องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1046

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ หรือก็คือท่านผู้นำที่ฮ่องเต้อาณาจักรเยี่ยนเคยแต่งตั้งตำแหน่งให้

ดังนั้นพวกเขาสามารถสร้างกองทัพทหารที่ถูกกฎหมายได้ ถึงขั้นสามารถสร้างเงินตราเองได้ด้วย แต่เนื่องจากทุ่งหญ้าไม่มีกำลังนั้น พวกเขาจึงได้ใช้เงินไป อีกอย่างเมื่อก่อนอาณาจักรเยี่ยนก็มีการจำหน่ายอาวุธยุทโธปกรณ์จำนวนมากให้กับชนเผ่าหนี่ว์เจินด้วย แน่นอนว่าอาณาจักรเยี่ยนก็ไม่ได้ใจดีเช่นนั้น

ที่ทำเช่นนั้นก็เพราะอาณาจักรเยี่ยนต้องการให้ชนเผ่าหนี่ว์เจินช่วยต่อต้านการรุกรานจากชาวตาด ตราบใดที่มีชนเผ่าหนี่ว์เจินอยู่ที่นี่ และชนเผ่ามีฝีมือยอดเยี่ยม เช่นนั้นชาวตาดก็ไม่กล้าเข้ามารุกรานอาณาจักรเยี่ยน

บัดนี้อาณาจักรเยี่ยนล่มสลายแล้ว ที่จริงสำหรับชนเผ่าหนี่ว์เจินแล้ว ใครจะเป็นผู้นำนั้นไม่ใช่ปัญหา ก็แค่เปลี่ยนนายดท่านั้น ดังนั้นอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ จึงไม่ได้มีอคติอะไรกับอาณาจักรฉิน แต่หากเขาคิดจะเอาตัวออกห่างตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้แล้ว

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ได้เรียกกองทัพทหารม้าทุ่งหญ้าสองหมื่นนาย และนี่ก็เป็นที่พึ่งสำหรับปกป้องเจ้อหลี่มู่เหมิง ส่วนกองทัพอื่นๆนั้นเขาต้องคอยระวังตัว ไม่กล้าเคลื่อนทัพนัก

“เหล่าผู้กล้าเอ๋ย!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ยืนอยู่บนที่สูงแล้วมองต่ำลงมาที่ทหารม้ามากมาย แล้วตะโกนพูดว่า “มีคนต้องการบุกรุกดินแดนของเรา เพื่อให้เราเป็นทาส ต้องการเหยียดหยามเทพเจ้าหมาป่าของเรา พวกเจ้าคิดว่าควรจะทำอย่างไรดี!”

“สังหารพวกมัน ชิงสิ่งที่เราสูญเสียกลับมาให้หมด!” ชาวทุ่งหญ้าต่างพากันตะโกนอย่างเดือดดาล

“ดีมาก!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่พยักหน้าอย่างพอใจแล้วพูดว่า “บัดนี้อาณาจักรฉินได้ครอบครองอาณาจักรเยี่ยนแล้ว แต่พวกเขากลับไม่ยอมปล่อยเราไป ในเมื่อเป็นเช่นนี้เราดก็จะสู้! พวกเจ้าล้วนเป็นนักรบของชนเผ่าหนี่ว์เจิน ข้าจะคอยภาวนาเพื่อพวกเจ้าอยู่ที่นี่ เทพเจ้าหมาป่าอวยพรพวกเจ้า พวกเจ้าจะต้องกลับมาพร้อมกับชัยชนะเป็นแน่!”

“โอ้!” เมื่อฟังอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่พูดจบแล้ว ทหารม้าเบื้องล่างก็พากันร้องคำรามขึ้นมาอย่างเลือดร้อน เสียงดังสะท้านฟ้า

“ออกเดินทาง!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่โบกมือแล้วตะโกน

จากนั้นเหล่าทหารม้าที่อยู่เบื้องล่างก็รีบวิ่ง กองทัพทหารม้าทุ่งหญ้ามากมายได้ออกเดินทางแล้ว การจัดทัพของพวกเขาอาจดูกระจัดกระจายกัน แต่มันกลับพิถีพิถันและมีโมเมนตัมอย่างมาก

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่มองทหารม้าจากไป ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงที่สวมชุดประหลาด มีสีผิวน้ำผึ้งเดินออกมาจากเยิร์ต นางยื่นมือออกมาวาดอยู่บนอากาศ ราวกับกำลังภาวนาอะไรอยู่ แม้แต่สนมเอกของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ก็ด้วย

“ขอให้มีสิริมงคลและสมปรารถนา! เทพเจ้าหมาป่าอันยิ่งใหญ่เอ๋ย โปรดคุ้มครองชาวเมืองของท่านด้วยเถิด ขอให้โชคดี......”

สนมเอกภาวนาเสร็จแล้วก็มองไปยังที่ไกลๆด้วยความกังวล

“พวกเขาจะเป็นพันธมิตรกันงั้นรึเพคะ?” จ้าวจือหย่าพูดอย่างตกตะลึง

“เกรงว่าจะใช่!” ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วพูดต่อว่า “หากเป็นในยามปกติเรื่องนี้ยังคงเปลี่ยนแปลงได้ แต่ปัญหาคือพี่เจ็ดได้บั่นคออ้ายซินเจวี๋ยหลัวชางอี้ที่เมืองเสิ่นไป อ้ายซินเจวี๋ยหลัวชางอี้คือหลานชายแท้ๆของผู้นำ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วฉินเหยียนก็รู้สึกอับจนเล็กน้อย หากู้เรื่องนี้ก่อนเขาน่าจะเตือนฉินอวี่ไว้ก่อน ต่อให้จะต้องสังหารก็น่าจะสังหารอย่างไม่เอิกเกริก ตอนนี้เรื่องที่เมืองเสิ่นเอิกเกริกอย่างมาก หากไม่เอิกเกริก ในอนาคตเขายังสามารถส่งคนไปที่ชนเผ่าแล้วอธิบายว่าเป็นเรื่องผิดพลาด แล้วมอบสินน้ำใจให้หน่อยเรื่องนี้ก็จบลงแล้ว

แต่บัดนี้เรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว เรียกได้ว่าไม่เห็นชนเผ่าหนี่ว์เจินอยู่สายตาด้วยซ้ำ ต่อให้ท่านผู้นำจะอยากอดทนแค่ไหนก็คงอดไม่ไหวแล้ว

เพราะหากอดทนไป ผู้ใต้บังคับบัญชาก็จะเสียความสามัคคีไป ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร เขาจะต้องทำอะไรสักอย่างแน่นอน อีกทั้งจางจื้อสยงยังไปอีก จะต้องไปตีไข่ใส่สีอีกเป็นแน่ เช่นนั้นก็คงจัดการยากมากยิ่งขึ้น

“แต่จางจื้อสยงร่วมมือกับชนเผ่าหนี่ว์เจินด้วยจุดประสงค์อะไรละเพคะ? ชนเผ่าหนี่ว์เจินและชาวตาดมีความแค้นกัน ทั้งสองฝ่ายต่างก็บอกว่าอีกฝ่ายคือผู้ทรยศ หากเข้าไปมีส่วนร่วม ก็ทำให้ชาวตาดเกิดความไม่พอใจสิเพคะ?”

จ้าวจือหย่าขมวดคิ้ว จางจื้อสยงคงไม่ได้โง่เขลาเพียงนั้นสิ เพื่อดึงชนเผ่าหนี่ว์เจินให้มาต่อกรกับพวกเขา แถมยังทำให้ชาวตาดอันแข็งแกร่งเกิดความขุ่นเคือง เพื่ออะไรกันนะ?