องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1081

“พวกเจ้าเป็นใคร? คลังนั้นสำคัญยิ่ง ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องรีบถอยไปซะ ไม่เช่นนั้นพวกข้าจะยิงแล้วนะ!” ทหารผู้นำตะคอกขึ้น

จางจวิ้นยิ้มอย่างเย็นชาว่าพูดประชดว่า “พวกเจ้าอาณาจักรฉินเนี่ยนะ ยังคิดจะมาเป็นศัตรูกับตระกูลจางของพวกข้าอีก รนหาที่ตายชัดๆ สหาย ฆ่ามัน!”

“ฆ่ามัน!”

เมื่อเสียงของจางจวิ้นสิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนก็พากันตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง จากนั้นก็ถืออาวุธแล้วบุกเข้าไป

เมื่อทหารเป็นเช่นนั้นแล้วก็ตกตะลึงอย่างมาก “ศัตรูจู่โจม ศัตรูจู่โจม! รีบยิงธนูเร็วเข้า!”

ทันใดนั้น ลูกธนูก็ถูกยิงออกไปราวกับฝนห่าลงไป แต่น่าเสียดายที่พวกเขามีกันไม่กี่สิบคน ในระยะใกล้ๆเช่นนี้ ไม่สามารถป้องกันพวกจางจวิ้นเอาไว้กันเลย

เพียงพริบตาพวกจางจวิ้นก็พุ่งเข้าไปข้างๆของทหารแล้วชูดาบฟันลงไป ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องอนาถดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เลือดสดสาดกระจายไปทั่วทุกทิศ บัดนี้ในคลังได้กลายเป็นสนามรบแล้ว

เพียงแค่ไม่นานทหารเหล่านี้ก็ถูกสังหารจนราบคาบ

จางจวิ้นถีบประตูคลังออกแล้วเห็นเงินทองสมบัติต่างๆนานาที่มีกองเต็มภูเขา รวมถึงสิ่งของที่แปลกประหลาดด้วย ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“ดี ดีมาก ของพวกนี้มากพอที่จะทำให้ตระกูลจางแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่า!”

จางจวิ้นหยิบเงินในหีบด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก เขาพูดเสียงดังว่า “รีบขนของพวกนี้ไป ขนไปให้หมด!”

“ขอรับ!” ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นก็เริ่มขนหีบเครื่องประดับ เงินแต่ละหีบออกไป

ส่วนจางจวิ้นก็ยืนอยู่บนขั้นบันไดของห้องคลัง เขาจ้องมองลงมาแล้วกวาดตามองสมบัติล้ำค่ารอบๆด้วยสายตาที่โลภมาก ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น คนอื่นๆเองก็เช่นกัน

พวกเขาหลายร้อยคนได้วางแผนกันก่อนแล้ว และได้แบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน เลือกที่จะขนแต่ของล้ำค่าเท่านั้น ไม่นานทุกคนก็ล็อกเป้าหมายแล้วเริ่มทำการขนย้าย

เมื่อจางจวิ้นเห็นเช่นนั้นก็รีบออกคำสั่งว่า “ที่เหลือไม่เอาแล้ว เราเอาแค่ของที่ขนมา ให้ตามข้าถอยไปทางประตูเมืองทางทิศใต้ จำเอาไว้ว่าเราจะต้องหนีไปด้วย แล้วปล่อยข่าวไปด้วย ทำให้ชาวเมืองเร่ร่อนในเมืองเสิ่นมาแย่งชิงที่คลังให้มากกว่านี้!”

ว่าแล้วจางจวิ้นก็รีบพาทุกคนสิ่งไปทางประตูเมืองทางทิศใต้

......

ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งของเมืองเสิ่น ในจวนเจ้าเมือง

ฉินอวี่ยังไม่ได้รับข่าวที่คลังถูกปล้น เขายังคงจัดการกับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในเมืองอย่างประหลาด โดยเฉพาะเรื่องที่คนร้ายในคุกหนีออกมากันหมด ทำให้เขาปวดหัวอย่างมาก โชคดีที่ในช่วงแย่ๆนี้ ในที่สุดผู้พิพากษาท้องถิ่นก็วิ่งเอาข่าวดีมาให้

“สารเลว จะต้องเป็นฝีมือตระกูลจางแน่!”

ฉินอวี่ดวงตาแดงก่ำ เขาเข้าใจแล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เรื่องแล้วเรื่องเล่าเป็นฝีมือของตระกูลจางนี่เอง และมีแต่พวกเขาที่มีกำลังทำเช่นนั้น เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่การก่อกวน แต่เป้าหมายหลักคือการปล้นเสบียง

“ตอนนี้เจ้าพวกนั้นหนีไปที่ใดแล้ว?” ฉินอวี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยายามสงบสติอารมณ์ เขาถามขึ้น

“พวกมันกำลังวิ่งหนีไปทางประตูเมืองทิศใต้พ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าใกล้จะถึงประตูเมืองแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” ทหารพูดอย่างร้อนใจ

เมื่อฉินอวี่ฟังจบแล้วก็พูดว่า “สกัดพวกมันเอาไว้ ระดม......”

ยังไม่ทันพูดจบจู่ๆฉินอวี่ก็อึ้งไป จู่ๆพวกมันจะวิ่งไปทางประตูเมืองทางใต้ทำไมกัน? ตรงประตูเมืองล้วนมีกองทัพทหารคอยเฝ้าระวังนะ พวกมันไปก็เท่ากับไปให้จับเองสิ?

ผู้พิพากษาท้องถิ่นที่อยู่ข้างๆก็พูดเตือนขึ้นว่า “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ทรงยังจำเรื่องที่เกิดไม่กี่วันก่อนนี้ได้รึไม่พ่ะย่ะค่ะ ในตอนที่พวกมันลอบโจมตีเส้นทางการส่งกำลังบำรุงมีทหารม้าทุ่งหญ้าจำนวนสองหมื่นนายปรากฏตัวพ่ะย่ะค่ะ”

“หมายความว่าอย่างไร?”

“เป็นไปได้รึไม่ว่า ที่พวกมันหนีไปทางประตูเมืองทางใต้เพราะมีคนคอยสนับสนุนอยู่ และคนที่สนับสนุนก็เป็นพวกกองทัพทหารม้าทุ่งหญ้าพ่ะย่ะค่ะ!”