องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1045

“แต่ตระกูลจางของพวกข้าขัดขวางต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ?”

จางจื้อสยงถามกลับ

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่พลันมีสีหน้าหม่นหมอง ผ่านไปนานเขาค่อยๆ เอ่ยปากพูดว่า

“ตระกูลจางของเจ้าขัดขวางเอาไว้ไม่ได้แล้ว เช่นนั้นครั้งต่อไปก็ถึงตาพวกเราแล้ว”

จางจื้อสยงถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นพูดออกไปว่า

“ถูกต้อง เป็นเช่นนี้ ท่านผู้นำ เจ้าลองคิดดู พวกอาณาจักรฉินจับตามองเจ้าอยู่ พวกเขาไม่เพียงแต่ต้องการยึดครองเยี่ยนเป่ย แต่พวกเขาต้องการยึดครองทุกชนเผ่าในพื้นที่นี้”

“หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ท่านผู้นำ ท่านไม่มีทางอย่างอยู่อย่างอิสระได้เลย”

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าข้าควรทำเช่นไร?” อ้ายวินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่เงยหน้าขึ้นและมองปที่จางจื้อสยง เขากระพริบตาอย่างเย็นชา

จางจื้อสยงหรี่ตาลงเล็กน้อย ยิ้มมีเลศนัย แล้วพูดว่า

“ง่ายมาก เจ้ามาร่วมมือกับข้าขับไล่พวกอาณาจักรฉินออกไปจากเยี่ยนเป่ยสิ”

“ร่วมมือ!? ร่วมมืออย่างไรกัน!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวถามกลับ

จางจื้อสยงครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามว่า

“เจ้ามีแผนที่ใช่หรือไม่?”

“มี!”

อ้ายวินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่พยักหน้า

จางจื้อสยงส่งม้วนกระดาษสองสามแผ่นที่ห่อด้วยหนังแพะแล้วมอบให้กับอ้ายซินเจวี๋ยหลัว

หลังจากที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่รับมาแล้ว เขาก็เปิดมันทันที เป็นแผนที่ด้านใน

จางจื้อสยงอ่านแผนที่อย่างละเอียด และเห็นว่าเป็นแผนที่ของเยี่ยนเป่ย

หลังจากดูครู่หนึ่ง เขาชี้นิ้วไปที่สถานที่แห่งหนึ่งแล้วพูดว่า

“ท่านผู้นำ เจ้าดูนี่”

“เทือกเขาเยี่ยนหรือ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ก้มลงมอง ขมวดคิ้วและพูดว่า

“เทือกเขาเยี่ยนทอดยาวกว่าพันลี้ อีกทั้งยังสูงตระหง่าน ป้องกันง่ายและยากต่อการโมตี สถานที่นี้มันทำไมหรือ?”

จางจื้อสยงกระแอมและพูดว่า

“ท่านผู้นำ ข้าได้ตรวจสอบมาจนมั่นใจแล้วว่าพวกอาณาจักรฉินขนส่งเสบียงทางนี้ และเทือกเขาเยี่ยน ไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะเดินทางไปได้ นี่คือเส้นทางส่งของของเรา”

“หากเราตัดเสบียงของพวกมันมาได้ ทำให้พวกอาณาจักรฉินไม่มีอะไรกิน ยิ่งขโมยเสบียงได้อีกหลายครั้ง เช่นนั้นเป็นการยากที่พวกอาณาจักรฉินจะอยู่ที่เยี่ยนเป่ยต่อ พวกมันจะต้องจากไปอย่างสิ้นหวัง”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง สมกับที่เป็นผู้นำตระกูลจาง รอบรู้ทุกด้านเสียจริง” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่นึกขึ้นได้ทันที

จางจื้อสยงและพูดต่อ

“ความแข็งแกร่งของตระกูลข้า คิดจะตัดเส้นทางเสบียงพวกอาณาจักรฉินที่เทือกเขาเยี่ยนนั้นเป็นเรื่องยาก หากได้รับการช่วยเหลือจากท่าน...”

“ช้าก่อน ชนเผ่าของข้าเป็นทหารม้าในพื้นที่ราบ แต่เจ้าจะให้ข้าไปต่อสู้บนภูเขา ข้าไม่รนหาที่ตายหรอกหรือ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่โบกมือปัดอย่างรวดเร็ว

รอยยิ้มบนใบหน้าจางจื้อสยงหายไปทันที

เจ็ดส่วน บ้าไปแล้ว โหดร้ายเกินไปแล้ว

“ท่านผู้นำ เจ็ดส่วนนั้นไม่มากเกินไปหรือ?”

จางจื้อสยงพูดอย่างระมัดระวัง

“เจ็ดส่วนมากไปหรือ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่หัวเราะ

“ท่านผู้นำตระกูลจาง ทำไมตระกูลจางของเจ้าไม่ออกหน้าไปยังที่ราบและยึดกองทัพนับหมื่นของอาณาจักรฉินเองเล่า?”

ท่าทีของจางจื้อสยงเปลี่ยนไป เขาพูดกลับไปว่า

“นั่นไม่จำเป็น แต่ท่านผู้นำ ข้าขอเจรจาเรื่องตัวเลขอีกครั้งได้หรือไม่?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่คิดไตร่ตรองครู่หนึ่งจากนั้นเหยียดนิ้วออกไป “ข้าให้เจ้าเพิ่มอีกหนึ่งส่วนแล้วกัน ข้าหกส่วน เจ้าสี่ส่วน”

เมื่อจากจื้อสยงได้ยินดังนั้นเขามีสีหน้ามขื่น แต่ทำได้เพียงต้องยอมรับมัน “เอาล่ะ ข้าให้คำมั่นสัญญากับท่านผู้นำ พวกเราจะร่วมมือกันอย่างมีความสุข!”

“ร่วมมือกันอย่างมีความสุข!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่พยักหน้าเล็กน้อย

ทั้งสองพูดคุยถึงรายละเอียดกันพักหนึ่ง จากนั้นแยกย้ายกันทำหน้าที่ของตัวเอง

หากตระกูลจางเป็นเพียงตระกูลเดียวที่ทรงอิทธิพลแล้วล่ะก็ เช่นนั้นตระกูลอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหรือชนเผ่านวี่ห์เจินก็เป็นกองกำลังขุนศึกที่สำคัญ

เพราะในอาณาจักรเยี่ยน ชนเผ่านวี่ห์เจินมีอำนาจรองลงมาจากพวกอาณาจักรเยี่ยน