องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1079

หากเขาจัดการพวกชนเผ่านวี่ห์เจิน เขาไม่มีทางหยุดยั้งพวกชาวตาดในอนาคตได้ เช่นนั้นอาณาจักรฉินจะยิ่งลำบาก

บางทีสันติภาพที่ได้มาอย่างยากลำบากอาจจะมลายสิ้นไปอีกครั้ง

แม้ว่าฉินเหยียนต้องการจัดการทหารม้าทุ่งหญ้าจำนวนสองหมื่นนายนั้นมาเพียงใด เขาต้องตระหนักถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน

จ้าวจือหย่าเองก็กังวลเช่นเดียวกัน แต่นางรีบส่ายหน้าเพื่อเป็นการปฏิเสธเรื่องที่พวกเขากำลังคาดเดา

“ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นเพคะ พวกชาวตาดที่ต่อสู้กันมาอย่างห่ำหั่นเป็นเวลาสองปี นอกจากพวกเขาจะตัดสินผู้ชนะได้ พวกเขาไม่มีทางส่งกองกำลังไปทางใต้อย่างแน่นอนเพคะ”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วและถามด้วยความสับสน “แล้วเหตุใดจู่ๆ ชนเผ่านวี่ห์เจินถึงได้ระดมกองทัพใหญ่เช่นนี้?”

จ้าวจือหย่าคิดครู่หนึ่ง จากนั้นตอบกลับว่า

“บางทีอาจเกิดปัญหาภายในขึ้นก็เป็นได้เพคะ”

“ก็ไม่เชิง” ฉินเหยียนพูดอย่างครุ่นคิด

ชนเผ่านวี่ห์เจินเชื่อในอำนาจของสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาก เว้นแต่ท่านผู้นำของเขาจะตาย หากมีพวกเขาคิดกบฎ เช่นนั้นไม่มีใครไล่ตามพวกเขา

เพราะทุกคนเชื่อว่าการทรยศต่อเทพเจ้าหมาป่านั้นถือว่าเป็นการทรยศชาวทุ่งหญ้าด้วยจะถูกเทพเจ้าลงโทษ

ครั้งนี้ จู่ๆ ชนเผ่านวี่ห์เจินได้ระดมกองกำลัง ถือว่าเป็นเรื่องแปลกมากจริงๆ

“ท่านอ๋อง อย่าเพิ่งใส่พระทัยกับเรื่องชนเผ่านวี่ห์เจินเลยเพคะ เราควรแก้ไขเรื่องของเราก่อน” จ้าวจือหย่าเตือน

ฉินเหยียนพยักหน้าและเห็นด้วย

“เช่นนั้น เจ้ารีบไปเตรียมการ อย่ารอช้า ให้หูหนิวออกเดินทางตอนนี้ และจัดการทหารม้าทุ้งหญ้าสองหมื่นนายเสียก่อน”

“เพคะ! หม่อมฉันจะรีบไปจัดการ!” จ้าวจือหย่าตอบรับ

จ้าวจือหย่าจากไป ฉินเหยียนนั่งลงบนโต๊ะ

เขามองไปที่แผนที่ คาดเดาและสงสัยไม่หยุดหน่อย พูดพึมพำว่า

“เกิดเรื่องอะไรกับพวกชนเผ่านวี่ห์เจินกันแน่? อีกอย่าง ตอนนี้เจ้าหลี่ชางยังมีชีวิตอยู่หรือไม่? หรือว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับเขา? ไม่น่าใช่น่า”

“ช่างเถอะๆ ไม่ต้องสนใจแล้ว รีบเขียนจดหมายแจ้งพี่เจ็ด ขอให้เขาส่งคนเข้าไปที่ทุ่งหญ้าเพื่อสอดแนมสถานการณ์เสียจะดีกว่า!”

เขาสลัดความคิดนั้นออกไป

จากนั้นเขาขอให้คนนำพู่กัน หมึก กระดาษและจานหมึกมาให้เขา และเริ่มเขียนจดหมาย

เมืองเสิ่นใกล้กับทุ่งหญ้ามากที่สุด เป็นทางเดียวที่จะได้รับข่าวสารจากฝั่งนั้นอย่างรวดเร็ว

...

ในเวลาเดียวกัน

พ่อบ้านตระกูลจางที่กำลังพักอยู่ในเต็นท์ขนาดใหญ่ของกองทัพทหารม้าทุ่งหญ้า เห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว เขาจึงรีบเข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่ทันที

“องค์ชายใหญ่ ถึงเวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกเราเริ่มจัดการเมืองเสิ่นได้”

พ่อบ้านตระกูลจางพูดด้วยความเคารพ แต่เขามองไปที่องค์ชายใหญ่ด้วยสายตาประหม่าและหวาดกลัว

หลังจากได้ยินเช่นนั้น องค์ชายใหญ่พยักหน้าแล้วพูดว่า

“อืม ในเมื่อถึงเวลาแล้ว พวกเราโจมตีกันเถิด”

พ่อบ้านตระกูลจางดูมีความสุขเมื่อได้ยินเช่นนั้นและพูดอย่างตื่นเต้น

“องค์ชายใหญ่ ครั้งนี้ถือเป็นเรื่องดีของทั้งสองฝ่ายแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

ไม่ได้ตกลงกันไว้ว่าจะโจมตีเมืองเสิ่นหรือ? เหตุใดถึงให้ทหารถอนทัพ?

“ไปๆๆ อย่ามากวนข้า เจ้ามาทางไหนกลับไปทางนั้นเสีย!”

องค์ชายใหญ่พูดด้วยความโกรธ

พ่อบ้านตระกูลจางยังตกอยู่ในความสับสน

องค์ชายใหญ่ไม่สนใจเขาแล้วในตอนนี้ เขาหยิบดาบขึ้นมาวางบนโต๊ะและออกจากเต็นท์เพื่อเตรียมทัพทันที

พ่อบ้านตระกูลจางเป็นกังวล เขาคว้าตัวองค์ชายใหญ่และพูดอย่างกังวลใจว่า

“องค์ชายใหญ่ เกิดเรื่องะไรขึ้น? ท่านไปไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ เมืองเสิ่นรอให้ท่านช่วยโจมตีอยู่ หากท่านไป นายน้อยของพวกข้าถูกขังอยู่ที่เมืองเสิ่นแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

การลอบโจมตีในครั้งนี้ มีเพียงพวกตระกูลที่มีอิทธิพลแค่ร้อยกว่าคนเท่านั้น อีกห้าร้อยคนถูกคัดให้ไปตามสถานที่ต่างๆ

การต่อสู้ในตอนนี้ยังไม่เพียงพอ เพราะมีทหารเฝ้าเมืองหลายหมื่นคนในเมืองเสิ่น หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากทหารม้าทุ่งหญ้า พวกเขาต้องตกอยู่ในอันตรายและถูกขังอยู่ด้านในอย่างแน่นอน

ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พ่อบ้านตระกูลจางไม่อาจให้องค์ชายใหญ่ถอยทัพกลับไปได้

“ถอยไป ข้าไม่มีเวลามาเล่นกับพวกเจ้า!” องค์ชายใหญ่ตะโกนด้วยความโกรธ สะบัดพ่อบ้านตระกูลจางทิ้ง แล้ววิ่งออกไป

“องค์ชายใหญ่ ท่านจะทิ้งตระกูลจางไว้เช่นนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายใหญ่..”

พ่อบ้านตระกูลจางตะโกนตามหลัง แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ

อย่างไรก็ตาม พ่อบ้านตระกูลจางยังไม่ยอมแพ้ ยังคงติดตามองค์ชายใหญ่ต่อ

หลังจากออกจากเต็นท์ พ่อบ้านตระกูลจางพลันตกอยู่ในความสับสน

เพราะเขาเห็นกับตาตัวเองว่าทหารม้าทุ่งหญ้าได้รวบรวมกองกำลังถอยทัพกลับไปแล้ว