องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1047

“ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่”

ฉินเหยียนมองแผนที่แล้วขมวดคิ้วแน่น จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “เอาเช่นนี้ละกัน เจ้าส่งคนไปส่งจดหมายให้พี่เจ็ด ช่วงนี้ให้เขาคอยระวังตัวหน่อย”

“ท่านอ๋องดังวลว่าพวกเขาจะก่อกบฏที่เมืองเสิ่นรึเพคะ? คงไม่หรอกมั้งเพคะ?” จ้าวจื้อหย่าอึ้งไป

ฉินเหยียนพูดอย่างจนปัญญาว่า “ข้าเองก็รู้ว่าอาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่เมืองเสิ่นอยู่ใกล้กับพวกเขามากที่สุด กันไว้ดีกว่าแก้”

แม้เขาจะไม่มั่นใจว่าจางจื้อสยงจะทำอะไร แต่การป้องกันไว้ก่อนย่อมดีกว่า

“เจ้าส่งคนไปจับตาดูทางเจ้อหลี่มู่เหมิงเอาไว้ด้วย ให้คอยจับตาดูว่าชนเผ่าหนี่ว์เจินมีท่าทีคิดจะกบฏรึไม่”

“หม่อมฉันรู้แล้วเพคะ” จ้าวจือหย่าพยักหน้าเบาๆ แต่ทันใดนั้นนางก็เหมือนจะคิดอะไรออกแล้วถามขึ้นว่า

“ท่านอ๋องเพคะ ชนเผ่าหนี่ว์เจินไม่ได้มีนักรบทั่วไปหรอกนะเพคะ พวกเขามีกองทัพทหารจริงๆ เราจะวางแผนเอาไว้ก่อนรึไม่เพคะ?”

“เช่นนี้ละกัน ให้นำกองทัพทหารรถยนต์หนึ่งหมื่นนายคอยรอคำสั่งที่เยี่ยนเป่ย เรื่องนี้จะต้องปิดเป็นความลับ ห้ามให้ผู้อื่นรู้เป็นอันขาด!”

“เพคะ!” จ้าวจือหย่าพยักหน้า

นางรู้ดีว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องไปถึงความปลอดภัยของเยี่ยนเป่ย ไม่มีทางปล่อยให้หลุดไปเป็นอันขาด

......

อีกด้านหนึ่ง ในพื้นที่เปิดโล่งนอกเทือกเขาเยี่ยน เซี่ยชิงได้นำกองทัพใหญ่หนึ่งหมื่นนายตั้งค่ายอยู่ที่นี่ ที่เลือกตั้งค่ายที่นี่ก็เพราะสะดวกต่อการส่งกําลังบํารุงทางทหาร

หนึ่งหมื่นนายของนางจะหนีไปกับผู้ที่มาขนส่งไม่ได้ นางจึงได้วางเขตป้องกันหลายแห่ง ปกป้องเส้นทางการส่งกําลังบํารุงให้ดีมากที่สุด ถึงตอนนั้นหากที่ใดเกิดถูกจู่โจม ที่อื่นๆเองก็จะได้รับการสนับสนุนทันที ลดความสูญเสียให้ได้มากที่สุด

เมื่อตั้งค่ายเสร็จเรียบร้อยแล้วเซี่ยชิงก็ได้ไปตรวจสอบรอบๆด้วยตนเอง ประจวบเหมาะกับเวลานั้นมีขบวนขนส่งใหม่ผ่านเส้นทางของพวกนางมา ส่วนคนที่เป็นแกนนำก็เป็นคนรู้จักของนางด้วย

“ท่านหลู่ เหตุใดจึงมาทำงานนี้ด้วยตนเองละ?” เซี่ยชิงขี่ม้าแล้วมองหลู่เจาอย่างตะลึง

“แม่นางเซี่ย อยู่ที่นี่ด้วยรึ?”

หลู่เจาเองก็จำเซี่ยชิงได้ แม้ว่าสามีของนางจะมีตำแหน่งฐานะที่สูงส่งในอาณาจักรฉิน และนางก็ด้วย แต่อย่างไรเซี่ยชิงก็เป็นองครักษ์ข้างกายของอ๋องเหยียน ดังนั้นต่อให้เป็นนางก็ไม่กล้าวางมาด

เซี่ยชิงพยักหน้าแล้วยิ้มพูดว่า “ใช่แล้ว อ๋องเหยียนให้ข้ามารับผิดชอบความปลอดภัยของการส่งกําลังบํารุง”

“หือ? อ๋องเหยียนช่างทุ่มเททั้งใจจริงๆ” หลู่เจายิ้มแล้วพยักหน้า

“ใช่แล้ว จะปล่อยให้เสบียงของเราถูกโจรเนจรแย่งชิงไปไม่ได้ จริงสิท่านหลู่ ท่านรีบเดินทางเพียงนี้ กำลังจะไปที่ใดรึ?”

เซี่ยชิงพูดขึ้นอย่างสงสัย

“เอ่อ เรื่องนี้......” หลู่เจาลังเลครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “อ๋องเหยียนต้องการเสื้อที่ต้านทานความหนาวได้ในปริมาณมากไม่ใช่รึ? พอข้าได้รับคำสั่งแล้วจึงได้รีบเตรียมเอาไว้ แต่ข้าก็กังวลว่าระหว่างทางจะเกิดอะไรขึ้น ทำให้เสียแผนของอ๋องเหยียน ข้าจึงมาด้วยตนเอง”

เซี่ยชิงพยักหน้า จากนั้นก็พูดอย่างสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ระหว่างทางต้องระวังให้มากๆ เยี่ยนเป่ยไม่เหมือนอาณาจักรฉิน ที่นี่วุ่นวายอย่างยิ่ง”

“หึ ถ้าเขากล้าลงมือ เราก็สังหารเขาซะ!”

เมื่อทุกคนได้ฟังเนื้อหาจบแล้วก็โกรธเกรี้ยวกันอย่างมาก

เซี่ยชิงเองก็ไม่ถนัดเรื่องอ้อมค้อม นางโบกมือแล้วพูดว่า

“หยุดได้แล้ว ภารกิจของเราก็คือการปกป้องเส้นทางการส่งกําลังบํารุงไว้ให้ดี ท่านอ๋องได้เคยย้ำเตือนว่านี่คือเรื่องสำคัญที่สุด!”

“ขอรับ”

“เช่นนั้นทุกคนก็ไปปฏิบัติตามหน้าที่เถิด ดำเนินการตามแผนที่วางไว้แต่แรก คุ้มครองที่นี่เอาไว้อย่างสุดกำลัง”

......

อีกด้านหนึ่ง เมืองเสิ่น

หลังจากฉินอวี่ทำการปฏิรูปมาหลายวัน เมืองเสิ่นก็มีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น มีความเจริญรุ่งเรืองมากขึ้น ก่อนหน้านี้เมืองเสิ่นไม่ได้ต่างอะไรจากหมู่บ้านโจรเลย

แต่ว่าในตอนนี้ ในระยะเวลาสั้นๆเพียงแค่ไม่ถึงสิบวัน ในเมืองเสิ่นก็มีคนหลากหลาย ทุกกิจการเองก็ได้รับการปรับปรุงใหม่ มีอาคารที่สร้างขึ้นใหม่มากมาย สร้างขึ้นมาจะสูงเท่ามนุษย์แล้ว

วันนี้ฉินอวี่เองก็อยู่คุนเรื่องงานกับทุกคนในห้องโถง

คนที่อยู่ที่นี่มีลูกชายบุญธรรมของแม่ทัพสือ หลี่ชาง มีหัวหน้าองค์การบริหารปกครองตนเองแห่งเมืองถูเหอ จางฝู มีผู้พิพากษาท้องถิ่นที่อาณาจักรฉินส่งมา รวมถึงข้าราชการจากหลายแผนก