องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1036

หลิวชางร้องไห้ น้ำตาไหลอาบแก้ม ใจเขาแหลกสลาย

เขายังไม่อยากตาย พี่เขยเป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในเยี่ยนเป่ย เขาเป็นเหมือนฮ่องเต้ในที่แห่งนี้ สามารถเสกทุกอย่างให้เป็นไปตามที่ใจเขาต้องการ เขาจะยอมตายได้อย่างไรกัน?”

สถานการณ์ของคนอื่นๆ ไม่ค่อยดีนัก สมาชิกในตระกูลจางพวกนั้นยังดี พวกเขาคุ้นเคยกับความตาย ในเวลานี้พวกเขาแค่มีท่าทีซึมๆ

สำหรับน้องชายของหลิวชาง พวกเขาล้วนเป็นชายหนุ่มมาจากตระกูลที่มีอิทธิพล พวกเขาไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ต่างพากันร้องไห้

“ข้าไม่อยากตาย ข้าเพิ่งจะได้ใช้ชีวิตเอง”

“ไว้ชีวิตพวกเราเถิด เราจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว จะทำตามกฎหมายอาณาจักรฉิน”

“แค่ไว้ชีวิตเราไว้...”

เสียงร้องคร่ำครวญดังไปทั่ว

ฉินอวี่เมินเฉย

คนพวกนี้รังแกประชาชนชายหญิงในเยี่ยนเป่ยทุกๆ ปี พวกเขาสมควรตายแล้ว!

เขายกตราคำสั่งประหารขึ้น สั่งตัดหัวอีกครั้ง

“วันนี้ข้าจะให้ความยุติธรรมแก่ประชาชนชาวเยี่ยนเป่ย แก่เจ้าหน้าที่ทางการของอาณาจักรฉินที่เสียชีวิตในต่างแดน และเจ้าหน้าที่อาณาจักรฉินที่ถูกทำร้ายจากพวกสัตว์ร้ายเหล่านี้ ข้าจะนำความยุติธรรมมาให้คนเหล่านั้นเอง!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ฉินอวี่สั่งตัดหัวทันที

“ประหาร!”

คำสั่งประหารชีวิตด้วยการตัดหัว

เสียงร้องระงมดังไปทั่ว

ในเวลานี้ เสียงร่ำไห้และเสียงขอความเมตตาเงียบลงแล้ว...

...

ในเวลาเดียวกัน ประตูเมืองทางทิศตะวันออก

จางจื้อสยงนำกองกำลังพันคนพร้อมที่จะบุกเข้ามา

แต่อาณาจักรฉินได้รวมคนมากันพวกเขาเอาไว้ ไม่ให้พวกเขาเข้าไปได้

“พวกคนป่าเถื่อน เหตุใดถึงไม่ให้พวกเราเข้าไป!”

จางจื้อสยงโกรธและด่าทอ

“ที่นี่คือบ้านของชาวเยี่ยนเป่ย เหตุใดชาวอาณาจักรไม่ให้พวกเราเข้าไป?”

นายทหารสวมชุดเกราะ พร้อมกับถือดาบและพูดอย่างเย็นชา

“อ๋องอวี่ได้มีคำสั่งห้ามมิให้ใครเข้าเมืองเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง!”

“ไร้สาระ! น้องเขยข้าอยู่ด้านใน ข้าจะให้พวกอาณาจักรฉินต้องชดใช้!”

จางจื้อสยงโกรธมาก ชี้หน้าไปที่นายทหารคนนั้น

“พวกคนสารเลว ถ้าเจ้าไม่หลีกทางให้ ข้าจะบุกเข้าไป!”

เขาสะบัดแขนขา แล้วรีบวิ่งตรงไปยังทหารที่ขวางทางอยู่ทันที

เขามั่นใจว่าพวกอาณาจักรฉินไม่มีวันกล้าลงมือ

“รนหาที่ตายแล้ว!”

นายทหารตะโกนขึ้นมาและเตะเขาออกไป

เขาเตะจางจื้อสยงล้มลงไปกับพื้นทันที อีกฝ่ายไม่มีแรงลุกขึ้นมา

“ข้าขอให้พวกทหารระวังมากขึ้น ไม่ทำร้ายพวกเขาได้ไหม?”

ทหารรักษาเมืองเงียบไปครู่หนึ่งและพูดออกมาว่า

“อ๋องเหยียนมีคำสั่งว่า ประชาชนเป็นเหมือนน้ำ เราเป็นเหมือนเรือ น้ำสามารถคว่ำเรือได้ เราเป็นทหารต้องปกป้องประชาชน เราจะลงมือทำอะไรประชาชนได้เล่า? แม้ว่าต้องตาย ก็ไม่อาจเล็งอาวุธไปที่ประชาชนได้!”

“พวกเขาเป็นแค่คนยากจนที่ถูกล้างสมอง ทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก”

นายทหารกัดฟันแต่ไม่ปฏิเสธ

เขากำหมัดแน่นแล้วพูดด้วยตาอันแดงก่ำ

“เป็นทหาร ต้องหยุดคนเหล่านี้ได้ แน่นอน!”

หลังจากนั้นเขาก็โยนอาวุธออกไป หมุนตัวลงไปข้างล่าง

เขาจะยืนเคียงข้างทหารของเขา!

...

จางจื้อสยงเห็นเหตุการณืวุ่นวายที่ประตูเมือง กังวลมากจนแทบยืนไม่ติดที่

เมื่อพิจารณาถึงจุดนี้ รอให้เขาบุกเข้าไปในเมืองได้ เรื่องทุกอย่างก็คงจบสิ้นแล้ว

“คนในหมู่บ้านรอบๆ อยู่ที่ใด จะมาถึงเมื่อไร?”

จางจื้อสยงถาม

“ใกล้ถึงแล้ว!”

คนสนิทที่อยู่ข้างเขาพูดขึ้น

“ข้าได้ส่งคนไปกระจ่ายข่าวที่ชาวอาณาจักรทำร้ายประชาชนแล้ว คนในหมู่บ้านและในค่ายกำลังมาที่นี่ เตรียมพร้อมที่จะขับไล่พวกอาณาจักรฉินออกไป!”