องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1035

“ข้ารู้แค่ว่าหากพวกคนมีอิทธิพลเหล่านี้ยังมีอาหารให้ข้ากิน ไม่ขัดขวางการดำเนินชีวิตของพวกเรา ข้าก็ยอมที่จะสละชีวิต แต่พวกเขาล่ะ? พวกเขาปฏิบัติต่อเราอย่างไร? ในสายตาของพวกเขาพวกเราเป็นแค่ทาสก็เท่านั้น!”

“ใช่น่ะสิ พวกเขาปฏิบัติต่อเราอย่างไรบ้างล่ะ? ตอนนี้พวกเขาโดนโทษเช่นนี้แล้วก็สมควรแล้ว พวกเราไม่ใช่คนโง่!”

“นั่นน่ะสิ ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยในตอนนี้อาณาจักรฉินกำลังตัดสินแทนพวกเราอยู่!”

ประชาชนต่างแสดงความคิดเห็น ความเกลียดชังของพวกเราที่มีต่อตระกูลที่มีอิทธิพลในเยี่ยนเป่ยพลันระเบิดขึ้นอีกครั้ง!

หลิวชางได้ยินเสียงประชาชนรอบข้างกระซิบกระซาบ พลันหน้าซีดราวกับกระดาษ ใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

ฉินอวี่หยิบตราคำสั่งประหารขึ้นมา ยกขึ้นสูงและเหวี่ยงลงไป

แต่ในเวลานี้ทหารรายงานคำสั่งรีบรายงานขึ้นมาทันที

“กราบทูลรายงานท่านอ๋องอวี่ ด้านนอกประตูเมืองตะวันออกพบจางจื้อสยงพาคนจำนวนมากกพร้อมกับอาวุธหลากลายชนิด พวกเขากำลังบุกเข้ามาในเมืองพ่ะย่ะค่ะ!”

“เอ๋?”

ฉินอวี่ขมวดคิ้ว ถามออกไปว่า “มีจำนวนคนกี่คน?”

“ประมาณพันคน ดูจากเสื้อผ้าของพวกเขาแล้วเป็นประชาชนคนธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ!”

“ออกคำสั่งให้ทหารเฝ้าเมืองทางตะวันออกหยุดพวกเขาเอาไว้”

“ฮ่าๆๆ ในที่สุดพี่เขยก็มาถึงแล้ว!”

หลังจากที่หลิวชางได้ยินดังนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและหัวเราะออกมาเสียงดัง เขามั่นใจขึ้นมาในทันทีและขจัดความกลัวออกจากใจทั้งหมด

“ทุกคนอย่ากลัวเลย พวกอาณาจักรฉินฆ่าเราไม่ได้!”

เขาตะโกนบอกน้องชายที่อยู่ข้างๆว่า “ดูสิ พี่เขยมาช่วยพวกเราแล้ว พวกเราไม่ถูกประหารโทษแน่นอน!”

“ฮ่าๆ พี่เขยต้องได้รับจดหมายจากข้าและตรงมาที่นี่เพื่อช่วยเราแน่ๆ!”

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ตราบใดที่พี่เขยอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครทำร้ายพวกเราได้!”

คนที่เหลือต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

หลายๆ คนพลันรู้สึกมีความสุขที่รอดชีวิตในครั้งนี้

อ้ายซินเจวี๋ยหลัว ชางอี้ถึงกับใช้ไหล่ตัวเองสะกิดทหารที่คอยคุ้มกันเขา จ้องฉินอวี่ด้วยสายตาเอาชนะและหัวเราะเสียงดัง

“องค์ชายสารเลวเอ้ย ตอนนี้เจ้ายังจะกล้าฆ่าพวกเราอีกหรือ? ตอนนั้นพี่ใหญ่ให้เจ้าโค่นเขา เจ้ายังไม่กล้าโค่นเขาเลย ในเมื่อวันนี้เรื่องกลายเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าคงถูกกำหนดมาให้เป็นองค์ชายสารเลวไปตลอดชีวิต!”

หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น หลายคนก็หัวเราะออกมาเสียงดังเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าในเวลานั้นฉินอวี่อับอายแค่ไหน!

“องค์ชายสารเลวอย่างเจ้า ข้าขอแนะนำให้เจ้าอย่าดื้ออีกเลย รีบปล่อยพวกข้าไปดูแลพี่ใหญ่ของเราเถิด มิฉะนั้น... เฮอะ!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัว ชางอี้เยาะเย้ยครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยสีหน้าดูถูก

“มิฉะนั้น พี่ใหญ่ข้าจะฆ่าเจ้า แน่นอนว่ามันง่ายกว่าการฆ่ามดเสียอีก!”

ฉินอวี่ขมวดคิ้วกัดฟันแล้วออกคำสั่ง

ฉินอวี่ถ่มน้ำลายและประกาศกร้าวว่า

“อาณาจักรฉินของข้า มีแค่สุนัขที่เลี้ยงมาอย่างดีเท่านั้นถึงจะกล้าพูดเรื่องคุณธรรมและสายเลือดได้ การที่เอาเรื่องนี้มาพูดทำให้ข้าต้องหวาดกลัวเป็นเรื่องไร้สาระ ทหาร ประหารชีวิตต่อ!”

เขาคือฉินอวี่จอมขี้ขลาดหรือ?

แน่นอนว่าไม่ใช่

เขาต้องการฆ่าคนพวกนี้มานานแล้ว หากไม่นึกถึงสถานการณ์โดยรวม เขาจะยื้อมาถึงตอนนี้ทำไม?

อย่างไรก็ตามคนกลุ่มนี้ไม่สามารถแยกแยะสถานการณ์ได้ เช่นนั้นก็สมควรตายแล้ว!

“ฉินอวี่ เจ้าอย่างตายหรือ? ปล่อยข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

หลิวชางตื่นกลัว พร้อมตะโกนอย่างร้อนรน

เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องเหลือเชื่อ

จนกระทั่งตอนนี้ เขารู้สึกกลัวองค์ชายแห่งอาณาจักรฉินคนนี้แล้ว เขาเสียสติไปแล้ว!

อย่างไรก็ตามฉินอวี่ก็ยังไม่สนใจเขา

เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา บังคับคนกลุ่มนั้นให้คุกเข่าลงกับพื้น เพชฌฆาตเทเหล้าลงบนดาบพร้อมกับยกดาบสูงขึ้น

“ฉินอวี่ ปล่อยข้า ข้าจะไม่สร้างปัญหาให้อาณาจักรฉินอีกแล้ว ปล่อยข้า!”