก็ได้เลือกคนเอาไว้แล้ว เวลานี้ไม่มีลูกค้าใหม่เข้ามาแล้ว เหล่าหญิงสาวที่ไม่ถูกเลือกก็กำลังรวมตัวพูดคุยกัน

เมื่อพูดคุยกันแล้ว จู่ๆก็มีหญิงสาวคนหนึ่งส่ายหน้าแล้วหัวเราะพูดว่า

“นี่พวกเจ้ารู้หรือยัง? เจ้าพวกคนอาณาจักรฉินใช้เงินมหาศาลตามหาคนที่วางเพลิงจวนเจ้าเมืองเชียวนะ”

“จริงรึ? เมื่อกลางวันมีคนมาถามข้า แต่ข้าไม่ได้สนใจพวกเขา”

“จริงอยู่แล้วสิ พวกเขาติดป้ายประกาศแล้วว่าหากสามารถให้เบาะแสได้ ก็จะมอบเงินรางวัลหนึ่งหมื่นตำลึงให้ หากสามารถให้เบาะแสที่แม่นยำได้ ก็จะมอบเงินรางวัลหนึ่งแสนตำลึงเชียวนะ!”

“ว่าอย่างไรนะ? มากขนาดนั้นเชียว? หนึ่งหมื่นตำลึง ต่อให้เอาพวกเรามารวมกันมารับแขกมากมาย ก็ไม่มีทางได้เงินมากเพียงนั้นเลย”

“ก็เพราะคนอาณาจักรฉินโง่เขลาไงเล่า พวกเขาล้วนร่ำรวยอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่เราไม่มีวาสนานั้น หากรู้ว่าใครลงมือแล้วเราไปให้เบาะแส อย่าว่าแต่จะไถ่ตัวเองออกไปได้เลย จะซื้อหอโคมเขียวอีกสิบแห่งก็ยังได้”

เหล่าหญิงสาวพากันหารือกัน

ในขณะนั้นก็ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งหายใจเร็วขึ้น ร่างกายสั่นเทาขึ้นมา