องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1078

สีหน้าของฉินอวี่นิ่งงันขึ้นมาในทันที รูม่านตาหดเล็กลง

เขาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง

“ขนาดคุกใต้ดินยังคุมสถานการณ์ไม่ได้เลยหรือ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ท่านเอาคนออกไปครึ่งหนึ่งมิใช่หรือ? คนเลยไม่พอ...” ทหารใต้บังคับบัญชาพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ฉินอวี่หลับตาลง รู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าที่ท่วมลึกอยู่ในตัว

“ช่างมันเถิด” ฉินอวี่ถอนหายใจ

ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดตามเรื่องนี้

ฉินอวี่ลืมตาขึ้นอีกครั้งและสัง่นายทหารที่อยู่ข้างๆ ว่า

“นำองครักษ์ส่วนตัวของข้าไปด้วย ข้าจะกลับไปที่จวนเจ้าเมือง ไม่ต้องให้ใครมาคอยคุ้มครองข้า เรารีบควบคุมสถานการณ์ตอนนี้เสียก่อน!”

หลังจากนั้นนายทหารก็รีบออกไป

ฉินอวี่มองไปที่คลังอาวุธอย่างวิตกกังวล

เขากำหมัดแน่นและทุบกำแพงข้างๆ

ด้วยเสียง “ปัง” ฉินอวี่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หลังมือ เมื่อเขายกมือขึ้น เห็นว่าหลังมือเป็นรอยช้ำไปเสียแล้ว

เขาค่อยๆ หงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับไปที่จวนเจ้าเมือง

หลังจากกลับไปถึงจวนเจ้าเมือง เขาก็สงบสติและรู้สึกได้มากขึ้นเรื่อยๆ ว่าต้องมีคนสร้างสถานการณ์นี้ขึ้นมาอย่างแน่นอน

แต่เป็นใครกันแน่ เขายังไม่รู้แน่ชัด

อย่างไรก็ตามสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องทำให้สถานการณ์สงบลงอย่างรวดเร็ว มิฉะนั้นทั้งเมืองเสิ่นมีแนวโน้มที่ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอย่างแน่นอน

แต่เขายังไม่แน่ใจว่าสถานการณ์นั้นเลวร้ายเพียงใด

โชคดีที่ในเวลานี้ผู้พิพากษาวิ่งกลับมาด้วยท่าทางหอบ และรายงานสถานการณ์ให้เขาทราบ

“ท่านอ๋อง ไฟเกือบดับแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่ทราบผู้ก่อเหตุ แต่ประชาชนจำนวนไม่น้อยทำผิดกฎหมายและเริ่มปล้นไปทั่ว แม้แต่เจ้าหน้าที่ก็ตามจับไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

ผู้พิพากษารู้สึกขมขื่นมาก ศาลาว่าการเมืองเสิ่นเพิ่งจะก่อตั้งขึ้นมาได้ไม่นาน ตอนนี้กลับมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นนับไม่ถ้วน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะควบคุมสถานการณ์ในตอนนี้

เขายังส่งคนมาเฝ้าประตูศาลาว่าการออกไปช่วย แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้มาก

หลังจากได้ยินดังนั้น ฉินอวี่หน้าซีดเผือด

เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องใหญ่หลวงที่ทำให้เมืองเสิ่นตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ผลที่ตามมาคือหายนะ

“เจ้าพบบุคคลน่าสงสัยบ้างหรือไม่?” ฉินอวี่ถาม

ผู้พิพากษาพูดออกมาอย่างหมดหนทางว่า “กระหม่อมไม่มีกำลังที่จะไปจับใครด้วยซ้ำ อีกทั้งไม่มีกำลังที่จะจับคนมาสอบสวนด้วยพ่ะย่ะค่ะ ไม่ว่าจะถูกยุยงหรือไม่ก็ตาม เราต้องรอจนกว่ามีคนถูกจับกุมและสอบปากคำได้”

ฉินอวี่ขมวดคิ้วพลางคิด

หลังจากผู้พิพากษาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขากัดฟันและพูดว่า

“ท่านอ๋อง เหตุใดเราถึงไม่ย้ายทหารเฝ้าเมืองเข้ามาหรือ? หากในเมืองยังเกิดความวุ่นวายเช่นนี้อยู่ เราจะยิ่งเสียหายมากขึ้นนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้”

“ครั้งนี้ข้าจะจัดการพวกทหารม้าทุ่งหญ้าให้สิ้นซาก!”

เขารู้สึกโล่งใจจากความรู้สึกหดหู่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

“เจ้าสั่งพวกทหารให้พักก่อนหนึ่งคืน แล้วค่อยออกรบวันพรุ่งนี้!” ฉินเหยียนออกคำสั่ง

หยางจิ่นซิ่วก้าวถอยหลังและออกไป

หลังจากที่นางจากไป จ้าวจือหย่าก็เข้ามาหาอีกครั้ง

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแปลกๆ ขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้เพคะ” จ้าวจือหย่าขมวดคิ้ว

ฉินเหยียนอึ้งไป ถามกลับไปว่า “เรื่องอะไรหรือ?”

หลังจากที่จ้าวจือหย่าคิดครู่หนึ่ง นางก็พูดว่า

“ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้ท่านส่งคนให้ไปจับตาดูเจ้อหลี่มู่เหมิงมิใช่หรือเพคะ? ตามข่าวลับที่รายงานมา เจ้อหลี่มู่เหมิงได้ระดมกำลังทหารในเมืองเกือบทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังม่อเป่ยเพคะ”

“เอ๋? มีเรื่องอะไรอีก?” ฉินอวี่ขมวดคิ้ว

จ้าวจือหย่ากล่าวต่อ “อีกอย่างคนนำทัพคือองค์ชายสองของชนเผ่านวี่ห์เจิน ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ที่เกิดม่อเป่ยเพคะ”

ฉินเหยียนไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป เขายืนขึ้นมองดูแผนที่ที่แขวนอยู่บนผนัง หลังจากนั้นไม่นานเขากล่าวว่า

“หรือว่าพวกชาวตาดจู่ๆ ก็เข้ามาโจมตี?”

หากพวกชาวตาดเคลื่อนไหวลงมาทางใต้ เขาไม่มีทางสั่งทัพทหารสองหมื่นนายนั้นแน่

เพราะทหารทุ่งหญ้าสองหมื่นนายนั้น ถือว่าเป็นกำลังหลักของนวี่ห์เจิน พวกเขาจึงเป็นกำลังสำคัญในการต่อต้านพวกชาวตาด